Secret Wars #9

Ολοκληρώθηκε! Είχε αδυναμίες, είχε καθυστερήσεις, είδε ακόμη και κάποιους τίτλους που θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει μετά την ολοκλήρωσή του να το προλαβαίνουν (με προβάδισμα μηνών) στα ράφια και να κάνουν spoilers για το τέλος του. Αλλά ολοκληρώθηκε, με τον τρόπο που οι ιθύνοντες (πρωτίστως ο Jonathan Hickman και το editorial team της Marvel) ήθελαν να ολοκληρωθεί: αποτελώντας από την αρχή έως το τέλος το πιο φιλόδοξο event της εκδοτικής εδώ και χρόνια, αλλά παράλληλα και μια ιστορία που επικέντρωνε σε δύο από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες του Marvel Universe – τον Reed Richards και τον Doctor Doom, οι οποίοι σε αυτό το τελευταίο τεύχος επισκίασαν οποιονδήποτε άλλο τόλμησε να σταθεί δίπλα τους.

Το SECRET WARS #9, λοιπόν, ήταν το τεύχος αυτό που συμπύκνωσε περισσότερο από κάθε άλλο το ζουμί της ιστορίας. Αποτέλεσε, άλλωστε, το φινάλε του event, χτυπώντας στο κεφάλι το μεταβατικό universe του Battleworld με την ταφόπλακα που οι υπεύθυνοι του ετοίμασαν πριν μερικούς μήνες, και βάζοντας τα θεμέλια για το νέο – αυτό που παρακολουθούμε με τους ολοκαίνουργιους τίτλους της Marvel. Και όσο κι αν έμοιαζε με μια τεράστια παραίσθηση μεγαλείου (ή με το απόλυτο god-complex- fueled τριπάκι, για να είμαι πιο ακριβής), στο τέλος συρρικνώθηκε σε μια ιστορία που έχουμε δει – και πάντοτε απολαμβάνουμε να βλέπουμε – πολλές φορές στο παρελθόν: στη μάχη του Reed Richards με τον Doctor Doom, εν μέσω των συντριμμιών του παλιού universe.

Το παλιό universe είναι το πρώτο που τιμάται, βέβαια, σε αυτό το τελευταίο τεύχος, όπως φαίνεται και στο εξαιρετικό cover του Alex Ross, το καλύτερο σε μια σειρά εξαιρετικών δουλειών. Ο Hickman, όμως, φροντίζει σύντομα να αφήσει τη γενικότερη εικόνα της ιστορίας του και, από τις μεγαλειώδεις μάχες που παρακολουθούμε στις πρώτες σελίδες να ζουμάρει σε ένα φωτεινό υπόγειο, εκεί που ο Richards και ο Doom θα κρίνουν τη μοίρα ολόκληρου του Universe. Από την εξωφρενική δράση, λοιπόν, μας περνά με συνοπτικές διαδικασίες σε μια περισσότερο “θνητή” (αλλά σε κάθε περίπτωση πρωτογενή) μάχη, με πλούσιους διαλόγους και συμβολισμούς. Και, στις σελίδες που έπονται της κλιμάκωσης, μας παρουσιάζει τις συνέπειες, τον επίλογο και το πώς δημιουργήθηκε το νέο universe της Marvel.

Το τέλος, λοιπόν, θα μπορούσε βιαστικά και δικαιολογημένα να χαρακτηριστεί αντικλιμακτικό. Αλλά δεν πρόκειται να ξεχνάμε πως απαιτούνται πολλές εξηγήσεις για τη δημιουργία του νέου universe. Εξηγήσεις που ο Hickman προσφέρει απλόχερα και που, σε συνδυασμό με όσα ήδη γνωρίζουμε από το relaunch των τίτλων της εκδοτικής, δίνουν ένα ολοκληρωμένο τέλος. Και, πολύ πιο σημαντικό, ένα τέλος που δείχνει να έχει βαρύτητα – κάτι που σπάνια συναντάμε πλέον σε events των δύο μεγάλων εκδοτικών.

Ένα ακόμη σπάνιο φαινόμενο, έχω την εντύπωση, είναι και η σταθερότητα στο σχέδιο που επέδειξε, όχι μόνο το #9, αλλά η σειρά στο σύνολό της. Ενδεχομένως ο Esad Ribic να ήταν υπεύθυνος για κάποιες από τις καθυστερήσεις στο εκδοτικό πρόγραμμα του SECRET WARS, αλλά προσωπικά θεωρώ πως άξιζε τον κόπο η αναμονή, προκειμένου και fill-in artists να μη δούμε και ένα σταθερό αποτέλεσμα να απολαύσουμε. Φυσικά, ο εντοπισμός των αδυναμιών του σε ορισμένες περιπτώσεις έγινε σε κάποιο σημείο το αγαπημένο μου χόμπι, κατά την ανάγνωση της σειράς, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει (κι ας μην κατόρθωσε ούτε μια φορά να δώσει μια έκφραση της προκοπής στην καημένη τη Valerie Richards!).

Μιας και μιλάμε, πάντως, για το σύνολο του SECRET WARS, οφείλω να ομολογήσω πως, όσο κι αν μου άρεσε το τελευταίο τεύχος, δε μπορώ να δείξω τον ίδιο ενθουσιασμό για καθένα από αυτά που προηγήθηκαν. Κάποια ήταν εντυπωσιακά, κάποια έμοιαζαν να έχουν μόνο σκοπό να τραβήξουν την ιστορία. Και, αν πρέπει να κρίνω το event από το #1 έως το #9, θα δυσκολευτώ πολύ. Και, στην περίπτωση που επιμείνετε, θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω props!

Ρίξτε μια ματιά σε αυτήν εδώ την εικόνα – την εντυπωσιακότερη ίσως του SECRET WARS #9. Κρίνετέ τη αρχικά ως σύνολο. Είναι πρώτα απ’ όλα εντυπωσιακή, κρύβει πίσω της πολλή δουλειά και δουλειά από αναμφισβήτητα ταλαντούχους ανθρώπους. Επίσης, πολύ σπάνια έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Και δεν έχουμε παρά να ξεφυλλίσουμε το τεύχος, ώστε να μας τραβήξει αμέσως την προσοχή, να σταματήσουμε και να υποθέσουμε ότι κάτι πολύ σημαντικό συμβαίνει σε αυτή τη σελίδα.

Όσο εντυπωσιακή ή σημαντική κι αν είναι, όμως, λειτουργεί; Σας αρέσει αυτό που βλέπετε; Εμένα νομίζω πως δε μου αρέσει, τουλάχιστον με την πρώτη ματιά. Θα πρέπει να επικεντρώσω στις λεπτομέρειες σε κάθε μικροσκοπικό panel, για να παραδεχτώ τελικά ότι λειτουργούν, αποσπώντας την προσοχή μου από όσα δε μου αρέσουν στο σύνολο.

Κάπως έτσι λειτούργησε και το SECRET WARS στο ήδη μπερδεμένο κεφαλάκι μου. Νομίζω πως θα θυμάμαι πολύ περισσότερο τις λεπτομέρειες που μου άρεσαν περισσότερο (και αυτές που με απογοήτευσαν περισσότερο), παρά το σύνολο – όσο κι αν η Marvel δεν πρόκειται να μας αφήσει να ξεχάσουμε σύντομα τις συνέπειές του.

Όσον αφορά σε αυτές τις συνέπειες (και κλείνω, πριν καθυστερήσω κι άλλο και ξεκινήσει το επόμενο event της Marvel), τέλος, ήταν γλυκές, ήταν πικρές και μένουν σίγουρα χαραγμένες στη μνήμη. Ο Hickman, μάλιστα, κατόρθωσε να απασχολήσει την οικογένεια Richards εκτός του εκδοτικού Universe της Marvel, κάνοντάς με να μη μπορώ παρά να φαντάζομαι τις περιπέτειές τους (μια ολόκληρη σειρά πίσω από τα panels – ιδιοφυές!) και να ανυπομονώ για την αναπόφευκτη επιστροφή τους. Και ο Doom; Αυτός ήταν ο χαρακτήρας που πέρασε από τα περισσότερα κύματα και, όπως φαίνεται, θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε πως θα συνεχίσει.