Top 100 Film & TV Adaptations

Χ2: X-Men United

2003WritersZak Penn, David Hayter, Bryan Singer, Michael Dougherty, Dan Harris DirectorBryan Singer CastIan McKellen, Patrick Stewart, Hugh Jackman, Famke Janssen, Halle Berry, Rebecca Romijn, James Marsden 20th Century Fox

Αν οι X-fans έμειναν και με το παραπάνω ικανοποιημένοι με την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά των αγαπημένων μεταλλαγμένων τους, η δεύτερη δεν θα μπορούσε παρά να τους ενθουσιάσει! Το X2, άλλωστε, πήρε την ίδια ακριβώς συνταγή που ήταν υπεύθυνη για την επιτυχία της πρώτης ταινίας, και την ενίσχυσε, με μπόλικα μπαχαρικά και μια… καυτερή επίγευση, η οποία δεν οφείλεται μόνο στην υπόσχεση για τον ερχομό της Phoenix στην post-credits σκηνή, αλλά και στο συνολικό αποτέλεσμα της ταινίας.

Τα θετικά στοιχεία που φέρνουν τόσο ψηλά το X2, είναι πολλά και δύσκολα μπορούν να κατηγοριοποιηθούν, αφού πολλές σκηνές και πολλά χαρακτηριστικά της ταινίας μπορούν να καταταχθούν σε διάφορους τομείς. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, μια από τις εναρκτήριες σκηνές, η οποία εισήγαγε τον Nightcrawler στο κινηματογραφικό universe των μεταλλαγμένων και ξεκίνησε την παράδοση των κορυφαίων εναρκτήριων σκηνών στο X-franchise. Η σκηνή αυτή λειτουργεί υποδειγματικά στον τομέα των special effects, δείχνοντας ότι οι υπεύθυνοι έχουν βρει τον τρόπο να συνδυάσουν την “πραγματικότητα” μιας ταινίας με το εξωφρενικό. Παράλληλα, δίνει τον τόνο σε μια ταινία που υπόσχεται άφθονη δράση. Και, τέλος, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί και fan service – φέρνοντας χαμόγελα στα fanboys, πριν καν πέσουν οι εναρκτήριοι τίτλοι της ταινίας.

Τέτοιες σκηνές υπάρχουν σε αφθονία στη δεύτερη ταινία των X-Men. Θυμηθείτε την απόδραση του Magneto από την πλαστική του φυλακή. Την απόκοσμη ομορφιά της αίθουσας του Cerebro. Την επίθεση των Αρχών στη σχολή του Xavier, με τα δεκάδες cameo γνωστών μεταλλαγμένων. Την αναμέτρηση του Wolverine με την X-23. Και, φυσικά, το έντρομο βλέμμα της Jean Grey, κάθε φορά που συνειδητοποιούσε ότι οι δυνάμεις της τη μετατρέπουν σε κάτι άλλο, κάτι απόκοσμο, πανίσχυρο και σκοτεινό. Σε καθεμία από αυτές (και σε πολλές άλλες), οι γραμμές ανάμεσα σε characterization, προώθηση της πλοκής, δράση και fan service, είναι θολές και κάθε τομέας συνδυάζεται αρμονικά με τους υπόλοιπους.

Επιπλέον, φαίνεται πως στο X2 τα subplots είναι αυτά που αναλαμβάνουν να κλέψουν την παράσταση. Η επιστροφή των μεταλλαγμένων στον κινηματογράφο, έγινε, βέβαια, με αφορμή το μίσος των ανθρώπων προς τους μεταλλαγμένους και τα σχέδια του William Stryker να τους εξοντώσει όλους, με τη βοήθεια του μεταλλαγμένου και πανίσχυρου γιου του. Η κεντρική αυτή ιδέα, όμως, κάνει συχνά ένα βήμα πίσω, μέσα στην ταινία, προκειμένου να αφήσει τον προβολέα να πέσει κάπου αλλού.

Με τη λογική αυτή, λοιπόν, το κεντρικό plot της ταινίας θα μπορούσε να είναι η αναζήτηση του παρελθόντος και της χαμένης μνήμης του Wolverine. Ή η πάλη της Jean Grey με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της (σε πολύ πρώιμο επίπεδο). Κάποιος θεατής, παράλληλα, θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην προσωρινή συμμαχία του Magneto και των μεταλλαγμένων του, με την ομάδα των X-Men, και τις νέες ισορροπίες που φέρνει στην πάλη ανάμεσα στις δύο… σχολές σκέψης του X-Universe. Ή στο ερωτικό τρίγωνο μεταξύ Cyclops, Wolverine και Jean Grey, το οποίο εδώ αποκτά μεγαλύτερη υπόσταση, σε σχέση με την πρώτη ταινία.

Πολλές υπερηρωικές ταινίες, βέβαια, έχουν επιχειρήσει να δέσουν τόσα subplots μεταξύ τους. Λίγες, όμως, το έχουν καταφέρει με τόσο φυσικό τρόπο. Αντί για ένα μπλεγμένο φιάσκο, τύπου SPIDER-MAN 3, για παράδειγμα, εδώ έχουμε μια αφήγηση που ναι μεν απλώνει πολλά παρακλάδια, αλλά μοιάζει τόσο φυσική και αποζημιώνει κάθε θεατή με διαφορετικό τρόπο. Και ειδικά οι X-fans, δεν έχουν παρά να επιλέξουν τον τρόπο που θα αποζημιωθούν.

Θα επιλέξουν τον τρόπο που αναπτύσσονται οι περισσότεροι χαρακτήρες; Θα επιλέξουν την αγαπημένη τους σκηνή δράσης; Ή τον φρενήρη ρυθμό, με τον οποίο εξελίσσεται η ταινία; Ό,τι κι αν επιλέξουν, θα πρέπει να το κάνουν μετά το τέλος της ταινίας (και αφού λάβουν τεράστιες υποσχέσεις για την επόμενη, υποσχέσεις που, δυστυχώς, δεν πραγματοποιήθηκανκαι δίνουν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στο X2), καθώς το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, και ο ρυθμός της δεν επιτρέπει παρά μόνο τις απολύτως απαραίτητες ανάσες.

To Χ2, τέλος, κατόρθωσε κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο. Έχει φέρει τόσο ψηλά το όνομα του Bryan Singer στην εκτίμηση των X-fans, που κάνει τον σκηνοθέτη να μοιάζει με τον… Chris Claremont του κινηματογραφικού universe! Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε και η απουσία του από το THE LAST STAND, που ακολούθησε, αλλά το X2 έχει καταλήξει να θεωρείται, για τον Singer, ό,τι τα καλύτερα storylines των comics για τον Claremont. Και, πιστέψτε με, δεν είναι λίγο να κερδίσεις έναν τέτοιο τίτλο, από παραδοσιακά απαιτητικούς (σε κάποιες περιπτώσεις και στριφνούς) fans!