Scarlet Witch #1

Το SCARLET WITCH #1 υπήρξε κανονικό roller coaster. Πρώτα, το υπέροχο εξωφυλλό του David Aja, μετά κάποιες, ομολογουμένως, αρκετά συμπαθητικές σελίδες της Vanesa del Rey, με το σαφώς συμπαθέστερο χρώμα της Jordie Bellaire, και μετά το χάος. Εντάξει,το “χάος” είναι ίσως κάπως υπερβολική λέξη, και η λέξη “απογοήτευση” να είναι πιο σωστή, αλλά και πάλι, καλό δεν το λες.

Η Scarlet Witch, κατα κόσμον Wanda Maximoff, περνάει δύσκολες στιγμές, αντιμετωπίζοντας το σκοτεινό παρελθόν της, κατά πρόσωπο. Η Wanda δίνει μάχη με μία αόριστη φαση κρίσης και κατάθλιψης, την οποία αντιμετώπίζει αγοράζοντας ένα loft με θέα ολόκληρη την Νέα Υόρκη (σε αυτό το σημείο ταυτίστηκα – και ‘γω, κάθε φορά που έχω μια δύσκολη μέρα, το ξεπερνάω επενδύοντας σε real estate), στο οποίο συγκατοικεί με το φάντασμα της Agatha Harkness, στης οποίας το θάνατο έπαιξε νευραλγικό ρόλο. Πάνω που προσπαθεί να αναρρώσει, όμως, νιώθει ένα disturbance in the force. Περίεργοι φόνοι και επιθέσεις που έχουν ένα άρωμα μαγείας, και δράστες πέραν πάσης υποψίας που, λεπτά μετά την διάπραξη του ειδεχθούς εγκλήματος, δεν θυμούνται το παραμικρό. Η Wanda επιβάλλει την παρουσία της και τη συμμετοχή της στις αστυνομικές έρευνες και περιφέρεται στην Νέα Υόρκη με τον Detective Erikson και την (γελοία) τιάρα της.

Η δουλειά του James Robinson μου άρεσε. Βάζει αυτη την dark νότα στην διάσταση του “Υπερήρωα”, και κάνει το SCARLET WITCH πιό μεταφυσικό-αστυνομικό, τύπου Dr. Strange. Good stuff. Το angst του κεντρικού χαρακτήρα μπορεί να μην είναι και τόσο πειστικό, αλλά σίγουρα είναι πιό ενδιαφέρον από την πιό κλασική υπερηρωική μανιέρα (που, φυσικά, σπανίως χρησιμοποιείται πια στα comics, αλλά μάλλον στα superhero θα αργήσει να φύγει η ρετσινιά). Το αστυνομικό στοιχείο ήταν ευχάριστο, αν και η Wanda ήταν ελαφρώς (για να το θέσω κομψά) αταίριαστη με τη στολή και τα κρόσια στα μούτρα, ανάμεσα στους νορμαλ ανθρώπους. Επίσης, στα “συν” του τεύχους, είναι το γεγονός ότι, πέρα από την κατάθλιψη και την Agatha, ο Robinson δεν προσπάθησε να δώσει άλλα στοιχεία για το παρελθόν της Wanda, και προσωπικά, θα απολαύσω τη συνέχεια του SCARLET WITCH πολύ παραπάνω, αν μείνει μακριά από το continuity του χαρακτήρα.

Το σχέδιο του SCARLET WITCH από την άλλη, ήταν απαράδεκτο. The End…

Καλά, όχι “The End”, θα τα πω για να μην σκάσω! Η Vanesa Del Rey έκανε εξαιρετικά ασσύμετρη δουλειά. Κάποιες σελίδες της έβγαιναν, κάποιες δεν βλέπονταν. Λάθος αναλογίες, λάθος γωνίες, λάθος ανατομία. Απαίδευτο πράγμα, γενικότερα. Θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κάποιος οτι η δημιουργός δεν δήλωσε ποτέ οτι κάνει ρεαλισμό και δεν θα είχε άδικο, αλλά η Del Rey, πέρα απο ρεαλισμό, σε πολλά panels αρνείται να κάνει κάτι που να είναι αισθητικά ικανοποιητικό. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση του σχεδίου, είναι οτι στα επόμενα τεύχη θα δούμε και άλλους artists.

Γενικώς, θέλω να πιστεύω πως υπήρξα αντικειμενική και μάλιστα κάπως επιεικής με το SCARLET WITCH (παρ’ ότι είχα πάρει άδεια από τη σημαία να αφήσω το κτήνος μέσα μου ελεύθερο). Επίσης, θέλω να πιστεύω ότι ο επόμενος artist του SCARLET WITCH θα φανεί πιο πρόθυμος, ή πιό συνεπής, ή πιό καλός, τέλος πάντων. Πάντως, κρίνοντας από το πρώτο τεύχος, η πορεία του comic θα είναι θλιβερή και βραχύβια, παρά τις 5-6 ενδιαφέρουσες πινελιές (credit στον Robinson και την Bellaire). Ευτυχώς που υπάρχει ο άτυπος κανόνας των τριών ή τεσσάρων τευχών “χάριτος”, που ίσως και να σώσουν την, κατά τα άλλα, συμπαθέστατη Wanda Maximoff.