Red Sonja #1

Είχα καιρό να καταπιαστώ με την φλογερή κοκκινομάλα. Πιο συγκεκριμένα, από τα πρώτα τεύχη του run της Gail Simone, που με είχαν αφήσει με μια πικρή γεύση. Αυτό το πρώτο τεύχος μου καθαρίζει κάπως την παλέτα και μπορεί να περάσω και στο κυρίως μενού. Ελπίζω μόνο να μη μου πέσει βαρύ. Αλλά ας αφήσουμε τα ορεκτικά – τις αλληγορίες με το φαΐ – και ας περάσουμε στο δια ταύτα.

Θα ξεκινήσω από το εξώφυλλο, που πέρα από το ότι είναι πολύ όμορφο και δυναμικό, μας αποκαλύπτει και μια μεγάλη – ή μάλλον τεράστια – αλλαγή στην ηρωίδα: ντύθηκε! Πάει αυτό το γελοίο μεταλλικό μαγιουδάκι, που έδειχνε το ίδιο άβολο και μη πρακτικό, για να μη πω ανθυγιεινό. Έριξε κάτι πάνω του, το κορίτσι, να μην πλευριτωθεί κιόλας, και ξέρετε κάτι; Είναι ακόμα γυναίκα! Και πολύ όμορφη μάλιστα! Και την παίρνεις και πιο σοβαρά! Είδατε πόσο εύκολο ήταν; Και δεν πόνεσε καθόλου.

Η άλλη μεγάλη αλλαγή που τόλμησε η Bennett είναι να βγάλει το μπαστούνι που είχε στον κ@&$ της η Red Sonja. Αυτή είναι και μια από τις παγίδες στην οποία πέφτουν πολλοί που γράφουν γυναίκες πολεμίστριες. Τις κάνουν πολύ αυστηρές, σοβαρές, αγέλαστες, σκληρές και με μηδενική αίσθηση του χιούμορ. Εντάξει, το καταλαβαίνω ότι προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ανάγκη να μοιάζουν με μια πιο “μουσκουλάτη” εκδοχή της Τασσώς Καββαδία. Στο πρώτο αυτό τεύχος, η Red Sonja έχει μια πιο ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη διάθεση και δεν διστάζει να αυτοσαρκαστεί. Και της πάει.

Ο βασιλιάς της Υρκανίας πεθαίνει και ζητά από τη Red Sonja να αναλάβει τον θρόνο, αλλά εκείνη φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει. Φεύγει και επιστρέφει στην πατρίδα της, μετά από καιρό, για να ανακαλύψει ότι ο καινούριος βασιλιάς (που δεν τον βλέπουμε) τα πάει πάρα πολύ καλά. Υπερβολικά καλά για τα γούστα της πολεμίστριας. Οι πόλεμοι στα σύνορα αποσοβήθηκαν, ο λαός είναι ασφαλής, τα τέρατα έχουν εξολοθρευθεί, οι ληστές κατατροπώνονται. Με λίγα λόγια, η Red Sonja δεν έχει δουλειά, πράγμα που την κάνει να βαριέται αφόρητα, με πολλές κωμικές σκηνές. Και όπως κάθε άνθρωπος που δεν έχει δουλειά να κάνει, η Sonja το ρίχνει στην ενδοσκόπηση και την εσωτερική αναζήτηση. Και αρχίζει να μιλάει για τον εαυτό της στο τρίτο πρόσωπο ενώ αναρωτιέται ποια πραγματικά είναι: η “Red Sonja the She-Devil”, “Red Sonja the Huntress”, ή “Red Sonja the Queen”; Πώς θα ήταν η ζωή της, αν είχε αποφασίσει να τη μοιραστεί με κάποιους από τους ανθρώπους που συνάντησε. Και εκεί που άρχισε να με κουράζει αυτή η κρίση ταυτότητας, τα πράγματα αποκτούν ένα ενδιαφέρον, μιας και γίνεται αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε – η κατάσταση στην Υρκανία είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή. Παρολ’ αυτά, το τευχάκι χωλαίνει σε δραματικότητα και θα περιμένω το επόμενο για να δω κομματάκι δράση.

Ευτυχώς που είχαμε και ένα ωραίο “σαλονάκι” με μια μάχη με τέρας στην αρχή-αρχή, πράγμα που μας έκανε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον. Και αυτό έχει να κάνει με τη δουλειά της Aneke στη σειρά. Μπορεί η ίδια η Sonja να είναι κομματάκι generic, αλλά όλα τα υπόλοιπα γύρω της είναι πιο ζωντανά. Είναι λίγο σκληρή η γραμμή της σχεδιάστριας και κάνει ωραία αντίθεση με την ανάλαφρη διάθεση της Bennett. Επιπλέον, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με την ανανέωση της εμφάνισης της Red Sonja και αυτό πρέπει να εκτιμηθεί δεόντως.

Με λίγα λόγια, μου αρέσει αυτή η καινούρια Sonja και ανυπομονώ να δω τη συνέχεια, με περισσότερη δράση και βαθύτερη πλοκή. Νομίζω ότι η νέα δημιουργική ομάδα έχει κάνει καλή δουλειά και κάπου έπιασε το νόημα. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι και να εξελίξουν και άλλο την ηρωίδα.