Deadpool #1

Ήθελα να μου αρέσει το νέο DEADPOOL. Περίμενα, άλλωστε, και κάτι ιδιαίτερο, εν όψει και του σόλο κινηματογραφικού ντεμπούτου ενός από τα αγαπημένα properties της Marvel (για πολλούς και διαφορετικούς λόγους). Και, δε λέω, μου άρεσε. Αλλά, έλα που δεν μπορώ να εντοπίσω γιατί. Και είμαι σίγουρος ότι, ακόμη κι αν δε μου άρεσε, πάλι δε θα μπορούσα να το εξηγήσω. Γιατί, καλό ή κακό, το νέο DEADPOOL μου φαίνεται τρομερά προβλέψιμο. Ο Wade Wilson θα κάνει μερικά ακροβατικά, θα πει εξυπνάδες (καλύτερες από του Tony Stark, αλλά ενδεχομένως χειρότερες από του Peter Parker), θα την πει στον Spider-Man και λογικά θα σκοτώσει και κάποιον.

Και το πρώτο αυτό τεύχος τα έχει όλα, λες και καθένα από τα παραπάνω είναι ένα γρανάζι που απαιτείται για τη λειτουργία ενός μεγάλου και καλοκουρδισμένου μηχανικού τεύχους του DEADPOOL. Αλλά δεν έχει κάτι καινούργιο. Κάτι που να το κάνει πιο σημαντικό (μπορεί η Marvel να βγάζει δυο-τρία τέτοια πια το χρόνο σε κάθε τίτλο, αλλά στα δικά μου κιτάπια το #1 πάντα είναι κάτι σημαντικό). Κάτι που να μη με κάνει να αισθανθώ ότι άνοιξα ένα random τεύχος της σειράς.

Οι λάτρεις του merc with a mouth, πάντως, δεν πρόκειται να απογοητευτούν. Όπως προανέφερα, άλλωστε, το τεύχος αυτό τα έχει όλα. Ο Deadpool κινείται πια στα μονοπάτια των celebrities και έχει ανοίξει τη δική του εταιρεία μισθοφόρων (με τίτλο Heroes For Hire – μαντέψτε ποιος θέλει να του σπάσει τα μούτρα), αντιγράφοντας το νέο Peter Parker, ο οποίος πλέον είναι CEO της δικής του εταιρείας. Επιπλέον, έχει προσλάβει ένα τσούρμο ξεχασμένων ηρώων της Marvel (όπως οι Solo και Mogul), για να ντύνονται ακριβώς όπως αυτός και τους στέλνει σε αποστολές. Τέλος, βρίσκει το χρόνο να κυνηγήσει τους δολοφόνους των θετών γονιών του, ξεχνώντας πως ο ίδιος ευθύνεται για τον φριχτό θάνατό τους. Και όλα αυτά με το χιουμοριστικό και 100% αγενές προς τον τέταρτο τοίχο στιλ του.

Ακούγεται καλό και είναι. Σύμφωνα με όσα έχω ακούσει, μάλιστα, αποτελεί τη βελτιωμένη εκδοχή του προηγούμενου run του Gerry Duggan στον τίτλο. Και το σχέδιο είναι όχι μόνον ικανοποιητικό, αλλά και απόλυτα ταιριαστό στον τίτλο. Είτε παρουσιάζει σκηνές δράσης είτε τον Deadpool μέσα από τον φακό μιας κάμερας είτε talking heads, ο Mike Hawthorne είναι εξαιρετικός – ο άνθρωπος δίνει εκφραστικότητα στο πρόσωπο του Deadpool, ακόμη κι όταν φορά τη μάσκα του! Και η τοποθέτηση κάθε χαρακτήρα και αντικειμένου στα panels του συνεισφέρει πολύ περισσότερο στη συνολική χιουμοριστική αίσθηση του τεύχους από κάθε ατάκα που μπορεί να βάλει στο στόμα του Wilson o Duggan.

Όπως είπα, όμως, όσο καλό κι αν μου φάνηκε αυτό το τεύχος, δε φαίνεται καθόλου ικανό (ή διατεθειμένο) να ξεχωρίσει από ένα random τεύχος του DEADPOOL. Και μπορεί απλά να ψάχνω να βρω μειονεκτήματα, σε ένα τεύχος του οποίου τα αρκετά πλεονεκτήματα ανέφερα παραπάνω, αλλά δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το ότι ειδικά αυτό το #1 θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα.