Squadron Supreme #1

Η Squadron Supreme αποτελεί μια ελαφρώς παραποιημένη εκδοχή της Justice League στο Marvel Universe. Όμως, κατά την πάροδο των χρόνων, δημιουργήθηκαν τόσες πολλές παραλλαγές της ομάδας στο multiverse, που για τους νέους αναγνώστες ήταν δύσκολο να ακολουθήσουν τη σειρά. Έτσι, όπως στην αυθεντική version, το CRISIS ON INFINITE EARTHS ξεδιάλυνε το τοπίο με τα διάφορα σύμπαντα, εδώ το SECRET WARS (και κάποια γεγονότα που προηγήθηκαν) χρησιμοποιήθηκε για να διαγραφούν όλες οι διάφορες παραλλαγές της ομάδας, και να διατηρηθεί μόνο ένα μέλος από κάθε προηγούμενη σύνθεση. Αυτοί οι επιζώντες απαρτίζουν τη νέα σύνθεση της ομάδας, με σκοπό να εκδικηθούν για την καταστροφή των κόσμων τους.

Όμως, όσο ενδιαφέρον και αν ακούγεται σε μένα αυτό το premise, η ίδια η Marvel φαίνεται πως δεν πίστεψε στη δυναμική του τίτλου της και αποφάσισε να τον διαφημίσει περισσότερο διαρρέοντας-ανακοινώνοντας ένα major spoiler του πρώτου τεύχους, περίπου ένα μήνα πριν την κυκλοφορία της σειράς. Μια κίνηση που, αν και βοηθάει εμπορικά τον τίτλο, μειώνει την ποιότητα του τεύχους. Με το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας να κινείται γύρω από μία μάχη, της οποίας η κατάληξη είναι ήδη γνωστή, το τεύχος φαίνεται φτωχό.

Ο Robinson αποτελεί την κατάλληλη επιλογή για αυτόν τον τίτλο, καθώς συνδυάζει το legendary και epic ύφος που φέρουν οι υπερομάδες της DC με τον πιο ρεαλιστικό κόσμο της Marvel. Παράλληλα, δίνει μια σκοτεινή νότα στη σειρά, σπρώχνοντας τους χαρακτήρες στην τέλεση αμφιλεγόμενων πράξεων, θέλοντας να τους απεικονίσει σαν anti-heroes. Όμως, στην πραγματικότητα, καταφέρνει αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμεί. Στις σελίδες αυτού του τεύχους, τα μέλη της Squadron Supreme, ουσιαστικά, διαπράττουν μια γενοκτονία, κάτι που δεν τους κάνει ούτε ήρωες ούτε anti-heroes, αλλά villains. Παρότι, από τη πρώτη σελίδα τους τεύχους, ο συγγραφέας, θέλοντας να δικαιολογήσει τις πράξεις τους, κινείται γύρω από το θέμα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” και προσπαθεί να επιβάλλει στους αναγνώστες μια συμπόνια ως προς τις κινήσεις των κεντρικών χαρακτήρων, η πλοκή φαίνεται αδύναμη για να στηρίξει κάτι τέτοιο.

Σίγουρα και στο παρελθόν υπήρχαν ομάδες με παρόμοιο aspect, αλλά λειτουργούσαν με βάση μια αίσθηση καθήκοντος, που τους ωθούσε να λάβουν μέτρα για την προστασία και την επιβίωση του κόσμου τους. Η εκδίκηση που λειτουργεί ως κίνητρο και τα μέσα με τα οποία αυτή επιτυγχάνεται, στέλνουν τη Squadron Supreme σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που προσπαθεί να αποδώσει ο Robinson.

Αυτή η επιμονή του συγγραφέα, να δικαιολογήσει τις πράξεις τους, επαναλαμβάνοντας τα ίδια επιχειρήματα πολλές φορές μέσα στο τεύχος, αφήνει τους χαρακτήρες μονοδιάστατους, μένοντας έτσι σε μια επιδερμική περιγραφή και μη ουσιαστική ανάπτυξη της ψυχοσύνθεσης τους. Όλοι οι χαρακτήρες απεικονίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σκιαγραφούνται ως μια ομάδα vigilantes, χωρίς, ωστόσο, ο συγγραφέας να προχωράει σε μια περαιτέρω εμβάθυνση στα εσωτερικά τους χαρακτηριστικά. Μόνο ο Hyperion φαίνεται να διαφοροποιείται, σε κάποιο βάθμο, και να αποκτά μια δική του φωνή.

Φυσικά, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το τεύχος έχει και κάποιες ελάχιστές δυνατές στιγμές, με τους δημιουργούς να κάνουν χρήση double-page spreads, προκειμένου να τις αποδώσουν κατάλληλα. Στη δυναμική των σκηνών αυτών, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, ευθύνεται και το σχέδιο του Leonard Kirk, που αποτελεί κλασικό παράδειγμα superhero style artist, με καλλίγραμμα σώματα και εκφραστικά πρόσωπα, αλλά η ένταση που δίνει σε κάποιες λιγότερο υπερηρωικές σκηνές είναι αυτές που τον απογειώνουν. Όμως, ο colorist, Frank Martin, δεν καταφέρνει να αποδώσει στο ίδιο επίπεδο, με αποτέλεσμα σε κάποια πλάνα (ιδίως στα μακρινά) να μην γίνεται διάκριση μεταξύ τοπίων και χαρακτήρων.

Σε γενικές γραμμές, το SQUADRON SUPREME #1, παρά τα καλοσχεδιασμένα πλάνα του και κάποιες συναισθηματικά έντονες σκηνές, δεν προσφέρει πολλά. Το μεγάλο γεγονός που λαμβάνει χώρα στο τεύχος είναι ήδη γνωστό, και o Robinson δεν προσθέτει κάποια ανατροπή που θα αφυπνήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη περαιτέρω. Αν  δεν αποτελείς συλλέκτης των εξωφύλλων του Alex Ross και η σειρά δεν βελτιώσει τις πάρα πολλές αδυναμίες της, δύσκολα θα σε πείσει να αγοράσεις τον επόμενο τεύχος.