Extraordinary X-Men #8

Oι πρώτες – εντάξει, και οι επόμενες – εντυπώσεις από το EXTRAORDINARY X-MEN των Jeff Lemire και Humberto Ramos δεν είναι και οι καλύτερες. Σίγουρα λείπουν πολλά στοιχεία που θα θέλαμε να δούμε (αλλά αναλωνόμαστε στο να βλέπουμε άλλα στη θέση τους) και ο παράγοντας αυτός που θα μας κάνει να αναζητήσουμε το επόμενο τεύχος. Όλα τα προηγούμενα τεύχη, βέβαια, έπαιζαν το ρόλο της εισαγωγής, όχι μόνο των νέων αναγνωστών στον τίτλο, αλλά και του επόμενου crossover των X-titles: του “Apocalypse Wars”.

Από πλευράς επικαιρότητας, το crossover αυτό μοιάζει να έρχεται σε ιδανική στιγμή. Σε λίγους μήνες, άλλωστε, θα δούμε στις σκοτεινές αίθουσες το πολυαναμενόμενο X-MEN: APOCALYPSE. Όσον αφορά στην εξέλιξη των τίτλων, όμως, και ιδιαίτερα του EXTRAORDINARY X-MEN, το crossover μοιάζει λίγο πρόωρο. Ακόμη και όσοι δυσανασχετούσαν με το διακριτικό χτίσιμο των προηγούμενων τευχών, όμως, ενδεχομένως να ικανοποιηθούν – κυρίως επειδή, μόλις ολοκληρωθεί, ίσως ο τίτλος αλλάξει κατεύθυνση.

Το #8, πάντως, που αποτελεί και την επίσημη έναρξη του crossover, κινείται σε λίγο καλύτερα επίπεδα από την πλειοψηφία των προηγούμενων τευχών. Σε αυτό, οι X-Men ανακαλύπτουν ξαφνικά την εμφάνιση 600 νέων μεταλλαγμένων, έρχονται αντιμέτωποι με τον Sugar Man και ταξιδεύουν στο μέλλον. Μακριά στο μέλλον. Πολύ μακριά στο μέλλον!

Εκεί, φυσικά, θα συναντήσουν τον Apocalypse. Αλλά όχι σε αυτό το τεύχος. Σε αυτό εμφανίζονται μόνον οι Four Horsemen του. Δε θα σας αποκαλύψω ποιοι είναι, αλλά αν θέλετε να μάθετε μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ. Πάντως, η επιλογή των τεσσάρων, αν και μοιάζει random με την πρώτη ματιά, μπορεί να παρουσιάσει ενδιαφέρον. Η συνταγή, πάντως, μοιάζει αρκετά συνηθισμένη.

Οι περιπέτειες των X-Men στον χωροχρόνο, πάντως, αποτελούσαν πάντοτε τις αγαπημένες μου. Και αυτή εδώ μοιάζει να έχει αρκετά σημεία που θα με κάνουν να την ακολουθήσω με ενδιαφέρον. Και το νέο περιβάλλον, μαζί με τους αλλαγμένους χαρακτήρες, ενδεχομένως να βοηθήσουν τον Ramos, επιτρέποντάς του να σχεδιάσει πράγματα που οι υπερβολές της γραμμής του θα κολακεύσουν – σε αντίθεση με τις πιο σιωπηλές και προσγειωμένες στιγμές που έχει αναγκαστεί να σχεδιάσει με λίγη επιτυχία.

Φυσικά και έχουμε και τέτοιες, στις πρώτες σελίδες του τεύχους. Ο Lemire φέρνει μια νέα δυναμική (ή μήπως όχι τόσο νέα;) ανάμεσα στη Storm και τον Old Man Logan, με αποτέλεσμα ο Forge να κρατά προσωρινά το high-tech φανάρι του. Και οι νεότεροι μαθητές της σχολής των μεταλλαγμένων συνεχίζουν να εξελίσσονται ως προσωπικότητες, βουτώντας στα βαθιά. Ωστόσο, θα ήθελα να τους δω κατά την προετοιμασία τους για αυτή την αποστολή. Ο Ramos, πάντως, συνεχίζει να απογοητεύει σε αυτές τις πιο σιωπηλές σκηνές.

Η υπερβολή που χαρακτηρίζει το σχέδιό του, όμως, αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμη στο δεύτερο μισό του τεύχους. Ακόμη και η μάχη με έναν second rate villain, όπως ο Sugar Man, έχει ένταση και οι παραμορφώσεις των προσώπων (ειδικά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στο χρόνο) βγάζουν εδώ απόλυτο νόημα.

Μετά την ολοκλήρωση της κύριας ιστορίας, τέλος, έχουμε και μια μικρότερη, σε σενάριο και πάλι του Lemire και σχέδιο του Victor Ibanez, τον οποίο ξαναείδαμε στο EXTRAORDINARY X-MEN #7. Σε αυτή τρέχει ένα εντελώς διαφορετικό sublot, με πρωταγωνίστριες την Magik και την Sapna, οι οποίες αναζητούν την αλήθεια πίσω από τις δυνάμεις της τελευταίας, με τη βοήθεια του Doctor Strange. Η συγκεκριμένη ιστορία δε μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και το μόνο που με απασχολεί είναι το interaction ανάμεσα σε Magik και Doctor Strange και το foreboding που είδαμε στο προηγούμενο τεύχος από τον γέρο μάγο του Weirdworld. Και ούτε το σχέδιο με τρελαίνει, να σας πω την αμαρτία μου.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, η έναρξη του νέου crossover “Apocalypse Wars” είχε τις ίδιες αδυναμίες με τη σειρά που κλήθηκε να το βάλει μπρος. Το γεγονός, όμως, ότι γνωρίζουμε πως για μερικά τεύχη οι X-Men θα έχουν έναν συγκεκριμένο στόχο και ότι ελπίζουμε πως το τέλος του θα φέρει κάποιες αλλαγές σε έναν τουλάχιστον μέτριο τίτλο, με κάνει να θέλω να διαβάσω τη συνέχεια. Εξάλλου, ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, απλά θα δούμε τον Apocalypse. Και αυτό, από μόνο του, ποτέ δεν είναι κακό.