Nameless #6

Nameless #6

Το miniseries του Grant Morrison τελείωσε και, ε… δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι κατάλαβα τι έγινε.

Μετά από έξι τεύχη, μπορώ πλέον να πω, στο περίπου, ότι το NAMELESS έχει να κάνει με έναν ανώνυμο πρωταγωνιστή, που ανακαλύπτει κάποιο τρομακτικό μυστικό του σύμπαντος. Υπάρχουν κάποια γεγονότα που είναι πραγματικά και κάποια που δεν είναι, αλλά δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι ποια είναι ποια, μια αρχαία φυλή από έναν πλανήτη του ηλιακού συστήματος που δεν υπάρχει πια, και γενικά αυτή η αίσθηση φιλοσοφημένου mindfuck, που ο Morrison έχει μετατρέψει σε σήμα κατατεθέν του.

Μαζί με το ANNIHILATOR, το οποίο, εν τέλει, αποδείχτηκε μια πολύ πιο ολοκληρωμένη δουλειά, το NAMELESS είναι μια επιστροφή του Morrison σε ιδέες σχετικές με την φύση της πραγματικότητας, αντίστοιχες με αυτές που έχουμε ξαναδεί, μεταξύ άλλων, στα THE FILTH και THE INVISIBLES, αλλά αυτή τη φορά από μία πολύ πιο πεσιμιστική σκοπιά. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των δημιουργών εκεί έξω, που θεωρούν πως για να γράψει κανείς cosmic horror χρειάζεται απλώς τέρατα με πλοκάμια, η προσέγγιση του Morrison ήταν διαφορετική, δίνοντάς μας ένα σκληρό, ανατριχιαστικό παράδειγμα υπαρξιακού τρόμου.

Στο θέμα της πλοκής του, όμως, το έκτο τεύχος του NAMELESS μου φάνηκε προβληματικό. Όχι μόνο λόγω της περίπλοκης ιστορίας – είμαι σίγουρος ότι μια δεύτερη ανάγνωση του mini series θα μου λύσει αρκετές απορίες – αλλά λόγω του pacing, που φάνηκε κάπως βεβιασμένο, σαν η σειρά να χρειαζόταν ακόμη ένα τεύχος για φτάσει στο τέλος της πιο ομαλά.

Όπως και να χει, το NAMELESS άξιζε την ανάγνωση και με το παραπάνω. Αν είστε fan του υπαρξιακού τρόμου, αν σας αρέσει η γραφή του Morrison, ή αν νιώθετε πολύ χαρούμενοι και αισιόδοξοι τώρα τελευταία και θέλετε αυτό να αλλάξει, στο NAMELESS θα βρείτε αυτό που ψάχνετε.