Comicdom Files: Fred The Clown

Ιστορία

Ο Fred o κλόουν είναι βλάκας. Αναζητά την αγάπη και συνεχίζει να ελπίζει ότι θα τη βρει, μετά από δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες. Καμιά φορά, απρόσμενα η τύχη του χαμογελά. Απογοητεύεται από αυτούς που θεωρεί φίλους, αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων, τρομοκρατεί προσπαθώντας να τον αγαπήσουν, και μυρίζει άσχημα. Ζει με τον δικό του τρόπο το ανθρώπινο δράμα δηλαδή.

Τι Μας Άρεσε

Το απίστευτο artwork του Roger Langridge, ο οποίος μοιάζει να μεταφέρει όλες τις εμπειρίες και τις τεχνικές του προηγούμενου αιώνα, στο νέο. Δεν είναι μόνο οι ξεκάθαρες αναφορές στα comic strips των αρχών του 19ου Αιώνα και στον βουβό κινηματογράφο. Εξαντλητικό crosshatching, μοναδικές σκιάσεις, πρωτοποριακό στήσιμο των σελιδων, αλλά, περισσότερο από όλα τα άλλα, μια εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού ανάμεσα στα panels, σαν αυτή που είχαν μόνο οι μεγάλοι μάστορες του Μέσου.

Οι αποτυχίες του Fred έχουν κάτι βαθιά ανθρώπινο μέσα τους και κρύβουν και μια νότα αισιοδοξίας. Η συνεχής αναζήτηση του κομματιού ευτυχίας που του αναλογεί, έχει ένα άγγιγμα ματαιοδοξίας, αλλά και κάτι ιδίαιτερα γλυκό και γοητευτικό.

Τι Μας Ενόχλησε

Λίγο περισσότερα από δέκα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της συγκεντρωτικής έκδοσης του FRED THE CLOWN από την Fantagraphics, το comic είναι πλέον σχεδόν δυσεύρετο. To ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και για τα self-published (Hotel Fred Press) τέυχη που είχαν κυκλοφορήσει στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και στο υλικό των οποίων στηρίχτηκε η έκδοση της Fantagraphics. Επιπλέον, ο Langridge έχει χρωματίσει (τουλάχιστον) ένα μεγάλο μέρος από τις ιστορίες του και έχει κάνει και πάρα πολλές ιστορίες που δημοσιεύτηκαν σε διάφορες ανθολογίες, ή στο διαδίκτυο. Μήπως (λέω εγώ) ήρθε η ώρα για μια επαυξημένη επανέκδοση;

Συνολική Εκτίμηση

Ο Langridge δεν δείχνει καμιά διάθεση να επαναλάβει τα κόλπα που χρησιμοποιεί. Η μια ιστορία είναι δομημένη σαν ημερολόγιο τοίχου, η άλλη είναι έμμετρη, η τρίτη ένα παιχνίδι με τις λέξεις και η επόμενη ένα παιχνίδι χωρίς λέξεις. Ο ίδιος ο Fred είναι θύμα της κωμωδίας που ζει και συνήθως αντιλαμβάνεται ελάχιστα από αυτά που γίνονται γύρω του. Το σχεδόν ανέκφραστο πρόσωπό του γίνεται ο καμβάς συναισθημάτων, με τρόπο ανάλογο με τον οποίο λειτουργεί

Το FRED THE CLOWN είναι μικρά κομψοτεχνήματα που συνθέτουν ένα αριστούργημα. Οι άκρατοι πειραματισμοί του Roger Langridge δεν είναι απλά μια άσκηση ύφους, αλλά κομμάτι της ουσίας του comic. Οι επιρροές του FRED THE CLOWN μπορούν να αναζητηθούν κάπου άνάμεσα στα cartoons του Max Fleischer, τις ταινίες του Buster Keaton, το MONTY PYTHON’S FLYING CIRCUS, το ραδιοφωνικό THE GOON SHOW, και τα comics του Chris Ware. O δημιουργός, όμως, πατά πάνω σε αυτές και χρησιμοποιεί την αγάπη του για αυτές για να φτιάξει κάτι προσωπικό και πρωτοποριακό.

Παράλληλες Προτάσεις

Σίγουρα, στις παράλληλες προτάσεις, πρέπει να βρεθούν το THE GENERAL του Buster Keaton και το THE GOON SHOW, το oversized ACME NOVELTY LIBRARY και το QUIMBY THE MOUSE του Chris Ware. Οι προσωπικές δουλειές του Langridge της ίδιας εποχής μπορούν να βρεθούν στα (πιο χαοτικά) ZOOT SUITE και ART D’ECCO, που έκανε με τον αδερφό του και το THE SHOW MUST GO ON, που κυκλοφόρησε πιο πρόσφατα. Μετά το FRED THE CLOWN, ο Langridge έκανε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες, λιγότερο προσωπικές δουλειές, που όμως έχουν την σπιρτάδα του FRED THE CLOWN (ξεχωρίζω τα SNARKED, THE MUPPET SHOW, POPEYE, ABIGAIL AND THE SNOWMAN).

Αυτό τον καιρό, ο Roger Langridge έχει επιστρέψει στο Fred, με το THE IRON DUCHESS, που δημοσιεύει online.