Top 100 Film & TV Adaptations

Superman

1978WritersMario Puzo, David Newman, Leslie Newman, Robert Benton, Tom Mankiewicz DirectorRichard Donner CastChristopher Reeve, Marlon Brando, Margot Kidder, Gene Hackman, Ned Beatty, Jackie Cooper, Glenn Ford, Trevor Howard, Terence Stamp, Valerie Perrine, Maria Schell, Phyllis Thaxter Warner Bros

Υπάρχουν πολλοί υπερήρωες. Κάποιοι περισσότερο γνωστοί, κάποιοι λιγότερο. Κάποιοι φοράνε κολάν, κάποιοι μάσκα, κάποιοι μπέρτα… Άλλοι επιλέχθηκαν στο ρόλο τους και άλλοι επέλεξαν να το κάνουν. Άλλοι βίωσαν δύσκολα παιδικά χρόνια, για άλλους ήρθε μια στιγμή που τα άλλαξε όλα. Κάποιοι είδαν τις περιπέτειες τους να μεταφέρονται στη μεγάλη (και τη μικρή) οθόνη, ενώ κάποιοι περιμένουν ακόμη τη σειρά τους. Και βέβαια, υπάρχει και ο Superman, ο αρχετυπικός υπερήρωας. Και υπάρχει και η ταινία του Superman. Αυτή εδώ, του 1978.

Δεν ήταν η πρώτη μεταφορά του Superman σε live action. Βρήκαμε, άλλωστε, δυο προγενέστερες, στη θέση 99 και τη θέση 96 του Top 100 μας. Όμως, είχαν περάσει 20 χρόνια από την περίοδο που ο τηλεοπτικός Superman είχε εμφανιστεί για τελευταία φορά με κάποιο νέο επεισόδιο. Η τεχνολογία είχε προχωρήσει πολύ και ο καιρός είχε έρθει για την μεγαλοπρεπή επιστροφή του στην οθόνη… Και η μεταφορά αυτή έμελλε να επαναπροσδιορίσει το μέλλον των ηρώων στο κινηματογραφικό πανί.

Συγκεντρώθηκε, λοιπόν, ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για τα δεδομένα της εποχής, ένα υπέρ-λαμπρο καστ, με μπροστάρη τον Marlon Brando, ένας σκηνοθέτης που είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση με την πρώτη του ταινία και ένας μάλλον άγνωστος σε όλους πρωταγωνιστής, που θα αναλάμβανε να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα, και η γνωστή ιστορία μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη.

Στον μακρινό πλανήτη Krypton, o Jor-El (Marlon Brando) δεν καταφέρνει να πείσει το συμβούλιο για την επικείμενη καταστροφή του πλανήτη. Για να σώσει το παιδί του, το στέλνει με ένα μικρό διαστημόπλοιο σε εναν “κατάλληλο” για αυτόν πλανήτη, τη Γη, όπου λόγω της διαφορετικής φύσης του, θα έχει υπερδυνάμεις. Το διαστημόπλοιο φτάνει στη Γη, και ένα ζευγάρι (ο Jonathan και η Martha Kent) αναλαμβάνει να μεγαλώσει το μικρό παιδί, το οποίο ονομάζει Clark. Στα 18 του, o Clark βρίσκει έναν κρύσταλλο που δημιουργεί ένα μοναδικό κτίριο στην Αρκτική, το Fortress of Solitude, και μαθαίνει περισσότερα για την προέλευσή του και το τι πρεσβεύει.

Με τις δυνάμεις του αναπτυγμένες, ταξιδεύει στη Metropolis και ξεκινά να δουλεύει στην Daily Planet, όπου θα γνωρίσει την Lois Lane, την οποία θα ερωτευτεί και η οποία θα του χαρίσει το όνομα Superman, όταν τον δει με τη μπλε-κόκκινη στολή του. Το κακό, όμως, παραμονεύει, και έχει τη μορφή μεγαλοφυούς Lex Luthor, ο οποίος έχει ένα σατανικό και καταστροφικό σχέδιο. Θα καταφέρει ο Superman να σώσει δεκάδες χιλιάδες ζωές, ανάμεσα τους και αυτές των αγαπημένων του;

Η ταινία του 1978 κρύβει μέσα της ένα μεγάλο κομμάτι από το μεγαλείο του χαρακτήρα. Υπέροχες ιδέες και ένα σενάριο που ακροβατεί με χάρη από το επιστημονικοφανές ως το παρατραβηγμένο. Ένας χαρακτήρας, που όχι απλά πετάει, αλλά μπορεί να κάνει (σχεδόν) τα πάντα πραγματικότητα . Ένας “υπέροχος” κακός, που ισορροπεί ανάμεσα στη μεγαλοφυΐα και σε μια “larger than life” παραφροσύνη. Το σενάριο του Mario Puzo δένει σετάκι με τη δεύτερη ταινία, αφήνοντας ανοιχτά plot threads, αλλά δεν παύει να είναι αυτοτελές και ολοκληρωμένο. Καταφέρνει να διατηρεί και την απαραίτητη αφέλεια αλλά και την αχαλίνωτη φαντασία, μοιάζοντας, παράλληλα, σχεδόν πιστευτό. Ο σκηνοθέτης Richard Donner μπορεί να είχε γίνει σχετικά γνωστός με το υπερκλασικό THE OMEN, αλλά το SUPERMAN ήταν αυτό που τον καθιέρωσε. Πανέμορφες εικόνες, που όχι μόνο έμειναν πιστές στο μύθο του Superman, αλλά και έβαλαν το δικό τους λιθαράκι σε αυτόν.

Το μεγάλο στοίχημα, όμως, στην ταινία, ήταν ο πρωταγωνιστής. Σε μια παραγωγή που συγκέντρωσε ορισμένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής, το μεγάλο βάρος έπεφτε σε έναν νέο ηθοποιό, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρότερη εμπειρία. Έτσι, ο Christopher Reeve πήρε όλο αυτό το βάρος στους ώμους του και το σήκωσε με την ίδια ευκολία που θα το σήκωνε και ο χαρακτήρας που υποδύεται. Πετάει ψηλα και μια ολόκληρη γενιά (βασικά, κάτι παραπάνω από μια γενιά) αποκτά τον δικό της Superman.

Και μετά, υπάρχει και αυτή η σκηνή με τη Lois στο τέλος της ταινίας (δεν θα πω τι ακριβώς συμβαίνει, για να μην επηρεαστεί κάποιος που δεν έχει την δει ακόμα), που τόση κουβέντα έχει γίνει για το πόσο “άκυρη” είναι, ή για το ότι δεν είναι τόσο άκυρη, αφού έχει ξανασυμβεί σε comic (εξαρτάται από το πόσο συμφωνεί ο κάθε θεατής). Ε, λοιπόν, για μένα, η συγκεκριμένη σκηνή είναι αυτή στην οποία θα ήθελα, σαν μικρό παιδί, να σηκωθώ και να χειροκροτήσω, περισσότερο από οποιαδήποτε σκηνή έχω δει στην (δική μου) ιστορία του κινηματογράφου! Ναι, ρε Superman! Μαζί σου, γιατί θέλεις και μπορείς!

Αν κάτι διαπίστωσα γράφοντας αυτό το review, είναι πως το SUPERMAN καταφέρνει να χτίζει πάνω στην ιστορία του ήρωα, χωρίς να αγχώνεται να δώσει μια νέα διάσταση σε αυτόν. Καταφέρνει, δηλαδή, και να είναι κάτι πιστό στο χαρακτήρα, αλλά και και να βάζει το δικό του λιθαράκι στο μύθο του. Ίσως για αυτό η συγκεκριμένη ταινία είναι τόσο αρχετυπική όσο και ο ίδιος η ήρωας. Και για αυτό, για εμένα, είναι η κορυφαία μεταφορά υπερήρωα στη μεγάλη οθόνη – γιατί ο Superman είναι μεγάλος και υπέροχος και πετάει ψηλά. Και ναι, αυτός εδώ είναι ο Superman.