Judge Dredd #1

Μετά από ένα επιτυχημένο mini series με πρωταγωνιστή τον Judge Dredd, η IDW αποφάσισε να μοιράσει μια τράπουλα περισσότερο ανακατεμένη παρά καινούργια, στοχεύοντας σε αποτελέσματα διαφορετικά και ενδιαφέροντα. Και, όσο και αν δε μου άρεσε το JUDGE DREDD: MEGA-CITY TWO, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι το νέο αυτό πείραμα παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Το MEGA-CITY TWO εισήγαγε πολλά νέα στοιχεία στον κόσμο του JUDGE DREDD, επικεντρώνοντας, πρώτα απ’ όλα, στην αδικημένη ανά τις δεκαετίες (όσον αφορά στην προβολή της) Mega-City Two. Επιπλέον, υιοθέτησε ένα σχεδιαστικό στιλ περισσότερο καρτουνίστικο και κωμικό – προσφορά του Ulises Farinas. Το σχέδιο αυτό (και το εξωφρενικό κατά τόπους χιούμορ) ήταν τα στοιχεία που δεν με άφησαν να σχηματίσω θετική άποψη για το εν λόγω mini series. Και αυτό, επειδή ο Dredd, ο μόνος σταθερός χαρακτήρας στο MEGA-CITY TWO, έμοιαζε σα να βρισκόταν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο – υπερβάλλοντας λίγο, θα έλεγα πως μου θύμισε την είσοδο ενός πραγματικού ανθρώπου σε έναν καρτουνίστικο κόσμο (σαν αυτή του Bob Hoskins στο WHO FRAMED ROGER RABBIT, ένα πράγμα).

Βέβαια, αυτός ήταν λίγο-πολύ και ο στόχος των υπευθύνων. Ένας στόχος που παραμένει σταθερός και στο νέο JUDGE DREDD #1. Ήδη, όμως, από τα credits, καταλαβαίνουμε πως στη νέα αυτή σειρά, μαζί με τα μεγαλύτερα μειονεκτήματά της, θα απουσιάζει και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της: τα backgrounds του Ulises Farinas και η χαοτική αρχιτεκτονική που έχει οραματιστεί για τον κόσμο του Dredd.

Ο Farinas, βέβαια, παραμένει στον τίτλο – αυτή τη φορά, έχοντας αναλάβει τα συγγραφικά ηνία, μαζί με τον Erick Freitas. Οι δυο τους έχουν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν και ο πρώτος έχει ήδη αποδείξει ότι διαθέτει ένα μοναδικό όραμα για τον Dredd. Μόνο που, αυτή τη φορά, θα το αποτυπώσει με τις λέξεις του και όχι με τις γραμμές του. Και το όραμα αυτό παραμένει όμοιο με εκείνο του MEGA-CITY TWO και συνοψίζεται ως εξής: ο Judge Dredd ως ψάρι έξω από τα νερά του.

Από την πρώτη σελίδα του comic, λοιπόν, βλέπουμε ακριβώς αυτό: τον Dredd να ξυπνά σε μια post-apocalyptic ερημιά, χωρίς μνήμες για το πώς κατέληξε εκεί. Μη βιάζεστε! Δεν είναι η Cursed Earth και το ξέρουμε από την πρώτη στιγμή, λόγω της πυκνής βλάστησης! Και μέσα από τα δικά του έκπληκτα μάτια, δεν καταφέρνουμε παρά να μάθουμε ελάχιστες πληροφορίες για τον κόσμο αυτό. Πού βρίσκεται; Και πότε βρίσκεται; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που καίνε εξίσου τον πρωταγωνιστή και τους αναγνώστες.

Βλέπουμε, λοιπόν, για μια ακόμη φορά, κάτι εντελώς διαφορετικό στον τίτλο. Στη θέση του industrial χάους μιας Mega-City, έχουμε δέντρα, πρασινάδα και συντρίμμια. Και ο ρόλος του ξεναγού στον κόσμο του Dredd, που συνήθως αποτελεί ένα προνόμιο που προορίζεται για τον ίδιο, έχει πλέον δοθεί σε μια ομάδα παιδιών, που με το χαβαλέ τους και την ανεμελιά τους, φροντίζουν να αποτελέσουν και τον αντίθετο πόλο στη σοβαρότητα του Δικαστή.

Αυτή τη φορά, μάλιστα, το σχέδιο είναι πιο σοβαρό, λεπτομερές και τραχύ, όταν μας παρουσιάζει πρόσωπα και περιβάλλοντα. Αν το προηγούμενο MEGA-CITY TWO μπορούσε να παρομοιαστεί με παρωδία, η νέα σειρά παίρνει (σχεδόν) στα σοβαρά τον χαρακτηρισμό του post-apocalyptic adventure. Ακόμη κι αν δεν έχουμε ξαναδεί τον κόσμο αυτό, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε καν ποιος είναι, μοιάζει πολύ περισσότερο οικείος από αυτόν του MEGA-CITY TWO. Μαζί με τον Dredd, λοιπόν, έχουμε μια ακόμη σταθερά, η οποία μας βοηθά να καταπιούμε πιο εύκολα εικόνες και concepts που δεν έχουμε ξαναδεί.

Τα όσα μας παρουσιάζει το πρώτο αυτό τεύχος, κυλούν ομαλά και με σταθερό ρυθμό, αλλά δεν αποτελούν πολλά περισσότερα από μια μελετημένη διαδικασία establishing του νέου κόσμου. Προς το τέλος, βλέπουμε και άλλους δικαστές (περίπου, γιατί δε γνωρίζουμε, ακόμη, αν είναι προάγγελοι, απομεινάρια, ή κάτι εντελώς διαφορετικό) και μια νέα εκδοχή της Mega-City One. Ή μήπως είναι κάτι ολότελα διαφορετικό;

Το πείραμα της νέας σειράς, λοιπόν, μοιάζει απόλυτα επιτυχημένο, ειδικά για όσους ένιωσαν πως το MEGA-CITY TWO ήταν υπερβολικά εξωφρενικό για τα κλασικά γούστα τους. Και, μπορεί να μη διαθέτει το καλύτερο στοιχείο της προηγούμενης σειράς (τα backgrounds του Farinas), αλλά μοιάζει να έχει ξεφορτωθεί και τα στοιχεία που με είχαν αποσυντονίσει. Το επόμενο τεύχος, πάντως, είναι αυτό που θα με βοηθήσει να αποκρυσταλλώσω εντελώς τις σκέψεις μου για αυτή.