Swamp Thing #1

Το ομολογώ! Η τριβή μου με το Swamp Thing είναι ελάχιστη. Ναι, γνωρίζω το χαρακτήρα και το background του, έχω διαβάσει κάποια σκόρπια τεύχη, έχω δει μέχρι και την animated σειρά (με theme μια τραγική διασκευή του “Wild Thing” σε… “Swamp Thing”), αλλά ως εκεί. Δυστυχώς, δεν έχω διαβάσει ούτε τα αρχικά του τεύχη ούτε το δημοφιλέστατο run του Alan Moore και η αλήθεια είναι ότι αυτό που περιμένω είναι μια πλήρης έκδοση των απάντων του χαρακτήρα στο στιλ της καταπληκτικής σειράς trades του HELLBLAZER που βγάζει η Vertigo εδώ και μερικά χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, το ενδιαφέρον μου για το Swamp Thing είναι μεγάλο. Όλα αυτά σημαίνουν πως το πρώτο τεύχος μιας νέας σειράς SWAMP THING (ενός mini-series έξι τευχών στη συγκεκριμένη περίπτωση) είναι μια ιδανική ευκαιρία για να κρατήσω ζεστή τη σχέση μου με τον ήρωα και να είμαι ενημερωμένος για τα τρέχοντα γεγονότα.

Το σενάριο αναλαμβάνει ο αξιόπιστος βετεράνος και συνδημιουργός του Swamp Thing, Len Wein, και κάνει πολύ καλή δουλειά. Κατ’ αρχάς, μας βάζει στο κλίμα, τοποθετώντας μας στο γνώριμο σκηνικό των βάλτων της Louisiana, ενώ μας υπενθυμίζει, πολύ συνοπτικά σε μία σελίδα, το origin του ήρωα. Μετά από μια σύντομη συνάντηση/σύνδεση με τα προηγούμενα με τον Phantom Stranger, μπαίνουμε στο κύριο θέμα της ιστορίας που οδηγεί τον Swamp Thing να διερευνήσει την εξαφάνιση ενός φοιτητή, κατά παράκληση των γονιών του τελευταίου. Τυπικό horror/mystery setting, αλλά τη δουλειά του την κάνει ικανοποιητικά. Η σωστή δοσολογία αφήγησης, διαλόγων και δράσης κάνει την ιστορία να κυλάει σα νεράκι και σου δημιουργεί στο τέλος μια ευχάριστη αναμονή για το επόμενο τεύχος.

Στο artwork βρίσκουμε τον Kelley Jones (που χάθηκες ρε ψυχή;) και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Με εμπειρία σε horror comics (BATMAN & DRACULA: RED RAIN, THE SANDMAN), ο Jones βρίσκεται στο στοιχείο του. Εκμεταλλεύεται αρκετά ένα από τα δυνατά του στοιχεία, το παιχνίδι με τις σκιές, και κάνει ευρεία χρήση του σε όλο το τεύχος, ενώ πάντα απολαυστικές είναι και οι απεικονίσεις των προσώπων των χαρακτήρων (δείτε τον “τρελό επιστήμονα” της ιστορίας και θα με θυμηθείτε). Σίγουρα, το σχέδιο του Jones είναι ιδιαίτερο, αλλά τις περισσότερες φορές βρίσκεται στο όριο και δεν ξεφεύγει (εμπιστευθείτε με, είμαι ο πρώτος που απεχθάνεται το πολύ στιλιζαρισμένο και σουρεάλ artwork). Εδώ, θα μπορούσα να πω ότι είναι ίσως πιο συντηρητικό από ότι συνήθως. Η επιλογή του δημιουργικού διδύμου είναι, πάντως, επιτυχημένη, κατά την άποψή μου.

Γενικά το τεύχος είναι πολύ προσιτό, ακόμα και σε όσους έχουν ελάχιστη επαφή με το Swamp Thing, τις ιστορίες του και το supporting cast του. Υπάρχει μια προσπάθεια σύνδεσης με τα προηγούμενα, αλλά, από όσο μπορούμε να κρίνουμε από το πρώτο τεύχος του mini-series, η ιστορία μοιάζει αρκετά αυτοτελής. Ίσως, μάλιστα, η επιλογή του mini-series, σε αντίθεση με έναν ongoing τίτλο, να είναι η καταλληλότερη αυτή τη στιγμή. Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία.