Venus #1

Το 1969, όταν ο άνθρωπος ξεπέρασε τα σύνορα του πλανήτη του και πάτησε στην σελήνη, οραματιζόμασταν το μακρινό έτος 2000 με ιπτάμενα αυτοκίνητα και διαστημικά λεωφορεία. Το 2016 μας βρίσκει πολύ πίσω στα γεμάτα φρούδες ελπίδες όνειρα της ανθρωπότητας (και εμένα, συγκεκριμένα, να ξεκινάω να γράφω αυτό το review σε ένα πολύ κανονικό λεωφορείο στην ακόμα πολύ υπαρκτή κίνηση της πόλης, χωρίς ιπτάμενα αυτοκίνητα, χωρίς ρούχα από βινύλιο, χωρίς καν hoverboards). Αυτό που έχουμε κερδίσει απο εκείνα τα αισιόδοξα χρόνια είναι κάτι δειλές αποστολές στον Άρη και η σχετική με το διάστημα μυθοπλασία. Τα τελευταία χρόνια δε, η μυθοπλασία αυτή, αν και συνεχίζει να κινείται στα γενικότερα πλαίσια του τρόμου, έχει αποτινάξει την ανάγκη για τρομακτικά επικίνδυνους εξωγήινους. Τώρα πια, το ίδιο το διάστημα αρκεί και με το παραπάνω για να μας πανικοβάλει πια, εκεί που πριν λίγα χρόνια η Ripley αντιμετώπιζε με ψυχραιμία το Alien, και το γεγονός ότι περιπλανιόταν στο αχανές διάστημα, έτη φωτός μακριά απο την μάνα που την γέννησε, της πέρναγε σχεδόν απαρατήρητο, σαν κάτι εντελώς φυσιολογικό.

Το 2150, οι ΗΠΑ προσγ… όχι, προσαφρο… όχι, όχι, προσεδαφίζονται στην Αφροδίτη, διότι όλοι οι καλοί πλανήτες είναι πιασμένοι από τους Κινέζους. Ο πλανήτης είναι ως ενός σημείου terraformed πριν την άφιξη των αστροναυτών (για όσους δεν είναι ενήμεροι από την pop κουλτούρα για αυτή την έννοια, σημαίνει την αυθαίρετη εισβολή σε κάποιον άγνωστο πλανήτη, την εντελώς αυθαίρετη παρέμβαση στην ατμόσφαιρα και τη βιολογία του, που βασίζεται στην τελείως αυθαίρετη ιδέα οτι ο εν λόγω πλανήτης θα είναι ” καλύτερος” με συνθήκες γης. Γιατί; Έτσι.). Η παρέμβαση στον πλανήτη, όμως, δεν έχει ολοκληρωθεί πριν φτάσει το πλήρωμα για κάποιο λόγο (μάλλον για να μην τους προλάβουν οι Κινέζοι), οπότε τα πάντα πάνε στραβά. Πριν καν την προσγείωση, η αποστολή θρηνεί θύματα, μεταξύ των οποίων και ο καπετάνιος, επομένως το υπόλοιπο τεύχος είναι amateur hour και λάθος μετά το λάθος.

Το σενάριο του Rick Loverd δεν είναι κακό. Πολυφορεμένο, ναι! Χαοτικό και με όχι τόσο καλό ρυθμό, σίγουρα! Αλλά κακό δεν το λες… Οι χαρακτήρες είναι λίγο απογοητευτικοί, αν και με καλή δικαιολογία οι περισσότεροι (ο θάνατος του καπετάνιου άφησε in charge υψηλά ιστάμενους, αλλά διακοσμητικούς αξιωματούχους, που σκοπός της ύπαρξής τους ανάμεσα στο πλήρωμα ήταν να δώσουν κύρος και glamour στην αποστολή, εξ ου και παραείναι γκλαμουράτοι) και τα στραβά που τους τυχαίνουν παραπάνε, ακόμα και για το πόσο άσχετοι μπορεί να είναι οι υπεύθυνοι. Εν ολίγοις, φαίνεται λίγο σαδιστικό (για τους πολύ καλοπροαίρετους) ή υπερβολικά επιτηδευμένο (για τους υπόλοιπους). Ένα μόνο είναι σίγουρο: οι κινέζοι δεν ταλαιπωρήθηκαν τόσο στον δικό τους πλανήτη.

Το artwork του Huang Danlan είναι πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό! Ανατομικά σωστό, αισθητικά όμορφο και ταιριαστό με την επιθυμητή ατμόσφαιρα. Από τη μία. Από την άλλη, βέβαια, είναι κάπως αδιάφορο, ή μάλλον ουδέτερο, και το coloring του Marcio Menyz δεν βοηθάει καθόλου. Μα καθόλου, όμως! Δεν είναι ότι είναι κακό, απλά έχει αυτό το ψηφιακό γλυκανάλατο στιλ που μου είναι γενικά ιδιαίτερα αντιπαθές (αλλά αυτό πιθανώς, ως καθαρά υποκειμενική άποψη, να μην έχει ιδιαίτερη αξία!)

Γενικώς, το VENUS #1 μου άφησε θετική εντύπωση, υπήρξε τροφή για σκέψη σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας στο διάστημα και δεν απέτυχε να μου κινήσει το ενδιαφέρον για το μέλλον της αποστολής των ΗΠΑ στην Αφροδίτη. Ανάμεσα στους αντιπαθείς ή αδιάφορους χαρακτήρες και στις ανόητες και τραβηγμένες από τα μαλλιά ατυχίες που αντιμετωπίζουν στον αφιλόξενο πλανήτη, μένει ακόμη ένα περιθώριο για να ειπωθεί μία ενδιαφέρουσα ιστορία.