Mune: Le Gardien De La Lune

Σας έχει τύχει κι εσάς να πάτε στο σινεμά, απλά και μόνο επειδή θέλετε να βρεθείτε στην αίθουσα, χωρίς συγκεκριμένο ενδιαφέρον για μια ταινία; Κάπως έτσι κατέληξα να δω το MUNE, LE GARDIEN DE LA LUNE, και κάπως έτσι έχασα μιαμισή ώρα από τη ζωή μου. Το MUNE δεν είναι η χειρότερη ταινία που έχω δει. Είναι, όμως, σίγουρα από τις πιο απογοητευτικές, και αυτό βασίζεται στο χάσμα μεταξύ της οπτικής και της σεναριακής του συνέπειας.

Βρισκόμαστε σε έναν μαγικό κόσμο, όπου χαριτωμένα φανταστικά πλάσματα, χωρίζονται σε νυκτόβια και ημερόβια, και ζουν αρμονικά υπό την επίβλεψη των “guardians”. Οι φρουροί αυτοί είναι δύο θεϊκές υπάρξεις, που σέρνουν τον ήλιο και το φεγγάρι γύρω από τον κόσμο, ώστε να υπάρχει ισορροπία. Η ταινία αρχίζει στον καιρό της συνταξιοδότησής τους, όπου γίνεται η επιλογή των διαδόχων τους. Οι τελευταίοι είναι δύο ισχυρά πλάσματα, που έχουν εκπαιδευτεί για χρόνια ώστε να αναλάβουν αυτόν το ρόλο. Όλα πάνε καλά στην επιλογή του φρουρού του ήλιου, μα όταν έρχεται η σειρά του φεγγαριού, το πρόβατο-προφήτης  διαλέγει, αντί για τον εκπαιδευόμενο, έναν μικρό πάνα, τον Mune. Το πρόβλημα είναι ότι ο Mune είναι ατζαμής και ανεύθυνος, οπότε θαλασσώνει τα πάντα, Καταφέρνει να βγάλει το φεγγάρι από την πορεία του, και να δώσει ευκαιρία στο σατανικό Nécross να κυριαρχήσει και στο φεγγάρι ΚΑΙ στον ήλιο, γιατί και ο guardian του ήλιου αποδείχτηκε μάπας στο μεταξύ. Οπότε, ο τελευταίος, ο Mune και μια κοπέλα-κερί με εκπληκτικές γνώσεις αστρονομίας, προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση. Και τέλος πάντων, μετά ακολουθεί περιπέτεια, action, πόλεμος, έρωτας, πολλή βαρεμάρα για το θεατή, και μετά τέλος.

ΑΠΟΡΩ, κάθε φορά που βλέπω μια τόσο μεγάλη ταινία, με τόσο ατημέλητο σενάριο: Δεν βρέθηκε κανείς σε όλα τα στούντιο παραγωγής, να τους πει ότι το story δεν βγάζει νόημα; Ότι οι σκηνές δράσης θα ήταν πιο δυναμικές ακόμη κι αν τις είχε γυρίσει ο Αγγελόπουλος; Ότι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ΚΑΠΟΥ πρέπει να χρησιμεύουν τέλος πάντων; Και επίσης, το μεγαλύτερο μου πρόβλημα με την ταινία: Ο καημένος ο εκπαιδευόμενος φρουρός έχει περάσει χρόνια να μάθει την τέχνη του, κι έρχεται το μυξιάρικο και του παίρνει τη θέση, επειδή έχει, λέει, καθαρή καρδιά! Αναξιοκρατία, κύριος! Γενικά, το γεγονός ότι το σενάριο γράφτηκε αρχικά για μία μικρού μήκους ταινία, και κατέληξε τελικά σε feature length, εξηγεί πολλά.

Επίσης, η φεμινίστρια μέσα μου, εκενευρίζεται αρκετά για το διακοσμητικό ρόλο που έχει το μοναδικό κορίτσι της ταινίας, αλλά μεταξύ μας, δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Ίσως μια μικρή προσπάθεια, στο να ξεπεράσουμε το σύνδρομο της “κορασίδας σε κίνδυνο”, αλλά μάλλον ζητάω πολλά.

Στον αντίποδα, το MUNE είναι από τα πιο όμορφα 3D animation films του 2015, αν όχι το πιο όμορφο. Το character design είναι εκπληκτικό, τόσο του πρωταγωνιστή, όσο και των υπόλοιπων πλασμάτων που τον πλαισιώνουν. Πρόκειται για ένα μείγμα υλικών, ανθρώπων, και ζώων, με αξιοπρόσεκτη ποικιλία και ενδιαφέρον. Τα ντεκόρ είναι όμορφα, στιλιζαρισμένα, και έχουν επίσης μεγάλη ποικιλία. Όσον αφορά στα χρώματα, η αντίθεση μπλε-πορτοκαλί χρησιμοποιείται πολύ και με επιτυχία, αφήνοντας το θεατή θαμπωμένο. Το animation είναι καλό, με κάποιες πολύ όμορφες σκηνές σε 2D.

Περιττό να σας πω ότι δεν σας προτείνω το MUNE, LE GARDIEN DE LA LUNE. Σενάριο χωρίς βάσεις, χαρακτήρες ενδιαφέροντες, μα χωρίς βάθος, και χαριτωμένο χιούμορ, που όμως δεν είναι αρκετό για να σώσει την κατάσταση, είναι ένας συνδυασμός που, πιθανώς, θα σας αφήσει απογοητευμένους. Από την άλλη, αν θέλετε να μαγευτείτε από φανταστικά πλάσματα και μακρινούς κόσμους, πιστεύω ότι η ταινία έχει άφθονη φαντασία να προσφέρει, και ας το παραδεχτούμε, αυτό δεν είναι και λίγο.