Tomb Raider #1

Ήταν 1999, όταν η Top Cow κατοχύρωσε τα δικαιώματα ενός υπερ-επιτυχημένου franchise της εποχής από την Eidos Interactive, το οποίο, σε λίγο καιρό από τότε, θα κυκλοφορούσε και στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνίστρια την Angelina Jolie. To franchise είχε τίτλο TOMB RAIDER, ενώ ο κύριος χαρακτήρας που το κοσμούσε ήταν η πληθωρική Lara Croft, η οποία ήταν εκείνο το χρονικό διάστημα ο δεύτερος πιο αναγνωρίσιμος χαρακτήρας στα videogames, μετά τον Super Mario.

Από τότε άλλαξαν πολλά. H Top Cow ολοκλήρωσε την σειρά comics TOMB RAIDER, το ίδιο το videogame υπέστη reboot και ξεκίνησε ξανά από την αρχή, ενώ η Lara Croft άλλαξε και επέστρεψε ανανεωμένη, με διαφορετική εμφάνιση και χαρακτήρα.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό,  το reboot του TOMB RAIDER δεν θα έμενε ανεκμετάλλευτο στο κόσμο των comics, οπότε η  Dark Horse αγόρασε αυτή τη φορά τα copyrights του videogame με τη διάσημη αρχαιολόγο και ξεκίνησε μια νέα σειρά που εξελίσσεται σεναριακά παράλληλα με τα γεγονότα του παιχνιδιού. Αποτέλεσμα αυτού είναι το TOMB RAIDER #1, το οποίο ξεδιπλώνει την ιστορία που εξελίσσεται στο τέταρτο arc, δηλαδή μεταξύ του RISE OF THE TOMB RAIDER και του επερχόμενου τρίτου παιχνιδιού.

Αρχικά, συναντάμε την Lara σε ένα συνέδριο αρχαιολογίας, να αναρωτιέται για ποιο λόγο έχει βρεθεί σε εκείνο το χώρο, αφού φαίνεται να μην απολαμβάνει πάρα πολύ την τρέχουσα κατάσταση. Μετά την αναχώρησή της από το συνέδριο, θα συναντήσει ορισμένα γνώριμα πρόσωπα, για μια δυνατή προπόνηση, και στην συνέχεια θα έρθει αντιμέτωπη με έναν μυστηριώδη τύπο, οποίος θα της ζητήσει βοήθεια για ένα αντικείμενο που ενδέχεται να προσφέρει την αθανασία…

Η σειρά δεν ξεκινά με τον πιο έντονο τρόπο, αφού το σενάριο είναι εύκολα προβλέψιμο και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ώστε να προφέρει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Ίσως να είναι “η ηρεμία πριν την καταιγίδα”, αλλά, όπως και να ‘χει, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως το ξεκίνημα είναι αρκετά χαλαρό.

Σε αντίθεση με το σενάριο, στο comic συναντάμε ενδιαφέροντα layouts, περίτεχνα δομημένα, τα οποία γεννούν μια δυναμική ροή. Ο Phillip Sevy προτρέπει το μάτι του αναγνώστη να αναπηδά από panel σε panel, δημιουργώντας την αίσθηση της έντονης δράσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σκήνη της προπόνησης, η οποία αποτελείται από αρκετά δυναμικά panels. Tα πρόσωπα των χαρακτήρων είναι εκφραστικά και τα χρώματα κατάλληλα για το ύφος του comic. Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο στα σχέδια των πρωταγωνιστών, τα οποία έχουν ορισμένες ατέλειες που χαλάνε το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα.

Συνολικά, τα όσα βλέπουμε στο TOMB RAIDER #1 μπορεί να ταίριαζαν περισσότερο στα μέσα μια σειράς και όχι σε ένα πρώτο τεύχος, αφού δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον στον αναγνώστη. Ευελπιστούμε σε κάτι καλύτερο στα επόμενα τεύχη.