D4VE2 #1

Writer: Ryan Ferrier
Artist: Valentin Ramon
IDW Publishing

Το D4VE είναι η ιστορία ενός ρομπότ που περνάει κρίση μέσης ηλικίας. Τι, δεν αρκεί αυτό για να σας ψήσει;

Το αρχικό D4VE ήταν ένα mini-series που κυκλοφόρησε μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας MonkeyBrain Comics. Στη συνέχεια, δημοσιεύτηκε σε έντυπη μορφή από την IDW, μία επανέκδοση η οποία πήγε αρκετά καλά, ώστε η σειρά να αποκτήσει ένα sequel, με τον τίτλο D4VE2.

Το D4VE2 ξεκινά εκεί όπου μας άφησε η αρχική σειρά, αμέσως μετά το τέλος της εξωγήινης εισβολής. Προφανώς αυτό χρειάζεται κάποια επεξήγηση, η οποία περιλαμβάνει spoilers:

Αφότου τα ανθρωπόμορφα ρομπότ εξαφάνισαν τους δημιουργούς τους, δηλαδή εμάς, ανακάλυψαν ότι δεν έχουν και πολλά να κάνουν και υιοθέτησαν ένα βαρετό, ψυχοφθόρο και 100% ανθρώπινο τρόπο ζωής (οπότε, υποθέτω, τους κατακτήσαμε με τον πολιτισμό μας ή κάτι τέτοιο).

Σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο από ρομπότ, των οποίων τα ονόματα γράφονται σε άκρως εκνευριστικό l33t speak (αντικαθιστώντας δηλαδή γράμματα με αριθμούς), γνωρίσαμε τον D4VE, ο οποίος ως ρομπότ-στρατιώτης έβρισκε την ζωή του ανούσια, αφού στον ανιαρό, ειρηνικό του κόσμο δεν μπορούσε να εκτελέσει τη λειτουργία για την οποία σχεδιάστηκε. Η προσεδάφιση μιας φυλής εξωγήινων κατακτητών στη Γη, έδωσε στον D4VE το σκοπό του και κάπου εκεί έληξε το αρχικό mini-series.

Φυσικά, σε ένα comic με κεντρικό θέμα την απογοητευτική καθημερινότητα, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι ρόδινα για τη ζωή του D4VE στο sequel. Ακόμη και ως διοικητής του νεοσύστατου στρατού, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει μελλοντικές εισβολές, ο D4VE έχει να αντιμετωπίσει ανυπάκουους νεοσύλλεκτους, ένα διαζύγιο και έναν απίστευτα εκνευριστικό έφηβο γιο.

Στο πρώτο τεύχος του sequel, ο Ryan Ferrier μας επανεισάγει στο σύμπαν του D4VE, συστήνοντάς μας σε μερικούς νέους χαρακτήρες και υπενθυμίζοντάς μας πόσο αντιπαθητικοί είναι για τον πρωταγωνιστή μας αυτοί που ήδη ξέραμε.

Η εικονογράφηση του Valentin Ramon καταφέρνει να μετατρέψει το ανέκφραστο, μηχανικό πρόσωπο του D4VE στον υπέρτατο everyman, καθώς και να στήσει γύρω του έναν πολύ ενδιαφέροντα οπτικά ρομποτικό κόσμο, ο οποίος μοιάζει να έχει δική του ζωή στο background της ιστορίας.

Ως βασικό αρνητικό, θα πρέπει να αναφέρω την γλώσσα των ρομπότ, η οποία ως “καθημερινή” και “ανθρώπινη” έχει την πλάκα της σε ορισμένα σημεία, αλλά μπορεί πολύ γρήγορα να κουράσει.

Σε γενικές γραμμές, το D4VE2 μοιάζει σαν ικανοποιητικό sequel μιας σειράς που δεν το χρειαζόταν απαραίτητα. Μένει να δούμε με ποιον τρόπο θα αναπτύξει τον κόσμο και τους χαρακτήρες του (το twist της τελευταίας σελίδας μου δίνει κάποιες ιδέες), ώστε να μας πείσει ότι όντως έχει κάτι να πει.