Clean Room #1

Δεν είναι κάποιου είδους υπερβολή ή κακεντρέχεια να πει κανείς ότι η Vertigo δεν είναι αυτό που κάποτε υπήρξε. Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν κάπως άδικο το να μην αναγνωρίζονταν οι – πολύ – πρόσφατες προσπάθειες της (κάποτε αγαπημένης πολλών) εταιρείας να ορθοποδήσει. Το CLEAN ROOM, με τα ονόματα που φέρνει μαζί του, είναι μία φιλόδοξη προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά το κατά πόσο θα καταφέρει να τραβήξει καινούριους αναγνώστες ή, ακόμη περισσότερο, να θυμίσει στους παλιούς ημέρες δόξας παραμένει αμφίβολο μετά το πρώτο τεύχος.

Η δημοσιογράφος Chloe Pierce έχει χάσει τα πάντα. Ο αρραβωνιαστικός της, ο Philip, αυτοκτόνησε μέσα στο σπίτι τους, έχασε το μωρό της και την ψυχική της ισορροπία. Όλα αυτά, εξαιτίας ενός βιβλίου αυτοβοήθειας, με το οποίο ο Philip είχε πάθει εμμονή, και της μυστηριώδους συγγραφέα του, Astrid Mueller. Μετά από μια αποτυχημένη (και κάπως γελοία, εδώ που τα λέμε) απόπειρα αυτοκτονίας η Chloe αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την επαγγελματική της ικανότητα και ιδιότητα, για να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την σχεδόν απόκοσμη αυτοκρατορία της Mueller.

Το CLEAN ROOM #1 είναι γρήγορο (και όχι με την καλή έννοια), αφήνει πράγματα ανεξήγητα (σε καμία περίπτωση με την καλή έννοια) και τα κίνητρα των χαρακτήρων του φαίνονται εκβιασμένα και απλοϊκά (δεν υπάρχει καλή έννοια σε αυτό οπότε… there you go!). H Astrid Mueller είναι σίγουρα ένας ελκυστικός χαρακτήρας, που εισάγεται με έναν πολύ creepy, αλλά και αψυχολόγητο τρόπο. Οι παραισθήσεις και τα τέρατα που βλέπουν οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες είναι, από τη μία, εντελώς άγνωστο αν είναι “πραγματικότητα” ή όχι (πράγμα που από μόνο του δεν είναι αρνητικό) και, από την άλλη, εντελώς ακατανόητο το τι τις προκαλεί, το πώς συνδέουν τους χαρακτήρες και ποιος είναι τελικά ο λόγος της ύπαρξής τους. Συνολικά, το τεύχος είναι γεμάτο τέτοιες “ασυνέπειες”, αλλά (για να αφήσω λίγο κάτω το φτυάρι και να ξεκουραστώ) είναι και γεμάτο καλές και πολλά υποσχόμενες ιδέες και μικρές τρομαχτικές λεπτομέρειες, που εν τέλει ίσως να δίνουν θετικό πρόσημο στην όλη προσπάθεια.

Και μιλώντας για θετικό πρόσημο, το artwork του Jon Davis-Hunt είναι όμορφο και εντυπωσιακά καθαρό (if you’ re into that kind of thing) και το coloring του προσεγμένο και ακριβές, πράγμα απολύτως απαραίτητο, γιατί η Gail Simone έχει βάλει σχεδόν όλα της τα αυγά σε αυτό το καλάθι για να βγάλει ο αναγνώστης άκρη για το τι συμβαίνει στο τεύχος. Οι χαρακτήρες του είναι πολύ εκφραστικοί, και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, αν και αταίριαστη εκ πρώτης όψεως με τη θεματολογία του CLEAN ROOM, δίνει έναν ευχάριστο τόνο, προϊδεάζοντας με μεγαλύτερη ακόμη σαφήνεια για την επικείμενη καταστροφή.

Το πρώτο τεύχος του CLEAN ROOM δεν μου επέτρεψε να καταλάβω αν με ενδιαφέρει η συνέχεια του. Άφησε ερωτήματα ανοιχτά, για την απάντηση των οποίων δημιούργησε μέτριο ενδιαφέρον. Όπως και να έχει όμως, αυτά τα μικρά πραγματάκια, οι μικρές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που εμφανίζονται μετά από την τρίτη προσεκτική ανάγνωση (στην διάρκεια της οποίας είσαι πια αποφασισμένος να βγάλεις άκρη ή να παραιτηθείς) του δίνουν ένα προβάδισμα σε σχέση με άλλα λιγότερο εμπνευσμένα comics.