Daredevil #1

Ομολογώ πως η σχέση μου με τον Daredevil είναι, κατά κανόνα, περιστασιακή. Θέλω να πω, έχω διαβάσει τα αριστουργήματα τύπου BORN AGAIN και LOVE AND WAR, αλλά σπάνια έχει κατορθώσει κάποιο relaunch του τίτλου, ή κάποιο επιτυχημένο run, να με συγκινήσει – απόδειξη αυτού ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν συγκινήθηκαν με τα κατά γενική ομολογία επιτυχημένα τεύχη του Mark Waid, πριν μερικά χρόνια.

Πάντοτε, όμως, έχω την περιέργεια να δω τι γίνεται στη γειτονιά του Hell’s Kitchen. Και το νέο relaunch του τίτλου αποτέλεσε μια εξαιρετική ευκαιρία, όχι μόνο να ρίξω μια ματιά στο πού βρίσκεται πλέον ο Matt Murdock και το alter ego του, αλλά και να ενθουσιαστώ για τη συνέχεια. Γιατί το DAREDEVIL #1 με έπεισε από τις πρώτες κιόλας σελίδες πως κάτι καλό συμβαίνει!

Οι πρώτες αυτές σελίδες, μάλιστα, είναι αυτές που παραδοσιακά έχουν το άχαρο καθήκον να συστήσουν τον ήρωα, στους νέους αναγνώστες που έτυχε να αγοράσουν το πρώτο τεύχος μιας σειράς. Και στο DAREDEVIL #1 γίνεται ακριβώς αυτό. Αλλά ο Charles Soule δεν μας παρουσιάζει το origin, δεν μας βουτάει στο exposition. Μας δείχνει τις βασικές ικανότητες, αλλά και τη βασική αδυναμία του ήρωά του, σε ελάχιστες σελίδες, ποτισμένες με δράση!

Ο Daredevil βουτάει στα βαθιά (στην κυριολεξία) από το πρώτο panel, πέφτοντας στη θάλασσα, για να σώσει έναν ρουφιάνο της συμμορίας που θα αποτελέσει τον εχθρό του σε αυτό το πρώτο storyline. Εκεί, εκμεταλλεύεται τις αυξημένες αισθήσεις του, αποτυγχάνει, λόγω της ιδιομορφίας του νερού που τον περιβάλλει, και βρίσκει άμεσα τη λύση, κάνοντας φιγούρα όχι μόνον του sonar που έχει αναπτύξει, αλλά και του κοφτερού μυαλού του. Αμέσως μετά, τα βάζει με τα μέλη της συμμορίας – αλλά, επειδή δεν είναι υπεράνθρωπος, όπως άλλοι ήρωες του Marvel Universe, χρειάζεται τη βοήθεια του Blindspot. Πραγματικά, έχω πολύ καιρό να δω τόσο έξυπνη εκμετάλλευση τόσο λίγων σελίδων.

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος αν η προσθήκη συνεργάτη είναι μια καλοδεχούμενη εξέλιξη, αλλά αυτό θα κριθεί από τη συμβολή του Blindspot στα επόμενα τεύχη. Μετά το τέλος της σκηνής αυτής, πάντως, οι ρυθμοί πέφτουν αρκετά και παρακολουθούμε κυρίως τον Matt Murdock, ο οποίος υπηρετεί σε μια διαφορετική πλευρά του νόμου. Πλέον, δεν είναι συνήγορος, αλλά κατήγορος. Πιο αυστηρός, λιγότερο υπομονετικός και άκρως σκοτεινός (δεν βοηθάει ούτε το γεγονός ότι το νέο γραφείο του βρίσκεται στον πάτο ενός φρεατίου ασανσέρ. Αλλά, όπως λέει και ο ίδιος: “ποιος θα έδινε στον τυφλό το γραφείο με τη θέα;”).

Το πιο σκοτεινό ύφος του τίτλου γίνεται διακριτικά φανερό από τα νέα στοιχεία του χαρακτήρα του Murdock, αλλά κορυφώνεται, χάρη στο σχέδιο του Ron Garney. “Σκληρά” μολύβια και μελάνια, ελάχιστες λεπτομέρειες, που χρησιμεύουν κυρίως για να κάνουν απειλητικότερες τις εκφράσεις των προσώπων, και κυριαρχία του μαύρου, δίνουν τον τόνο του τεύχους. Και ο τόνος αυτός ολοκληρώνεται με το μίνιμαλ coloring του Mat Milla. Σε κάθε σκηνή κυριαρχεί και μια διαφορετική διχρωμία, με τα κόκκινα highlights να ξεχωρίζουν, στα γυαλιά ή στη γραβάτα του Murdock και στις σταγόνες αίματος που κάνουν την εμφάνισή τους.

Και μιας και μιλάμε για το κόκκινο χρώμα, τελικά, τί χρώμα είναι η στολή του Daredevil σε αυτό εδώ το τεύχος; Κόκκινη; Μαύρη; Γκρι; Κίτρινη; Δύσκολα θα καταλήξετε σε συμπέρασμα, χάρη στην έξυπνη χρήση του coloring και των έντονων σκιών. Αλλά, μεταξύ μας, γιατί να καταλήξετε; Μια ακόμη λεπτομέρεια που δείχνει πως αυτή η νέα σειρά προσπαθεί να κάνει κάτι ξεχωριστό. Και, προσωπικά, έχω πειστεί για να δω πως θα συνεχιστεί.