New Romancer #1

New Romancer #1

Κάποτε υπήρχε ένας συγγραφέας που λεγόταν Peter Milligan. Άρχισε να απασχολεί τον κόσμο των comics, στα 80s, αρχικά στο 2000AD και, στη συνέχεια, με τα εμπνευσμένα post-modern sci-fi projects του στην Eclipse (STRANGE DAYS, JOHNNY NEMO) και, φυσικά, με το έργο του στο mature readers line της DC (μετέπειτα Vertigo). Εξαιρετική πένα, πρωτότυπες ιδέες και ξεχωριστή “φωνή”. Αναμφισβήτητα, ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς των 80s και 90s, που πάντα έβρισκε τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο mainstream και το alternative.

Αυτός ο συγγραφέας δεν υπάρχει πια. Έχει αντικατασταθεί από έναν μεσήλικα wannabe-hipster, ο οποίος γράφει ένα εξυπνακίστικο, new age, high concept comic, που θα έμοιαζε υπερβολικά pretentious ακόμη και αν το εξέδιδε η Image και το έγραφε κάποιος “Ciallen Everlast” (ή κάτι εξίσου fake-sounding)!

Η Lexy είναι μια προγραμματίστρια που μέχρι πρόσφατα δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία διαμορφώνοντας λογισμικό για online dating service. Έκανε μαλακίες, όμως, και απολύθηκε, οπότε τώρα κάνει την ίδια δουλειά σε μια μικρότερη εταιρία (το καταλαβαίνουμε από το γεγονός ότι τα βρώμικα γραφεία της, στεγάζονται σε ένα ξύλινο σπίτι – I’m not making this shit up!), έχοντας νωρίτερα κλέψει ένα A.I. προγραμμα από τον προηγούμενο εργοδότη της. Επίσης, η Lexy είναι weirdo, καθώς α) δεν έχει κάνει ποτέ σχέση με actual human being και β) ο πατέρας την την μεγάλωσε ως project και την “τάιζε” κώδικα και software (I’m REALLY not making this shit up!!!). Τώρα, προσπαθώντας να τελειοποιήσει το software του New Romancer, ξυπνάει κατά λάθος τα avatars/golems/alter egos των ψεύτικων προφίλ που έχει φτιάξει, τα οποία είναι βασισμένα σε μεγάλους εραστές του παρελθόντος, όπως ο Λόρδος Βύρωνας και ο Καζανόβα. Need I say it again?

Ο Milligan, στην απελπισμένη προσπάθειά να δείξει πως παραμείνει relevant και “in with the cool crowd”, συνδυάζει το social commentary με το high concept, αντιγράφοντας το ύφος (και το ήθος) όλων αυτών των “εγώ θα φτιάξω το καινούργιο project που (μπορεί να) γίνει optioned από το HBO” συγγραφέων, παραδίδοντας ένα αποτέλεσμα που είναι, κυριολεκτικά, ντροπή για τον ίδιο, για τη Vertigo, για τα comics, ενδεχομένως και για την ανθρωπότητα.

Το artwork του Brett Parson είναι αρκετά καλό για να υπερέχει σαφώς του τραγικού σεναρίου, αλλά όχι τόσο ώστε να μπορεί να προσδώσει στο NEW ROMANCER #1 οποιαδήποτε καλλιτεχνική, αισθητική, κοινωνική, ή ηθική αξία.