Supergirl S01E01

Μολονότι, σε γενικές γραμμές, δεν παρακολουθώ τις διάφορες υπερηρωικές σειρές που έχουν γεμίσει την αμερικανική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, στη συγκεκριμένη περίπτωση είπα να κάνω μια εξαίρεση. Βλέπετε, η Supergirl είναι (με σημαντική διαφορά) η αγαπημένη μου υπερηρωίδα και πιθανότατα ο δεύτερος αγαπημένος μου χαρακτήρας στα superhero comics, αμέσως μετά τον διάσημο ξάδερφό της.

Οπότε, όταν έμαθα ότι θα ξεκινούσε σειρά με ηρωίδα την λατρεμένη Kara Zor-El, και πως πρωταγωνίστρια σε αυτή θα ήταν η επίσης λατρεμένη Melissa Benoist, καταλαβαίνετε πως η απόφαση να παγώσω το “εμπάργκο” μου στα τηλεοπτικά υπερηρωηλίκια, ήταν σχετικά εύκολη. Όπως εξίσου εύκολη ήταν και η απόφαση να γράψω εγώ το review για το πρώτο επεισόδιο της σειράς και να μην το αφήσω για κάποιον από τους πιο τακτικούς TV reviewers που έχουμε. (Στα πλεονεκτήματα του να είσαι αρχισυντάκτης περιλαμβάνεται και το ότι μπορείς να κρατάς για πάρτη σου τα καλύτερα assignments. Εξισορροπείται από το ότι πολλές φορές αναγκάζεσαι να αναλάβεις τα χειρότερα, που δεν θέλει να τα ακούμπησει κανείς…)

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του πιλοτικού αυτού επεισοδίου, δύο πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα. Το πρώτο είναι πως το SUPERGIRL πρόκειται να είναι αρκετά “φωτεινό”, τόσο σε αισθητική όσο και σε ύφος, θυμίζοντας αρκετά το SMALLVILLE (αν και μάλλον με λιγότερο “teen angst”) και εκ διαμέτρου αντίθετο, από κάθε άποψη, από την πιο πρόσφατη ταινία με πρωταγωνιστή τον Superman. Το δεύτερο είναι πως η σειρά πρόκειται να κινείται γρήγορα. Πολύ γρήγορα!!!

Μέσα στα πρώτα κιόλας λεπτά, βλέπουμε εν συντομία το origin της Supergirl. Οι γονείς της έφηβης Kara την έστειλαν για να προστατεύσει τον νεογέννητο ξάδερφό της στη Γη, όπου έφτασε μετά από μια όχι-και-τόσο-σύντομη παράκαμψη στη Phantom Zone, ένα μέρος που ο χρόνος παραμένει στάσιμος, με αποτέλεσμα, τελικά, να μην υπάρχει πλέον αποστολή προς εκπλήρωση για την ίδια, αφού ο Kal/Clark είχε προ πολλού ενηλικιωθεί. Η λύση ήταν να δοθεί η Kara για υιοθεσία στην οικογένεια Danvers (σε ένα inspired bit of casting, οι θετοί γονείς της ενσαρκώνονται από τον Dean Cain και την Helen Slater!), όπου θα μεγαλώσει ως ένα φυσιολογικό κορίτσι, μαζί με την μεγαλύτερη ετεροθαλή αδερφή της, Alex (η υπέροχη Chyler Leigh, γνωστή κυρίως για το ρόλο της αδελφής της Meredith, στο GREY’S ANATOMY). Πλέον, στα 24 της, η Kara εργάζεται ως personal assistant της εκατομμυριούχου εκδότριας/επιχειρηματία/entrepreneur/mega-bitch Cat Grant (η Calista Flockhart, σε μια ακόμη εξαιρετική επιλογή στο casting, θυμίζει λίγο την Miranda Priestly της Meryl Streep και μας κάνει να ελπίζουμε πως θα έχει αρκετό screen time στη συνέχεια της σειράς), κρατάει τις υπεράνθρωπες δυνάμεις της κρυφές από όλους και τις βάζει στο περιθώριο, για να αντιμετωπίσει τη ζωή και την καθημερινότητα όπως κάθε συνηθισμένη κοπέλα της ηλικίας της (ΟΚ, όπως κάθε συνηθισμένη κοπέλα της ηλικίας της που είναι πανέμορφη και δουλεύει ως βοηθός μιας ζάμπλουτης CEO). Όλα αυτά μέχρι της στιγμή που βλέπει στην τηλεόραση πως το αεροπλάνο στο οποίο ταξιδεύει η αδερφή της έχει πάθει βλάβη και κινδυνεύει να πέσει, κάτι που την ωθεί να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της για να αποτρέψει την καταστροφή… και ενδεχομένως να θέσει σε κίνηση τα γρανάζια που θα οδηγήσουν σε μια σειρά από προβλήματα και θα την ωθήσουν να εκπληρώσει τον πραγματικό σκοπό της. Και όλα τα προηγούμενα λαμβάνουν χώρα στα δεκαπέντε πρώτα λεπτά!

Ας αρχίσουμε από τα προφανή: Η Melissa Benoist είναι απλά ΥΠΕΡΟΧΗ! Όχι, το παίρνω πίσω, η Melissa Benoist είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ και βάζει υποψηφιότητα για μια από τις καλύτερες ενσαρκώσεις χάρτινου ήρωα, στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Γλυκύτατη, πανέμορφη, συνδυάζει με άψογο τρόπο το awkwardness ενός χαρακτήρα που ψάχνει να βρει τη θέση του στον “έξω κόσμο”, με την επιβλητική παρουσία και το “γέμισμα της οθόνης” που οφείλει να έχει κάθε πρωταγωνιστής που κουβαλάει στους ώμους του μια ολόκληρη σειρά. Θυμίζοντας, σε κάποιες φάσεις, την Anne Hathaway στο DEVIL WEARS PRADA (λογικό, μια και το αφεντικό της θυμίζει την Streep στην ίδια ταινία) και σε άλλες τον Christopher Reeve στο πρώτο Superman (δεν ξέρω αν ήταν συνειδητή επιλογή των δημιουργών και της πρωταγωνίστριας να “πατήσουν” πάνω στο awkward, mild-mannered reporter πρότυπο που δημιούργησε ο μακαρίτης στην κλασική ταινία του 1978, αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό εδώ!), πείθει απόλυτα τον θεατή, τόσο ως Kara Danvers, όσο και ως Supergirl, όταν θέτει σε λειτουργία τις δυνάμεις της και φοράει την κλασική στολή. Η Melissa Benoist δεν είναι απλά “τέλεια στο ρόλο της Supergirl” – η Melissa Benoist ΕΙΝΑΙ η Supergirl!

Αλλά και το supporting cast στέκεται επάξια δίπλα στην εντυπωσιακή πρωταγωνίστρια. Η εξαιρετική Chyler Leigh καταφέρνει να είναι πειστική και ως “η μεγαλύτερη αδερφή της Kara” (ένας ρόλος που θα μπορούσε να είναι αφάνταστα thankless υπό άλλες συνθήκες), αλλά και στον πολύ πιο σύνθετο “πραγματικό” της ρόλο, που αποκαλύπτεται στη συνέχεια του επεισοδίου (και δεν θα μοιραστώ εδώ μαζί σας, για να αποφύγουμε το spoiler), ο David Harewood είναι απόλυτα “στιβαρός” στο ρόλο του… Nick Fury του τηλεοπτικού DC Universe, η Calista Flockhart αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, πως συγκαταλέγεται άνετα μέσα στις 4-5 καλύτερες τηλεοπτικές ηθοποιούς της τελευταίας 20ετίας (seriously, we need more Cat Grant in the next episodes!), και ο Jeremy Jordan μοιάζει ιδανική επιλογή για τον ρόλο του “θα ήθελα να είμαι το love interest της πρωταγωνίστριας, αλλά μάλλον θα είμαι απλά ο κολλητός της”. Μοναδική “παραφωνία” είναι ο Mehcad Brooks, στο ρόλο του James (“only the big guy calls me Jimmy”) Olsen, όχι γιατί δεν είναι καλός (το αντίθετο, μάλιστα), αλλά γιατί μου είναι δύσκολο να συνηθίσω να υποδύεται τον συγκεκριμένο ρόλο κάποιος που μοιάζει με αυτόν. Όχι, ανόητοι, δεν μιλάω για το γεγονός ότι είναι μαύρος! Απλά μου κάνει “κάπως” να είναι ο πιο hot άντρας της σειράς αυτός που ενσαρκώνει τον – συνήθως νέρντουλα – Olsen.

Στα θετικά, συγκαταλέγονται επίσης ο θαυμάσιος ρυθμός του επεισοδίου (δεν βαρέθηκα ούτε δευτερόλεπτο – και πιστέψτε με, βαριέμαι πολύ εύκολα), η διαρκής αλλά και διακριτική παρουσία του Superman (τόσο ως “αχνή παρουσία, όσο και ως ιδέα/πρότυπο), τα πολλαπλά, αλλά απολύτως οργανικά subplots (ειδικά το τελευταίο – again, no spoilers!), τα εξαιρετικά production values (έπεσαν λεφτά εδώ, και φάνηκε), τα οποία ελπίζω να παραμείνουν σε αντιστοίχως υψηλά επίπεδα στη συνέχεια, γιατί δεν είναι και ασυνήθιστο μια σειρά να “καίει”μεγάλο μέρος του budget της στον πιλότο και στα επεισόδιο που ακολουθούν να κάνει παραχωρήσεις για να μην αυξάνονται τα έξοδα, και κυρίως η αίσθηση ότι αυτό που παρακολουθούμε μπορεί να έχει δράμα, μπορεί να έχει δράση, μπορεί να έχει ακόμη και πόνο ανά στιγμές, αλλά δεν παύει να είναι μια διασκεδαστική υπερηρωική σειρά (όχι με την έννοια που αντιλαμβάνεται τη διασκέδαση το cinematic Marvel Universe – κακόγουστα αστεία και εξυπνάδες, ευτυχώς, απουσιάζουν από το SUPERGIRL).

Πάμε τώρα στα αρνητικά. Well, guess what? Δεν υπάρχουν αρνητικά! Τουλάχιστον εγώ δεν εντόπισα κανένα! Οι πιο τυπικές επικρίσεις που διάβασα, ή άκουσα, για τον πιλότο του SUPERGIRL, είχαν να κάνουν είτε με το γεγονός ότι είναι αρκετά κοριτσίστικο (είτε είναι είτε δεν είναι, who fucking cares?), είτε με το ότι δεν έχει πολύ δράση (διαφωνώ – έχει όση δράση χρειάζεται), είτε με το ότι δεν εμφανίζεται πολύ ο Superman (WFT???), καμία από τις οποίες δεν πιστεύω πως έχει ιδιαίτερη βάση. Κατά την άποψη μου, το πρώτο αυτό επεισόδιο είναι όσο πιο κοντά στο άψογο μπορεί να φτάσει μια υπερηρωική τηλεοπτική σειρά και είμαι απόλυτα βέβαιος πως έχει τα φόντα να διατηρηθεί στα ίδια επίπεδα, ή ακόμη και να γίνει καλύτερη στη συνέχεια.

Δεν σας κρύβω πως όταν ξεκίνησε το επεισόδιο είχα ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία, ήμουν ενθουσιασμένος για το ότι θα έβλεπα ξανά στην οθόνη την αγαπημένη μου ηρωίδα και μάλιστα στη δική της σειρά, αλλά από την άλλη οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες μου ήταν τόσο υψηλές, που ο κίνδυνος να ξενερώσω αν το αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου, ήταν αυξημένος. Χαίρομαι αφάνταστα που όχι μόνο δεν απογοητευθηκα, αλλά ο ενθουσιασμός και η προσμονή μου για τη συνέχεια γιγαντώθηκαν. Κυριολεκτικά, δεν βλέπω την ώρα για να απολαύσω το δεύτερο επεισόδιο!