Paper Girls #1

Μου αρεσει ο Brian Κ. Vaughn, γιατί αγάπησα το Y: THE LAST MAN, αλλά και όλες τις δουλειές του. Για να μη μιλήσω για το SAGA. Και ο Cliff Chiang έχει ένα στυλ που βρίσκω πολύ ελκυστικό. Οπότε ξεκινάμε καλά. Αν υπολογίσουμε, τώρα, ότι αυτή η ιστορία διαφημίζεται ως “το STAND BY ME συναντά το THE WAR OF THE WORLDS”, προστίθεται ένας επιπλέον λόγος να με κάνει να θέλω να μάθω περισσότερα.

Ξεκινώντας το comic, αναγκάστηκα να διαβάσω δύο φορές τις τέσσερις πρώτες σελίδες, την πρώτη γυρίζοντας και στο εξώφυλλο για να σιγουρευτώ ότι δε διαβάζω το SAGA, και τη δεύτερη για να αποτυπώσω όλες τις λεπτομέρειες μιας ονειρικής σεκάνς με πολλούς συμβολισμούς. Το όνειρο το βλέπει η Erin, η πρωταγωνίστρια της σειράς, ένα καλό καθολικό κορίτσι που πάει σε ιδιωτικό σχολείο, μένει στα προάστια, και για το χαρτζιλίκι της μοιράζει εφημερίδες. Αυτό κάνει και τα ξημερώματα της μέρας που παρακολουθούμε. Μόνο που αυτή η μέρα είναι τα ξημερώματα του Halloween του 1988 και πολλοί παλαβοί έχουν ξεμείνει έξω στους δρόμους. Μια τέτοια παρέα εφήβων που της την πεφτουν συναντά και η Erin, και τότε κάνουν την εμφάνισή τους τα υπόλοιπα paper girls, η Mac, η KJ και η Tiffany, και καθαρίζουν.

Εμείς εστιάζουμε στη Mac, το κακό κορίτσι με υφάκι και τσαγανό, που δεν μπορούμε παρά να το λατρέψουμε. Είναι θρυλική φιγούρα, μιας και είναι το πρώτο paper boy, που δεν είναι boy. Εννοείται ότι κάνουν απίθανη ομάδα με την αθώα, γλυκιά Erin. Οι άλλες δύο έχουν και αυτές τις δικές τους προσωπικότητες, λιγότερο ευδιάκριτες από τις δύο πρωταγωνίστριες, και συμπληρώνουν ένα όμορφο κουαρτέτο μιας παρέας εφήβων με τα δικά τους προβλήματα. Και εκεί που όλα πάνε καλά, ξεπετάγονται στη μέση μια κάψουλα από τις αποστολές Apollo, κάτι εξωγήινοι νίντζα, ένα Apple iPod και ένας μυστήριος ουρανός.

Ειλικρινά, αυτό το θέμα με τους εξωγήινους με ενόχλησε. Είχα ψηθεί να δω περισσότερο το bonding μεταξύ της Erin και της Mac, ήθελα να μάθω γιατί η τοπική αστυνομία τα έχει βάλει με τη Mac, ήδη ονειρευόμουν χαζο-ρομάντζα και μάχες με αντίπαλες ομάδες paper boys από άλλες γειτονιές. Αλλά όλα αυτά έληξαν άδοξα, όταν ξεπατάχτηκαν στη μέση αυτοί οι ενοχλητικοί εξωγήινοι. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξει ο Vaughn. Δε μπορεί η σκηνή με τη Mac να τη λέει στον αστυνομικό να έχει περισσότερο βάθος από την αποκάλυψη μιας εξωγήινης κάψουλας!

Συγκεντρωτικά, το σχέδιο είναι εξαιρετικό, με τον Chiang να κρατάει την απλότητα αλλά και την έντασή του, ενώ το χρώμα του Matt Wilson είναι πολύ καλό και βοηθά την ατμόσφαιρα. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επανέλθω για να σας ενημερώσω για το πώς εξελίσσεται αυτή η ιστορία.

Κατά τα άλλα, αν μου επιτρέπεται, πιστεύω πως το comic είναι μια μορφή THE WOODS, του δικού μας Μιχάλη Διαλυνά, από την ανάποδη. Μια παρεά εφήβων, που αντί να πάει σε άλλους ουρανούς, έρχονται οι άλλοι ουρανοι σε αυτούς, εξωγήινοι, μυστήριο και μωβ παλέτα. Μέχρι και η KJ μου θυμίζει την Karen Jacobs. Κρατάνε, άλλωστε, το ίδιο όπλο…