The Sandman: Overture

Οβερτούρα, στη γλώσσα της όπερας, καλείται το εισαγωγικό μουσικό κομμάτι, του οποίου σκοπός είναι να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και να προετοιμάσει το κοινό για το έργο που έπεται.

Πριν από 25 περίπου χρόνια, ξεκίνησε το σπουδαιότερο για πολλούς comic όλων των εποχών, το THE SANDMAN. Στην αρχή εκείνης της σειράς, ο Dream of the Endless φυλακίζεται, όντας κατάκοπος, μετά από μία αποστολή ανυπολόγιστης δυσκολίας. Στο THE SANDMAN: OVERTURE περιγράφεται επιτέλους η εν λόγω αποστολή. Η ιστορία ξεκινάει με ένα όνειρο, βεβαίως, και έναν θάνατο. Μια “εκδοχή” του Dream πεθαίνει, χωρίς την αναμενόμενη και κατά τη φύση των πραγμάτων αντικατάστασή της από διάδοχη, παρόμοια εκδοχή. Αυτό, όπως μαθαίνει τελικά ο Morpheus, οφείλεται στο ότι το παρόν Σύμπαν οδεύει προς το τέλος του, κάτι για το οποίο είναι υπεύθυνος ο ίδιος. Στην προσπάθειά του να αναιρέσει την απόλυτη καταστροφή, ταξιδεύει στην πόλη των άστρων, συνοδευόμενος από αυτό που φαίνεται να είναι η γατίσια εκδοχή του και ένα ορφανό εξωγήινο κορίτσι.

Δε θέλω να συνεχίσω, από φόβο μην αποκαλύψω spoilers. Η αφήγηση από μόνη της είναι αληθινά όμορφη. Για άλλη μια φορά, βλέπουμε τον εγωπαθή, υπερ-αυτάρκη προ της φυλακίσεώς του Morpheus, όπως και στιγμές του απώτερου, αθωότερου παρελθόντος του. Είναι, εν τούτοις, έκδηλο ότι ο Neil Gaiman απολαμβάνει τον χαρακτήρα που τον έκανε superstar (τουλάχιστον στον χώρο των comics), όπως δεν είχε καταφέρει να κάνει ούτε στο ENDLESS NIGHTS ούτε στο DREAM HUNTERS ούτε, βέβαια, στην κανονική σειρά. Οι απεικονίσεις που δίνει, με τη βοήθεια του J.H. Williams III είναι απολύτως ονειρικές. Σουρεαλιστικές, που παρασύρουν το μάτι, κάνοντάς το να γεμίζει, χωρίς να κουράζεται. Μπορείς να μείνεις, χαζεύοντας τα (συχνά δισέλιδα) panels και να μη σε νοιάζει τι γίνεται παρακάτω· σου αρκεί να χάνεσαι στη ποικιλία και τη λεπτομέρεια των εικόνων. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα το script της σειράς, να δω τη συνεργασία που δημιούργησε αυτήν την οπτική πανδαισία των έξι τευχών της σειράς!

Πέρα, όμως, από καθαυτή την πλοκή, το OVERTURE μας δίνει και άλλα στοιχεία, για πράγματα ήδη γνωστά από τη μυθολογία του SANDMAN. Μας δείχνει πώς ο Corinthian γλίτωσε “στο παρά ένα” την αποδόμηση, για να συνεχίσει το μακάβριο έργο του, την ιστορία της Alianora (από το THE SANDMAN #36) και την προέλευση του πολεμικού του κράνους και της πύλης του κάστρου του. Μας δείχνει πώς ήταν η μνήμη του κοριτσιού και το όνομά του (Hope), που τον βοήθησε σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές του (THE SANDMAN #4).

Το σημαντικότερο, όμως, που μας εμφανίζει είναι ότι, όπως όλα τα αδερφάκια, έτσι και οι Endless έχουν μία μαμά κι έναν μπαμπά. Και, μάλιστα, άσχημα χωρισμένους. Αναγνωστικό κοινό, ο Neil Gaiman σας παρουσιάζει τον Time και τη Night! Όχι ιδιαίτερα απογοητευτικό, αλλά σίγουρα προτιμούσα την αρχική εντύπωση ότι οι “Ατέρμονοι” ήταν γεννήματα του ίδιου του Σύμπαντος και όχι τα “κουτσούβελα” του Χρόνου και της Νύχτας…

Τέλος, παίρνουμε και μια ιδέα από μια άλλη, όπως φαίνεται, “οικογένεια” σαν τους Endless. Τη First Cycle, ένα μέλος της οποίας παρουσιάζεται: ο Glory (τα ονόματα των υπολοίπων θα ξεκινούν επίσης από “G”;).

Εν κατακλείδι, το THE SANDMAN: OVERTURE δεν είναι τίποτα λιγότερο από πανέμορφο, σεναριακά και ακόμα περισσότερο οπτικά. Αν έπρεπε να βρω κάποιο ψεγάδι, αυτό θα ήταν σίγουρα η καίρια χρήση του “rewind” ως εργαλείο της ιστορίας. Θα υπάρξει, άραγε, και επόμενη ιστορία του υπό Gaiman Sandman; Η απάντηση δε μπορεί παρά να είναι μόνο μία: μακάρι!