The Shadow Glass #1

Μεσαίωνας, μαύρη μαγεία, μοιχεία, αλχημείες, μυστικά και γελοία ανδρικά παντελόνια! Αυτά λίγο-πολύ περιγράφουν πλήρως το THE SHADOW GLASS. Καλά, εντάξει, εάν έξι λέξεις μαζεμένες περιέγραφαν εντελώς το σημερινό μας comic δε θα είχαμε review, οπότε ας προχωρήσουμε και στους υπόλοιπους επιθετικούς προσδιορισμούς!

Αρχικά, βρισκόμαστε στο Μεσαίωνα (το εμπεδώσαμε αυτό;!) και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία. Ένας ταξιδιώτης φτάνει με ξύλινο πλοίο και σακί στην πλάτη. Ο Thomas – ο ταξιδιώτης – πηγαίνει στον χρόνια φίλο του, Adam, που είχε να τον δει αιώνες, και γνωρίζει την υπέροχη γυναίκα του, Arabella. Εδώ έρχεται η μοιχεία. Αλλά έτρεξα λίγο. Πριν την απιστία, ας πάμε στην μαύρη μαγεία. Από ένα αντικείμενο που έχει στη κατοχή του ο Thomas, μαζί με έναν τυπάκο, τον Dr. John Dee, σε ένα πατάρι με διάφορα σχήματα ζωγραφισμένα στο δάπεδο, λευκά κεριά και περίεργες ψαλμωδίες έρχονται σε επαφή με κάτι.

Αυτό το κάτι μένει άγνωστο στο πρώτο τεύχος. Το μόνο κομμάτι του που βλέπουμε και ακούμε είναι μέσω μίας ζωντανής θυσίας, της Arabella. Και το αντικείμενο, από όπου ξεπετάχτηκε, είναι ένας μαύρος καθρέπτης – κρατήστε την πληροφορία, ξαναεμφανίζεται. Μετά από την ιεροτελεστία, βρισκόμαστε 20 χρόνια στο μέλλον. Με τον Adam να ανακοινώνει στην πανέμορφη και ολόιδια με τη μητέρα της κόρη του, Rosalind (η οποία δε θέλει καθόλου να κουβαλάει την ταμπελίτσα της καλής δεσποινίδος!).

Δυστυχώς, όμως, μέσα από την αποκάλυψη του επικείμενου θανάτου του πατέρα της, μαθαίνει πως δεν είναι ο πατέρας της! Μπουμ, μοιχεία. Είναι κόρη ενός μυστήριου ταξιδιώτη και πρώην φίλου του Adam, Thomas Hughes. Τον οποίο γνωρίζει και ο Dr. Dee, ο μέντορας της μικρής. Οργισμένη, λοιπόν, φεύγει μέσα στη νύχτα και τη νεροποντή να πάει στον δόκτορα να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που δημιουργήθηκαν εκεί που δεν το περίμενε.

Ακόμα χειρότερα, στο σπίτι του Dr. Dee την περιμένουν καινούργιες εκπλήξεις και φορέματα σαν τούρτες.

Ωραία, λοιπόν, βρισκόμαστε στο τέλος μιας ιστορίας που παίρνει πολλά στοιχεία και τα βάζει στο μπλέντερ και η κρεμούλα που βγαίνει αποτελεί την υπόθεση του comic. Δηλαδή, αν κρίνουμε από τις μωρουδιακές κρέμες, είναι κάπως άνοστο και κανείς δε θέλει να το φάει. Αλλά και πόσα να κάνει ένας άνθρωπος; Και ιστορία και σχέδιο, πάει πολύ (για μερικούς).

Ειδικά γιατί το σχέδιο, μπορεί να μην είναι του γούστου μου ή τους δικού σας, αλλά είναι προσεγμένο, καθαρότατο με πολύ ωραίο μελάνι και αξιέπαινους φωτισμούς. Και το σχέδιο αυτό καθαυτό δεν είναι καθόλου κακό, απλά δεν έχει εκείνο το κάτι που θα σε τραβήξει.

Συμπέρασμα: η όλη προσπάθεια του Aly Fell είναι καλή αλλά κάπως βαρετή!