Spider-Man/Deadpool #1

Θα ξεκινήσω, εξομολογούμενος την αμαρτία μου: από αυτά τα team-ups (ειδικά όσα πραγματοποιούνται με βασικό στόχο να εκμεταλλευτούν τη χιουμοριστική φύση δύο ή περισσότερων ηρώων) δεν έχω σχεδόν ποτέ ιδιαίτερες απαιτήσεις. Και γιατί να έχω άλλωστε; Σειρές, όπως το SPIDER-MAN/DEADPOOL, δημιουργούνται συνήθως για να κάνουν cash in στην επιτυχία των πρωταγωνιστών τους και σπάνια μπορούν να προσφέρουν οτιδήποτε πέρα από το novelty του πράγματος.

Επιπλέον, με το να συνδυάσεις δύο ήρωες που είναι γνωστοί, μεταξύ άλλων και για το χιούμορ τους, πιθανότατα το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο να ξεφύγει, πηδώντας από το ένα χαζό αστείο στο άλλο. Το έχουμε δει να συμβαίνει και με πιο “σοβαρούς” χαρακτήρες, οπότε ένα team up μεταξύ του Web Crawler και του Merc With A Mouth έτυχε περισσότερο διστακτικής παρά ενθουσιώδους υποδοχής – σύμφωνα, πάντα, με τα δικά μου πρότυπα.

Κι όμως! Το SPIDER-MAN/DEADPOOL #1 είχε πλάκα! Και πολλά από τα αστεία του ήρθαν φυσικά, δεν έμοιαζαν βεβιασμένα ή ιδιαίτερα εξυπνακίστικα. Και, εκτός αυτού, δεν αποσυντόνιζαν από τη δράση και την ιστορία. Και χρωματίζω την παραπάνω διαπίστωση με έκπληξη, γιατί συνήθως συμβαίνει το αντίθετο στις χιουμοριστικές σειρές της Marvel – ειδικά στους τίτλους που συμμετέχει ο Deadpool.

Αυτός εδώ ο τίτλος, όμως, μοιάζει πρόθυμος να διαφοροποιηθεί. Και το πρώτο σημάδι είναι η συμμετοχή του Joe Kelly, ενός writer που γνωρίζει τον Deadpool (οπότε ξέρουμε πως δε θα το παρατραβήξει) και είναι υπεύθυνος και για κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες του ήρωα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Ο Kelly, μάλιστα, κατορθώνει να αντιμετωπίσει με αρκετή επιτυχία και την πρόκληση του να ισορροπήσει και τους διαλόγους του Spider-Man, παρά το γεγονός ότι σε κάποια σημεία ενδεχομένως το παλεύει ακόμα.

Σεναριακά, πάντως, το πρώτο αυτό τεύχος ικανοποιεί. Όχι μόνο τα περισσότερα αστεία (και είναι πολλά) είναι πραγματικά αστεία, αλλά έχουμε και άφθονη δράση. Και έχουμε και ανάπτυξη των χαρακτήρων, μέσα από ειλικρινείς προσωπικές στιγμές. Σε ένα διάλειμμα της δράσης, για παράδειγμα, βλέπουμε τον Spider-Man να πασχίζει να καλύψει όλους τους ρόλους που έχει αναλάβει (μεταξύ των οποίων και του CEO της πολυεθνικής Parker Industries). Και σε ένα άλλο, ο Deadpool επιδίδεται σε έναν σπαραχτικό (θα ήταν, αν δεν ξέραμε από ποιού τα χείλη προέρχεται) μονόλογο για το ότι κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Πέρα από τη σύνδεση με τις σειρές των δύο ηρώων, η μέθοδος αυτή δίνει και περισσότερη ουσία στην ιστορία, καθιστώντας τους χαρακτήρες κάτι περισσότερο από punchline πολυβόλα.

Ενδεχομένως, βέβαια, να αναλύω περισσότερο από όσο θα έπρεπε τα παραπάνω. Ακόμη κι αν δεν το κάνω, πάντως, η ιστορία που ξεκινά εδώ είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και κρατά τον αναγνώστη, ανάμεσα στις γενναιόδωρες στιγμές χαβαλέ και πλάκας. Με ένα μικρό μπρος-πίσω στο χρόνο (το οποίο μου φάνηκε αχρείαστο – και με μπέρδεψε και σε ένα σημείο) βλέπουμε τον Deadpool να διακόπτει τον Spider-Man από το να σώσει τη Νέα Υόρκη, πρήζοντάς τον για να δουλέψει στους Mercs For Money. Οι δυο τους επισκέπτονται την κόλαση και τα βάζουν με έναν δαίμονα, ενώ αργότερα πρέπει να γλιτώσουν και την πόλη του Peter Parker από ένα κύμα λυμάτων. Good times, όπως θα έλεγαν μερικοί (σίγουρα όχι ο Spider-Man), που χρησιμεύουν ως όχημα για την ανάπτυξη της δράσης και του επιτυχημένου χιούμορ. Και καταλήγουν σε ένα twist, όσον αφορά στις προθέσεις του Deadpool, που δε θα αναγκάσουν τον αναγνώστη να γουρλώσει τα μάτια, αλλά σίγουρα θα τον κάνουν να αναζητήσει και το δεύτερο τεύχος.

Στα θετικά του τεύχους συγκαταλέγεται και το σχέδιο του Ed McGuinness. Και αυτός είναι παλιός γνωστός του Deadpool (και του Kelly) και ξέρει καλά πώς να τον απεικονίσει και πώς να συμπεριλάβει αρκετά (αλλά όχι υπερβολικά) καρτουνίστικα στοιχεία στα panels και αστεία που λειτουργούν χωρίς λόγια. Βέβαια, βλέπουμε και αυτόν να πασχίζει λίγο στην αρχή, ώστε να αποδώσει κατάλληλα τον Spider-Man, αλλά σύντομα τα πράγματα έρχονται σε ισορροπία.

Στα αρνητικά, από την άλλη, θα προσθέσω (πέρα από το αχρείαστο πέρα-δώθε στον χρόνο) τα παραπάνω αστεία για το πουλί του Deadpool από όσα μπορούμε να αντέξουμε, τον παραμορφωμένο σχεδιασμό των κανονικών ανθρώπων (κραυγαλέο παράδειγμα, η απεικόνιση της Anna Maria της Parker Industries) και το γεγονός ότι, όσο κι αν μου άρεσε το πρώτο αυτό τεύχος, δε μπορώ να βρω κάποιον λόγο ύπαρξης (πέρα από το άρμεγμα της αγελάδας που ονομάζεται Deadpool). Η ιστορία θα μπορούσε να αποτελεί storyline σε έναν από τους δύο τίτλους (ιδανικά στο DEADPOOL) – η Marvel, άλλωστε, παρακάμπτει αρκετές φορές το continuity ανάμεσα στους τίτλους της.

Με λίγα λόγια, ναι, το SPIDER-MAN/DEADPOOL είναι ένα κραυγαλέο και αναίσχυντο εμπορικό τρικ. Αν συνεχίσει να με διασκεδάζει με τον ίδιο τρόπο, όμως, δεν έχω ούτε πρόβλημα ούτε ιδιαίτερες απαιτήσεις – του δίνω τα λεφτά μου.