Lucifer #1

Ειδικά στα comics, υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες που έχουν αποκτήσει, κατά καιρούς, διαφορετικές φωνές, χάρη στο γεγονός ότι τους έχουν αναλάβει διαφορετικοί writers. Πρόκειται για συνηθισμένες αλλαγές που δεν ξενίζουν, καθώς αποτελούν τον κανόνα στη βιομηχανία. Για κάθε Batman, Superman, Iron Man, ή John Constantine, που γρήγορα μπορούμε να συνηθίσουμε με μια νέα φωνή, όμως, υπάρχουν και κάποιοι χαρακτήρες που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με τους writers που είτε τους δημιούργησαν είτε τους ανέπτυξαν. Φαντάζεστε, για παράδειγμα, τον Sandman με την πένα του Brian K. Vaughan; Ή τον Groo με αυτή του Robert Crumb;

Το αποτέλεσμα θα ήταν, δίχως αμφιβολία, ενδιαφέρον. Αλλά δε θα μπορούσαμε παρά να νιώθουμε ότι κάποια πράγματα λείπουν, ή κάποια άλλα δεν είναι στη θέση τους. Και σίγουρα θα νοσταλγούσαμε τις εποχές εκείνες που οι ήρωες είχαν τη φωνή των ανθρώπων που έχουμε συνδέσει μαζί τους.

Αυτή ακριβώς την εντύπωση που έδωσε και το LUCIFER #1, στο οποίο υπογράφει το σενάριο, όχι ο Mike Carey, ο άνθρωπος που μας χάρισε τις καλύτερες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον έκπτωτο άγγελο και ιδιοκτήτη μπαρ στη Γη, αλλά η Holly Black. Μη με παρεξήγησετε – ο πρωταγωνιστής είναι εξίσου γοητευτικός και ενδιαφέρων και η ιστορία ξεκινά δυναμικά. Αλλά η φωνή του μοιάζει βραχνή και αβέβαιη. Και για αυτό δε φταίνε οι κακουχίες που έχει περάσει όσο καιρό βρισκόταν μακριά μας.

Το νέο LUCIFER, άλλωστε, ξεκινά λίγο μετά από το σημείο που μας άφησε η επιτυχημένη σειρά του Carey. Και μας παρουσιάζει την επιστροφή του πρωταγωνιστή στη Γη, εν έτει 2015, όπου επιστρέφει στον κόσμο της νύχτας και της (όχι πάντα αθώας) διασκέδασης, έχοντας ζήσει πολλά κατά την απουσία του. Σύντομα, όμως, επιστρατεύεται από τους αγγέλους (συγκεκριμένα, από έναν παλιό του γνωστό, ο οποίος δεν τρέφει και τη μεγαλύτερη εκτίμηση για αυτόν), για να λύσει έναν μυστηριώδη φόνο. Όχι οποιονδήποτε φόνο, αλλά πιθανότατα τον σημαντικότερο φόνο κάθε πραγματικότητας: το φόνο του θεού!

Από το πρώτο ήδη τεύχος, λοιπόν, γίνεται φανερό ότι η νέα σειρά, όσο κι αν θα βασίζεται στην προηγούμενη, θα ακολουθήσει τον δρόμο που μοιάζει να έχει πάρει η επερχόμενη τηλεοπτική μεταφορά του LUCIFER – αυτόν του μεταφυσικού δράματος με procedural στοιχεία. Και από τη στιγμή που θα ασχολείται με μυστήρια και φόνους, τί καλύτερο από το μυστήριο του φόνου του πλάστη της πραγματικότητας;

Χωρίς να έχω, πάντως, άποψη για την τηλεοπτική σειρά που θα έχει τον ίδιο πρωταγωνιστή (έχω αντισταθεί και δεν έχω παρακολουθήσει τον leaked πιλότο της σειράς), μπορώ εύκολα να συμπεράνω πως η σχέση του comic με τον προκάτοχό του είναι σαφώς μεγαλύτερη. Όσο κι αν νοσταλγώ τον Mike Carey στα συγγραφικά ηνία του τίτλου, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως η Black έχει πιάσει το νόημα. Οι σχέσεις με το αρχικό LUCIFER είναι έντονες (υπάρχουν αρκετές αναφορές σε προηγούμενα τεύχη – ακόμη και ένα editorial note που παραπέμπει στα γεγονότα του HELLBLAZER #66, αρκετά χρόνια πριν) και η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν απαράλλαχτη. Εκεί που η νέα writer μοιάζει “λίγη”, όμως, είναι όταν βάζει λέξεις στο στόμα του Lucifer.

Στην επιτυχημένη ατμόσφαιρα, πάντως, παίζει τεράστιο ρόλο και το σχέδιο του Lee Garbet. Αν και στα πιο κοντινά πλάνα του, θυσιάζει κάποιες λεπτομέρειες που θα καθυστερούσαν το ρυθμό της ιστορίας, τα γενικότερα πλάνα του είναι γεμάτα από δεκάδες προσθήκες που, αναπόφευκτα, τραβούν το βλέμμα. Και ο γενικότερος τόνος του comic καταφέρνει να συνδυάσει τη σχέση με την προηγούμενη σειρά, με μια φρέσκια αισθητική. Ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα του κόσμου του LUCIFER, όμως, είναι εμφανές σε όλη του τη μεγαλειότητα. Μιλάω για την τεράστια αντίθεση του λαμπερού κόσμου των αγγέλων και των υπόλοιπων πεδίων ύπαρξης, με τον μουντό, βρώμικο και σκοτεινό κόσμο των ανθρώπων.

Πιθανότατα, όμως, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του νέου LUCIFER είναι άλλο. Και αναφέρομαι στο γεγονός ότι μπορεί να ικανοποιήσει με τον ίδιο τρόπο και τους νέους, αλλά και τους παλιούς αναγνώστες. Οι πρώτοι θα συστηθούν με τους βασικούς ήρωες, θα δουν κάποιες αναφορές στο παρελθόν τους, αλλά δε θα χαθούν ανάμεσά τους. Και οι δεύτεροι θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους, όσο οι πρωταγωνιστές επανασυστήνονται, και θα ικανοποιηθούν από τα κλεισίματα του ματιού και τις αναφορές σε παλιότερα γεγονότα. Και, στο κάτω-κάτω, ενδεχομένως να είμαι ο μόνος που γκρινιάζει για το γεγονός ότι απουσιάζει η πένα του Mike Carey. Προς το παρόν, τουλάχιστον, γιατί αν επαληθευθούν οι φήμες για τη δημιουργία μιας μεταφυσικής buddy cop σειράς, είμαι βέβαιος πως δεν θα είμαι μόνος!