Doctor Strange #1

Ένας από τους τίτλους που διεκδικούν ένα κομμάτι του post SECRET WARS universe της Marvel είναι και το DOCTOR STRANGE, το οποίο παρουσιάζει ενδιαφέρον για αρκετούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα, φιλοδοξεί να χτίσει ενδιαφέρον γύρω από την επερχόμενη ταινία με πρωταγωνιστή τον Sorcerer Supreme. Επιπλέον, πάει αρκετός καιρός από τότε που ξαναείδαμε τον Stephen Strange σε σόλο τίτλο. Και, τέλος, το δίδυμο των δημιουργών υπόσχεται πάντα κάτι αξιόλογο.

Βέβαια, το πραγματικό ενδιαφέρον ενός τίτλου δεν κρίνεται από όλα τα παραπάνω, αλλά από την ίδια την ιστορία. Και, κρίνοντας από το πρώτο τεύχος, οι υποσχέσεις για το μέλλον είναι μάλλον συγκρατημένες. Το διαδικαστικό του πράγματος, όμως, μοιάζει αρκετά απολαυστικό!

Το DOCTOR STRANGE #1 ξεκινά με μια μονοσέλιδη εισαγωγή που μας αφηγείται το origin του (πρώην πια) Sorcerer Supreme, δανειζόμενο panels από τα πρωτότυπα τεύχη και αξιοποιώντας captions με μονολόγους του πρωταγωνιστή – τα captions αυτά είναι που κυριαρχούν σε ολόκληρο το τεύχος. Άλλωστε, ο βασικότερος στόχος του δεν είναι άλλος από το να μυήσει τους νέους αναγνώστες, πρώτα στον χαρακτήρα του Stephen Strange και έπειτα στον κόσμο του.

Δεν είναι, όμως, μόνον οι νέοι αναγνώστες που θα γνωρίσουν τον Doctor Strange. Και οι παλιότεροι θα δουν έναν μεταμορφωμένο χαρακτήρα, σχεδιαστικά και σεναριακά. Ο Strange φαίνεται νεότερος, ενώ και η στολή του έχει διακριτικές αλλαγές – για παράδειγμα, το Cloak Of Levitation πρέπει μάλλον να μετονομαστεί σε Scarf Of Levitation. Επιπλέον, ο Jason Aaron προτιμά να τονίσει κάποια σχεδόν ξεχασμένα χαρακτηριστικά του, όπως η αδυναμία του προς το ασθενές φύλο και η αίσθηση του χιούμορ του. Το σύνολο του characterization, λοιπόν, μπορεί να ξενίσει μερικούς, αλλά έχει ένα σημαντικό αποτέλεσμα: καθιστά τον Doctor Strange πιο ανθρώπινο και δίνει πάτημα στον Aaron να τον παρουσιάσει ως κάποιον που ενδιαφέρεται να βοηθήσει τους απλούς ανθρώπους και να μην τον αναλώσει απλά σε storylines τεράστιου κοσμικού και μαγικού επιπέδου.

Ο Aaron φτάνει, μάλιστα, στο σημείο να τον παρουσιάσει ως κάποιον που δέχεται ασθενείς στο Sanctum Sanctorum του και που πραγματοποιεί επισκέψεις σε σπίτια, αλλά και ως κάποιον που δε διστάζει να λερώσει τα χέρια του με το μαγικό του τσεκούρι! Επίσης, οι συνάδελφοί του (εμφανίζονται, μεταξύ άλλων και οι Scarlet Witch και Doctor Voodoo) δε μοιάζουν να έχουν τον απαραίτητο σεβασμό απέναντί του. Εφόσον, πάντως, αποφύγει την παγίδα να τον παρουσιάσει ως ένα υβρίδιο του Tony Stark και του John Constantine, δε θα παραπονεθώ.

Βέβαια, ήδη από το πρώτο τεύχος, τα καθημερινά καθήκοντα του Doctor Strange έρχονται σε δεύτερη μοίρα, υπό την απειλή ενός επερχόμενου κακού που όμοιό του δεν έχουμε συναντήσει. Ακούγεται κλισαρισμένο και είναι, αλλά επιτρέπει στην ιστορία του πρώτου να κυλήσει ομαλά και να υποσχεθεί πολλά για το μέλλον. Όλα, βέβαια, είναι θέμα εκτέλεσης.

Και, αφού κατάφερα να χώσω στο κείμενό μου τη λέξη-κλειδί “εκτέλεση”, ας μιλήσω για ένα από τα αγαπημένα μου θέματα. Το σχέδιο του Chris Bachalo είναι εκτελεσμένο άψογα σε αυτό εδώ το τεύχος! Ο σχεδιαστής είναι γενικότερα φειδωλός στις λεπτομέρειες που σχεδιάζει στα πρόσωπα των χαρακτήρων του (ειδικά από μέση απόσταση), αλλά ξεδίνει σε όλα τα υπόλοιπα! Τέρατα με χιλιάδες σειρές δοντιών, σαρκοφάγα λουλούδια και μικρόβια, ψυχικά μανιτάρια και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας βρίσκεται εκεί, πολλές φορές αρνούμενο να περιοριστεί στα panels (αλλά και στο χώρο της σελίδας) που του αναλογεί! Βέβαια, όπως και στην περίπτωση του σεναρίου, κάποιες λεπτομέρειες στο σχέδιο ενδεχομένως να φανούν χοντροκομμένες, αλλά η συνολική εικόνα είναι οπωσδήποτε θετική. Εκεί, μάλιστα, που νόμιζα πως το καλύτερο κομμάτι του σχεδίου ολοκληρώθηκε, στην αρχική μάχη του τεύχους, ήρθε η ασπρόμαυρη απεικόνιση του κόσμου μας, με το μυστικιστικό στοιχείο να διαχωρίζεται με έντονα χρώματα, να με διαψεύσει.

Βέβαια, στον τομέα της δημιουργίας του κόσμου του νέου DOCTOR STRANGE απαιτούνται συγχαρητήρια και στον Aaron – ο οποίος προσπαθεί για μια ακόμη φορά να επιβεβαιώσει την υποψία μου πως είναι πολύ καλύτερος στο να δημιουργεί κόσμους, παρά χαρακτήρες. Ο Aaron, μάλιστα, κάνει και τη μετάβαση σε έναν κόσμο πιο σκοτεινό, σε ένα back-up story στο τέλος του τεύχους, το οποίο σχεδιάζει ο Kevin Nowlan, αποκαλύπτοντας το πρόσωπο της επερχόμενη απειλής.

Συνολικά, λοιπόν, όσο κι αν ξενίζει σε κάποια σημεία και όσο κι αν αρνείται να αναφέρει σημαντικά στοιχεία του παρελθόντος του Doctor Strange (όσα είδαμε στο SECRET WARS και στο DEFENDERS, για παράδειγμα), η νέα σειρά μοιάζει αξιοπρεπής και ενδιαφέρουσα – κι ας μη μπαίνει αμέσως στα βαθιά.