Power Lines #1

Η συμπάθεια που τρέφω προς τον Jimmie Robinson είναι αρκετή και βασίζεται, κυρίως, στο BOMB QUEEN, μια άκρως διασκεδαστική superhero (για να είμαι πιο ακριβής, super villain) παρωδία, με μπόλικο χιούμορ και εξαιρετικό σχέδιο. Βέβαια, έχω καιρό να τον παρακολουθήσω και θεώρησα πως η νέα σειρά POWER LINES, την οποία γράφει και σχεδιάζει, είναι μια καλή αφορμή να δω πώς τα πηγαίνει τώρα τελευταία.

Λάθος. Μέγα λάθος! Ένιωσα σαν να συνάντησα μια πρώην μου, που ακόμη γουστάρω, και να την είδα έγκυο! Με λίγα λόγια, η αντίδρασή μου προς το POWER LINES #1 ήταν κάπως έτσι: “Kαι τι να σε κάνω τώρα εσένα”;

Ακόμη και αντιστεκόμενος στον πειρασμό να το συγκρίνω με το BOMB QUEEN (μια σύγκριση που δεν θα ήταν αυθαίρετη, καθώς και το POWER LINES υπόσχεται μια διαφορετική προσέγγιση στο superhero genre), δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι είναι κακό – λιγότερο στον τομέα του σχεδίου, περισσότερο (πολύ περισσότερο) στον τομέα του σεναρίου.

Το POWER LINES #1, λοιπόν, ξεκινά με μια φιλόδοξη αφήγηση, που μας εξηγεί κάποια πράγματα για τις power lines, τις γραμμές ενέργειας που χρησιμοποιούσαν με σεβασμό οι ιθαγενείς Αμερικανοί, μέχρι που έφυγαν από τα σπίτια τους και οι γραμμές αυτές εξαφανίστηκαν. Ξεκινά, λοιπόν, πρωτότυπα. Και καθόλου άσχημα. Και γεμάτο φιλοδοξίες. Όλα καλά έως εδώ, λοιπόν.

Αλλά μετά εμφανίζονται οι χαρακτήρες! Ένας νεαρός αφροαμερικανός από το ghetto και η συμμορία του, οι οποίοι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους κάνοντας graffiti και σπάζοντας αμάξια. Ο νεαρός ονομάζεται D-Trick και, ενώ βρίσκεται κυνηγημένος από δύο αστυνομικούς, ξαφνικά ανακαλύπτει πως απέκτησε τις υπερδυνάμεις που του δίνουν οι power lines και εξαφανίζεται πετώντας. Σύντομα, μάλιστα, θα βρει και τον χαρακτήρα που φιλοδοξεί να γίνει η arch nemesis του – μια ρατσίστρια μάνα, της οποίας το κινητό εκλάπη και επίσης μοιάζει να έχει παρόμοιες δυνάμεις.

Το μόνο χειρότερο από την επιλογή των χαρακτήρων, είναι το characterization και οι διάλογοί τους. Οι τελευταίοι είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά, με τους έγχρωμους χαρακτήρες του ghetto να μιλούν λες και βγήκαν από gangsta ταινία των 90s (αλήθεια, μιλάνε ακόμη έτσι στα ghetto;) και τους λευκούς (κυρίως την προαναφερθείσα μάνα) να ξεκινούν ουσιαστικά κάθε πρότασή τους με το “δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά…”. Όσο για τους χαρακτήρες, η συντριπτική πλειοψηφία τους, σε αυτό το πρώτο τεύχος, αποτελείται από μονοδιάστατα κλισέ. Ο πολλά βαρύς gangsta, ο μπάτσος που βαριέται, η προνομιούχα λευκή με υφέρποντα ρατσισμό. Οι μόνοι χαρακτήρες που μπορούν ελάχιστα να ξεχωρίσουν ανάμεσά τους, είναι ο πρωταγωνιστής, D-Trick, και ο γιος της ρατσίστριας μάνας. Αλλά και σε αυτούς, τα προβλήματα είναι πολλά. Ο πρώτος είναι ελάχιστα πιο πλήρης, μόνο και μόνο χάρη στο exposition, και ο δεύτερος μοιάζει πιο ολοκληρωμένος, επειδή έχει αναλάβει το ρόλο της φωνής της λογικής.

To σχέδιο του Robinson, από την άλλη, είναι αρκετά διαφορετικό από ότι έχω συνηθίσει – κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Αλλά ούτε και καλό. Το βαριά μελάνια και τα έντονα περιγράμματα απουσιάζουν, δίνοντας έναν πιο πρόχειρο τόνο. Αλλά το coloring έρχεται να ενισχύσει τόσο πολύ αυτόν τον τόνο, με χρώματα που σου δίνουν την εντύπωση του ξεβαμμένου, που γρήγορα μαθαίνεις απλά να αγνοείς τις λεπτομέρειες και να επικεντρώνεσαι περισσότερο στο στήσιμο κάθε panel. Σε αυτόν τον τομέα, τουλάχιστον, ο Robinson παραμένει ικανότατος.

Αν πρέπει να συνοψίσω το POWER LINES #1 με μια λέξη, λοιπόν, αυτή θα είναι “απογοήτευση”. Και όση βαρύτητα έχει αυτή η λέξη για κάποιο comic που περιμένεις να είναι σπουδαίο, αλλά δεν είναι, άλλη τόση έχει για ένα comic που δεν σου δημιουργούσε μεγάλες προσδοκίες, αλλά κατόρθωσε να διαψεύσει ακόμη και αυτές τις λίγες ελπίδες που έτρεφες.