Guardians Of The Galaxy #1

Ο τελευταίος χρόνος είδε τους GUARDIANS OF THE GALAXY να μετατρέπονται, ξαφνικά, σε household name, με την μέχρι προσφάτως άγνωστη ομάδα να γίνεται, από το πουθενά, αναπόσπαστο κομμάτι του line-up της Marvel.

Το πρόβλημα, όμως, με την ξαφνική τους επιτυχία, είναι πως αρκετοί δημιουργοί φαίνεται να τα έχουν χαμένα ως προς τον τρόπο που πρέπει να διαχειριστούν αυτούς τους χαρακτήρες, με αρκετά πρόσφατα παραδείγματα, από άγαρμπες προσπάθειες να μεταφερθεί το feeling της ταινίας του James Gunn στις σελίδες των comics, μέχρι μία animated σειρά, για την οποία το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω είναι ένας βαθύς αναστεναγμός.

Μετά το reset των τίτλων της Marvel στο τέλος του SECRET WARS (το οποίο, παραδόξως, δεν έχει ακόμη τελειώσει) οι Guardians φέρουν, για ακόμη μία φορά, την υπογραφή του Brian Michael Bendis, ο οποίος έχει ήδη στο βιογραφικό του ένα μέτριο run με την ομάδα, το οποίο ολοκληρώθηκε τον Μάιο. Ολοκληρώθηκε στα χαρτιά, δηλαδή, γιατί το συγκεκριμένο τεύχος μοιάζει περισσότερο με εισαγωγή καινούργιου story arc, παρά με νέα σειρά.

Η ιστορία συνεχίζει περίπου από εκεί που την αφήσαμε λοιπόν, με το roster των Guardians ελαφρώς αλλαγμένο. Η πιο χαρακτηριστική απουσία είναι αυτή του Star-Lord, τον οποίο και βλέπουμε ως βασιλιά του πλανήτη Spartax, όπου βρίσκεται, ως επί το πλείστον παγιδευμένος σε κλισέ “κωμικές” καταστάσεις, με βαρετές ακροάσεις και συμβούλια και επιθετικό φλερτάρισμα από εξωγήινες αυλικές.

Η υπόλοιπη ομάδα, όπως την βλέπουμε σε αυτό το τεύχος, αποτελείται από τον Rocket Raccoon, τον Drax, τον Groot (του οποίου το νέο design περιλαμβάνει κλιματσίδες-τζίβες), την Kitty Pryde ως νέα Star-Lord, τον Venom και τον Ben Grimm, ο οποίος ήταν και η μεγαλύτερη απογοήτευση αυτού του τεύχους. Αν και το αδύναμο characterization χαρακτηρίζει τη γραφή του Bendis σε ολόκληρο το τεύχος, αυτός ήταν ο χαρακτήρας στον οποίο το πρόβλημα έγινε πιο εμφανές, αφού τόσο η καλοσυνάτη απλότητα, όσο και η “clobberin’ time” βίαιη πλευρά του Thing, λείπουν, αφηνοντάς τον χαρακτήρα του άχρωμο και την ερώτηση του τι ακριβώς προσφέρει στη δυναμική της ομάδας, αναπάντητη.

Εκεί, όμως, που η γραφή του Bendis αποτυγχάνει να αποδώσει ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές, η εικονογράφηση του Valerio Schiti σώζει την κατάσταση. Αν και με την πρώτη ματιά το artwork θυμίζει τυπική εικονογράφηση mainstream comic, το ταλέντο του Schiti δεν αργεί να γίνει εμφανές, τόσο στο οπτικό χιούμορ, βασικό στοιχείο στο ύφος των Guardians, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τελευταία, αλλά και στα designs των χαρακτήρων, όπου βρίσκει τη σωστή αναλογία cartoon-ζώου για τον Rocket και σχεδιάζει μία Kitty Pride με τον τέλειο συνδυασμό χαριτωμενιάς και badassery, που απαιτεί ο ρόλος της ως θηλυκός Star-Lord.

Στον τομέα της πλοκής, δεν έχουμε τίποτα το συνταρακτικό για την ώρα, με το τεύχος να λειτουργεί καθαρά εισαγωγικά και το αντικείμενο-MacGuffin που οι Guardians παίρνουν από τα χέρια των εξωγήινων Chitauri, να αποτελεί απλά κίνητρο για να ανακαλύψουμε το νέο status quo του γαλαξία.

Συνοπτικά, το πρώτο τεύχος της νέας σειράς των Guardians, μας επανεισάγει με αρκετή επιτυχία στον γαλαξία του Marvel Universe. Η υπερβολική και κάπως απελπισμένη προσπάθεια της Marvel να μοιάσει η comic εκδοχή των Guardians με αυτήν της ταινίας, φαίνεται να έχει, σε γενικές γραμμές, εγκαταλειφθεί, και ο Bendis, παρά τα όποια προβλήματα συνοδεύουν τη γραφή του, φαίνεται να προσπαθεί να καθορίσει τον τόνο του comic και να ισορροπήσει τις ρίζες των Guardians με τις προσδοκίες του νέου, πιο mainstream, κοινού τους.

Όσο για το αν αξίζει ή όχι μία ανάγνωση, ο χρόνος θα δείξει. Ο γαλαξίας είναι μεγάλο μέρος και οι δυνατότητες που προσφέρει, άπειρες, οπότε μένει απλά να δούμε πού θα αποφασίσει ο Bendis να μας πάει στη συνέχεια.