BROKEN MOON #1

Writer: Steve Niles
Artist: Nat Jones
American Gothic Press

Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου καινούριο comic του Steve Niles, το κάνω με αγνό, παρθένο ενθουσιασμό. Η σκοτεινιά, τα τέρατα και τα αίματα πάντα με προετοιμάζουν για μια απολαυστική αναγνωστική εμπειρία. Συνήθως, μπαίνουν εμπόδιο στη χαρά μου οι επιλογές του Niles σε artists, αλλά στην περίπτωση του BROKEN MOON το εξώφυλλο ήταν αρκετό για να εφησυχάσω: αυτή τη φορά βρέθηκε κάποιος άξιος να εικονογραφήσει τις συνήθως μέτριες, αλλά fun ιστορίες χλιαρού τρόμου του Steve Niles.

Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, τα τέρατα ζουν στο περιθώριο και στη σκιά. Η ξέφρενη εξέλιξη της τεχνολογίας των ανθρώπων τους οδηγεί να αποικίσουν το φεγγάρι και, φυσικά, να το καταστρέψουν, ανατρέποντας μοιραία και τις ισορροπίες στο mother planet. Παλίρροιες, σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί αποδεκατίζουν την ανθρωπότητα και τα τέρατα βρίσκουν τόπο και χρόνο να ακμάσουν. Τα βαμπίρ βιομηχανοποιούν την παραγωγή τροφής, δημιουργώντας φάρμες ανθρώπων, και σκοτεινιάζουν τον ουρανό με σύννεφα καπνών από τα εργοστάσια τους (MATRIX much?). Υπολογίζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, τους λυκάνθρωπους δηλαδή, που όπως προκύπτει είναι ο απροσδόκητος (και αναξιόπιστος, εδώ που τα λέμε) σύμμαχος της ανθρωπότητας.

Στο BROKEN MOON #1, ο Steve Niles ανατρέπει κάθε προσδοκία και κάθε ελάχιστα ψηλότερο στάνταρ που του θέτει ο, ελαφρώς καλύτερος των συνήθων συνεργατών του, artist. Το BROKEN MOON #1 είναι πολύ πιο απαίδευτο από ό,τι μας έχει μέχρι τώρα συνηθίσει. Και για να μην παρεξηγηθώ: το γενικό premise δεν με ξενίζει καθόλου. Είναι αφελές ίσως, αλλά αυτό είναι το συνηθέστερο στιλ του συγκεκριμένου είδους και πολλοί καλλιτέχνες στο παρελθόν έχουν καταφέρει να παράγουν αριστουργήματα με το ίδιο (ή και πιο) βλακώδεις ιδέες – ακόμη και ο ίδιος ο Niles τα έχει πάει, κατά καιρούς, καλύτερα. Αυτό που ξενίζει στην προκειμένη, είναι οι κάκιστοι διάλογοι – μονολεκτικές ερωταπαντήσεις που υπάρχουν για να υπάρχουν – και οι ακόμα χειρότεροι μονόλογοι (διότι, μετά από 30 χρόνια σκλαβιάς και εν μέσω πανικού και ανθρωποκυνηγητού ο οποιοσδήποτε θα ένιωθε την ανάγκη να κάνει flash back και ρετροσπεκτίβες.)

Ο Nat Jones είναι πραγματικά ένας αξιοπρεπής artist, κάνει ελάχιστα λάθη και η ατμόσφαιρα που πετυχαίνει είναι πολύ όμορφη. Γενικώς, η απόδοσή του δεν είναι αριστουργηματική (με τα τέρατα και τα backgrounds τα πάει μια χαρά, αλλά οι άνθρωποι είναι λίγο πιο απαλοί και γλυκανάλατοι από ότι θα έπρεπε, διαταράσσοντας την ατμόσφαιρα), αλλά και πάλι τα πάει εξαιρετικά σε σύγκριση με το υλικό που του έχει δοθεί.

Άλλη μια ελαφριά απογοήτευση από τον Steve Niles, λοιπόν. Είναι να αναρωτιέται κανείς για την επιμονή μου (και προφανώς όχι μόνο για τη δική μου) να διαβάζω αυτά που βγάζει ο Niles, αφού πάντα καταλήγω κάπως αποκαρδιωμένη και σε self questioning mode: Ποια είμαι; Πού πάω; Αν αγοράσω και το δεύτερο τεύχος, πώς θα το δικαιολογήσω στον εαυτό μου; Πόσο να κάνει το δεύτερο τεύχος να βγει; Είπα άραγε στο κομιξάδικο να μου τα κρατάνε ή να πάρω τηλέφωνο; Ουφ!