Tokyo Ghost #1

Το όνομα του Rick Remender, θα ομολογήσω, δεν αποτελεί για μένα κάποια εγγύηση. Δεν κυνηγάω τις δουλειές του για να μη χάσω καμία, δεν συνηθίζω να ενθουσιάζομαι μαζί του, αλλά τον παρακολουθώ με κάπως χλιαρό ενδιαφέρον και αρκετά συχνά με εκπλήσσει ευχάριστα. Ο Sean Murphy, από την άλλη, είναι πιο σίγουρο χαρτί – επίσης, όμως, χωρίς να κατατάσσεται στην λίστα των αγαπημένων μου δημιουργών. Παρά το γλυκανάλατο συναίσθημα που μου προκάλεσαν τα credits του, όμως, το TOKYO GHOST μου άσκησε μια άμεση έλξη. Λίγο το εξώφυλλο, λίγο το dystopian στοιχείο, ήταν ένα ξεκάθαρο must read.

Εντός του τρέχοντος αιώνα, τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι εξαρτημένη από την τεχνολογία και τα φάρμακα που βελτιώνουν κάθε πτυχή του ψυχισμού και του σώματός τους. Στο πλαίσιο του όλου κλίματος, έχει προκύψει ένας νέος τύπος εγκληματία (που αναζητά την διασκέδαση, video game-style, δολοφονώντας τυχαίους ανθρώπους) και ένας νέος τύπος αστυνόμευσης (super-cops, μισθωμένοι από εταιρίες). Εξαίρεση στη γενική κουλτούρα της εξάρτησης και της απάθειας, αποτελεί η Debbie Decay, μια από τους μισθωμένους “Constables” κάποιας εταιρείας, της οποίας τελευταία αποστολή, πριν την εκπλήρωση του συμβολαίου της, είναι να συλλάβει τον Davey Trauma, έναν διεστραμμένο gamer που έχει πάρει ήδη χιλιάδες ζωές. Η Debbie δεν έχει μόνο τον εαυτό της να νοιάζεται, όμως, έχει και τον αγαπημένο της σύντροφο, τον Led, ο οποίος, εν αντιθέσει με την καλή του, είναι βαθύτατα βυθισμένος στον καινούργιο κόσμο και στις εξαρτήσεις του. Κυρίως για τον Led, την υγεία του και την ανάμνηση του έρωτά τους, είναι που η Debbie ονειρεύεται να φύγουν μακριά, σε κάποιο ασφαλές μέρος, όπου εκείνος θα μπορέσει να απεξαρτηθεί και μαζί να ζήσουν ελεύθεροι. Ευτυχώς, έχει απομείνει ένα τελευταίο τέτοιο μέρος, μια ουτοπία για την Debbie, το Tokyo.

Παρ’ ότι ο Remender γράφει μία κάπως υπερβολικά διδακτική ιστορία για το πού βαδίζει η κοινωνία και η νεολαία, με τα Facebook, τα Twitter και τα Youtube της, καταφέρνει να την περάσει σαν ένα καλό, πειστικό δυστοπικό μέλλον. Η πρωταγωνίστρια είναι υπερβολικά δραματική (αφιερωμένη σε έναν εθισμένο άντρα, με σκοτεινό παρελθόν, αφοσιωμένη σε ένα μέλλον σχεδόν ανέφικτο) και παρ’ όλα αυτά, ο Remender την κάνει συμπαθή και relatable, ακόμα και στις σκηνές που προσβάλλουν την δημόσια αιδώ. Αναμφισβήτητα, το πιο ουσιώδες κομμάτι της ιστορίας και του χαρακτήρα της Debbie Decay, είναι η σχέση της με τον Led και η εμμονική της ανάγκη να του σταθεί, ενώ αυτός είναι, κυριολεκτικά, στον κόσμο του. Ο Remender φαίνεται να γράφει το TOKYO GHOST με βασικό σκοπό να μιλήσει για σχέσεις σαν αυτή των δύο κεντρικών χαρακτήρων, μεταθέτοντας απλά το δράμα σε ένα πιο ακραίο περιβάλλον.

Η δουλειά του Murphy είναι στα καλύτερα της, τα character designs είναι τόσο ακραία και βρώμικα, όσο απαιτεί η ιστορία, και η κίνηση τους τόσο γρήγορη και βίαιη. Η συνεργασία του με τον colorist, Matt Hollingsworth, δίνει μια πολύ “to the point” ατμόσφαιρα (βρωμιάς και κατήφειας, υπό το ψυχρό φως των οθονών). Γενικότερα, το οπτικό αποτέλεσμα του TOKYO GHOST είναι από μόνο του μια άξια εμπειρία και δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης.

Μμμ, πώς να το συνοψίσω αυτό τώρα; Το TOKYO GHOST… διαβάστε το! (Να! Έτσι συνοψίζεται σωστά.) Ίσως να μην είναι ό,τι καλύτερο έχετε διαβάσει ποτέ. Ίσως και να είναι, όμως – που ξέρετε, αν δεν το διαβάσετε πρώτα (βλ. παραπάνω πρόταση); Σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, με όλη του την απλότητα, με μια καλή ιστορία, με ελκυστικούς χαρακτήρες και eye candy από τα λίγα.