JL8

Την πρώτη φορά που άκουσα για το JL8, ήταν από το άρθρο της Ελπίδας Παυλίτσεβιτς στο Comicdom. Με τον κίνδυνο να με πάρετε με τις πέτρες, ομολογώ πως οι περισσότερες υπερηρωικές ιστορίες με διασκεδάζουν ελάχιστα και δεν τις πολυδιαβάζω. Παραλίγο, λοιπόν, να αγνοήσω την ύπαρξη του webcomic του Yale Stewart και να μην μπω ποτέ στο υπέροχο universe του JL8. Από τότε, πάνε περίπου τρία χρόνια που το παρακολουθώ ανελλιπώς.

Το JL8 σημαίνει JUSTICE LEAGUE 8 και διηγείται την παιδική ηλικία των ηρώων της DC, που βρίσκονται όλοι συμμαθητές στο δημοτικό. Έχει έρωτα, φιλία, λίγο action και πολλή πλάκα. Οι πρωταγωνιστές ποικίλλουν και η ιστορία επικεντρώνεται άλλοτε στο δίδυμο Batman και Superman, άλλοτε στη μοναξιά του Martian Manhunter και άλλοτε στη φιλία των Power Girl και Wonder Woman. Αν και μπορεί να χωριστεί σε αυτοτελή κεφάλαια, η ιστορία έχει continuity και είναι ασφαλώς καλύτερα να τη διαβάσει κανείς από την αρχή. Το comic εκδίδεται εβδομαδιαία online.

Τον τελευταίο καιρό, το comic φεύγει λίγο από το σχολικό πλαίσιο και παρακολουθούμε δύο μεγάλους άξονες. Ο πρώτος είναι στο πάρτι στο σπίτι της Wonder Woman, όπου ανθίζει ένας έρωτας μεταξύ του Batman και της Power Girl (στην πραγματικότητα εκείνη τον θέλει απλά και μόνο επειδή έχει άλογα σπίτι του). Εκεί αντιλαμβανόμαστε, επίσης, πόσο μεγαλόψυχος είναι κατά (πολύ) βάθος ο μικρός Batman και η Wonder Woman αποδέχεται τελικά το γεγονός ότι είναι πριγκίπισσα. Λίγο αργότερα, στο πλαίσιο του δεύτερου άξονα, φεύγουμε σε ένα μεγάλο ταξίδι με την κατασκήνωση των Green Lanterns, όπου είναι επίσης καλεσμένοι ο Martian Manhunter και ο Flash. Όλοι μαζί προσπαθούν να ανακαλύψουν τον Bigfoot μέσα στο δάσος και τελικά τους ανακαλύπτει εκείνος.

Το webcomic είναι πραγματικά απολαυστικό και φαντάζομαι πως, άμα καταφέρνει να διασκεδάσει τόσο εμένα, που δεν είμαι fan της DC, πιστεύω πως οι αναγνώστες της θα κάνουν πάρτι με κάθε νέο strip. Αν και είναι κατά βάση κωμική σειρά, κάποιες φορές αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη και βρίσκω πως μιλά πραγματικά όμορφα γύρω από το θέμα της φιλίας. Μοναδικό μου παράπονο είναι το μεγάλο μήκος των εκάστοτε κεφαλαίων. Αν και, όσο το διαβάζα, το comic κυλούσε πολύ γρήγορα και ευχάριστα, όταν έφτασα στο τέλος συνειδητοποίησα πόσο λίγα πράγματα είχαν συμβεί μέσα σε τουλάχιστον 100 νέα strips. Φυσικά, οι πλούσιοι διάλογοι παίρνουν το χρόνο τους, μα νομίζω πως για χάρη της περιπέτειας, θα άξιζε να περνούσαμε πιο γρήγορα μερικά σημεία.

Όσον αφορά στο σχέδιο, αυτό είναι σίγουρα το μεγαλύτερο ατού του JL8. Οι χαρακτήρες είναι απίστευτα γλυκούληδες, όμορφα σχεδιασμένοι, με τρομερό acting. Κάποιες φορές, κάθομαι και χαζεύω ένα panel, απλά και μόνο για την απολαυστική έκφραση ενός μικρού ήρωα. Τα χρώματα είναι εξίσου όμορφα και ο Yale Stewart είχε την εξαιρετική έμπνευση να βάλει μία υφή χαρτιού εφημερίδας στα strips του, κάνοντας το αποτέλεσμα να ξεχωρίζει από ό,τι digital coloring βλέπουμε συνέχεια στο internet και να είναι πιο ξεκούραστο για το μάτι.

Αν για τον οποιοδήποτε λόγο δεν έχετε διαβάσει JL8, σπεύσατε! Δε μπορώ να φανταστώ για ποιο λόγο δε θα άρεσε σε κάποιον – εξαιρετικά αστείο, με ωραίο σχέδιο, σύντομο και έξυπνο, το JUSTICE LEAGUE 8 αξίζει αναμφίβολα μια θέση στα bookmarks σας.