GOTHAM S02E01: “Damned If You Do…”

Σκηνοθεσία: Danny Cannon
Σενάριο: Bruno Heller, Megan Mostyn-Brown
Πρωταγωνιστούν: Ben McKenzie, Donal Logue, David Mazouz, Robin Lord Taylor, Erin Richards, Zabryna Guevara, Sean Pertwee, Camren Bicondova, Cory Michael Smith, Victoria Cartagena, Andrew Stewart-Jones, John Doman, Morena Baccarin, Nicholas D’Agosto
FOX

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο περιέχει σημαντικά και μη spoilers για το συγκεκριμένο επεισόδιο και τη σειρά γενικότερα. Αν σκοπεύετε να το δείτε και δε θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

Στην πρώτη της σεζόν, η σειρά GOTHAM κατάφερε να διχάσει το κοινό με έναν μοναδικό τρόπο: Υπήρχαν αυτοί που  – όπως ο γράφοντας – απολάμβαναν το αργό σετάρισμα της pro-Batman εποχής, βρίσκοντας τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της καθηλωτική και εκείνοι που γκρίνιαζαν ασταμάτητα, με περισπούδαστο ύφος και αποκρυσταλλωμένες απόψεις για το πώς θα έπρεπε να είναι. Την έβρισκαν μπερδεμένη, σκοτεινή εκεί που δεν έπρεπε, campy (πάλι εκεί που δεν έπρεπε), τους χάλαγε το format των “αυτοτελών” επεισοδίων με τις συνεχείς εμφανίσεις villains… Κάποιες φορές είχαν δίκιο, άλλες πάλι είχες την αίσθηση ότι πολλοί θεατές εκεί έξω έχουν μπερδέψει το καλλιτεχνικό σινεμά με τις τηλεοπτικές σειρές, την pop κουλτούρα με τη διανόηση, εν τέλει τον ίδιο τους το ρόλο ως θεατές, με τον φαντασιακό τους ρόλο ως κριτικού. Για κάποιον που απλά απολαμβάνει (ή όχι) μια τηλεοπτική σειρά, αυτό μπορεί να αποδειχθεί πολύ κουραστικό. Πολύ πιο κουραστικό από τις τυχόν αστοχίες, οι οποίες, αν σε τελική ανάλυση σε χαλάνε τόσο, σταματάς να βλέπεις.

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, ξεκινάει ακριβώς από το σημείο που μας άφησε η πρώτη, με τον Bruce και τον Alfred να κοιτάζουν μια μυστηριώδη κλειδωμένη πόρτα, χωρίς να γνωρίζουν τον κωδικό που θα τους επιτρέψει να δουν τι υπάρχει στην άλλη πλευρά (guess what), και στο καπάκι μας μεταφέρει ένα μήνα μετά, όπου με κοφτό μοντάζ και μουσική υπόκρουση το Perfect Day του Lou Reed βλέπουμε πού βρίσκονται οι χαρακτήρες σήμερα: Ο Penguin ως “βασιλιάς” του οργανωμένου εγκλήματος στην πόλη, ο πρώην συνεργάτης του Gordon στο νέο του ρόλο ως μπάρμαν, η Barbara, ο Joker και οι λοιποί villains της πρώτης σεζόν στο Arkham Asylum, και ο Jim να δέχεται τη βοήθεια της Leslie, καθώς ετοιμάζεται να αναλάβει τα νέα του υποβαθμισμένα καθήκοντα, ως… τροχονόμου.

Το κακό έχει θριαμβεύσει κι όταν συμβαίνει αυτό, το καλό οφείλει να επανεξετάσει την καθαρότητά του. Ο σπόρος που θα μετατρέψει με τα χρόνια τον 12χρονο Bruce Wayne στον Caped Crusader έχει ήδη αρχίσει να μεγαλώνει, κι αυτό γίνεται ξεκάθαρο, όταν με ωριμότητα αφύσικη για την ηλικία του, λέει στον Jim Gordon, ότι “κάποιες φορές ο μόνος σωστός τρόπος είναι ο άσχημος τρόπος”. Η δεύτερη σεζόν δεν έχει ονομαστεί τυχαία “Rise of the Villains”. Ακολουθώντας τη συμβουλή του Bruce, ο Gordon θα περάσει πρόσκαιρα στην απέναντι όχθη, προκειμένου να πετύχει το στόχο του: την επιστροφή του στο Σώμα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι στην πορεία θα συνεργαστεί με τον διάβολο, ότι θα χαθούν αθώες ζωές, ακόμη κι ότι θα χρειαστεί να σκοτώσει και ο ίδιος. Από κυνηγός δολοφόνων, ο Gordon γίνεται ο ίδιος δολοφόνος. Παραβιάζει το νόμο, τόσο επωφελούμενος ο ίδιος όσο και διασφαλίζοντας ότι στο άμεσο μέλλον η αστυνομία θα είναι περισσότερο δίκαιη και αποτελεσματική.

Το “Damned If You Do…”, όπως είναι και ο τίτλος αυτού του επεισοδίου, είναι ένα σκοτεινό επεισόδιο που προμηνύει ότι σε αυτή τη σεζόν η σειρά προτίθεται να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της, με μεγαλύτερη συνέπεια από αυτή που είδαμε στην πρώτη. Ταυτόχρονα, όμως, με τη σκοτεινιά και την υπόσχεση ότι τα ζοφερά και δύσκολα είναι μπροστά, δε λείπουν τα καθιερωμένα comedy reliefs: από τον φαιδρό villain Zaardon, μέχρι την αμίμητα ειρωνική – και ταυτόχρονα campy – σκηνή με την αντρική χορωδία της Αστυνομίας να τραγουδάει το “So Long, Farewell” (ναι, αυτό από το THE SOUND OF MUSIC).

Ένα πράγμα με ενοχλούσε και εξακολουθεί να με ενοχλεί στο GOTHAM και πολύ φοβάμαι ότι η σειρά δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαχθεί από αυτό. Παρότι εκτυλίσσεται στο σήμερα, η παρουσία της τεχνολογίας είναι εντελώς προβληματική. Υπάρχουν smart phones, και σπανιότερα υπολογιστές, αλλά κανείς δεν μπαίνει στο internet για πληροφορίες και όλοι προστρέχουν σε βιβλία και αρχεία. Αυτή όμως η εμμονή, ότι δηλαδή ο πιο ασφαλής τρόπος για να “πιάσεις” την ατμόσφαιρα της Gotham City είναι να αφήνεις μια μυρωδιά του χθες να πλανάται στον αέρα, αφορά μάλλον σε όλες τις μεταφορές του Batman (εξαιρείται η τριλογία Nolan), παρά μόνο στη συγκεκριμένη σειρά.

Παρότι θεωρώ τη σειρά THE FLASH ό,τι καλύτερο έχει γίνει τα τελευταία χρόνια σε τηλεοπτικό-υπερηρωικό, η γοητεία που ασκεί πάνω μου το GOTHAM έγκειται μάλλον στα επιμέρους: σκοτεινή αισθητική και εμπνευσμένη φωτογραφία, εξαιρετικές ερμηνείες σε απαιτητικούς ρόλους (which means εύστοχο casting), ευφυή σεναριακά ευρήματα, αστοχίες που δεν κάνουν ζημιά στην απόλαυση της θέασης, και φυσικά η geeky χαρά ότι είσαι μάρτυρας της εποχής που ο κόσμος του Batman διαμορφώνονταν εκτός και -κυρίως- εντός του.

Αν ψάχνετε, κάποιο από – ή όλα – τα παραπάνω, προσέλθετε…

…ή και επιστρέψτε.