X-Men '92 #1

Back in the 90s, οι X-Men αποτελούσαν τον Μίδα της βιομηχανίας των comics. Εκείνη τη δεκαετία, οι τίτλοι της Marvel, δεν πουλούσαν μόνο στα relaunch τους, αλλά οποτεδήποτε η εταιρεία τοποθετούσε ένα “Χ” στα εξώφυλλα των τίτλων της. Η επιτυχία αυτή του x-franchise οφειλόταν σε δύο συνιστώσες. Από τη μία, η ποιοτική ανάκαμψη επί Claremont, που προηγήθηκε, και από την άλλη, το ομώνυμο animated series, είχαν ως αποτέλεσμα οι X-Men να μπούν θριαμβευτικά στην δεκαετία του ’90 και να κρατήσουν τα σκήπτρα της βιομηχανίας, μέχρι τις αρχές της νέας χιλιετίας, αν και η ποιότητα των τίτλων έφθινε συνεχώς, ιδίως μετά το AGE OF APOCALYPSE.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, η Marvel φαίνεται να επικεντρώνεται πιο πολύ στον δεύτερο παράγοντα επιτυχίας. Έτσι, αφού είδε ότι το ομώνυμο tie-in του Secret Wars, που κυκλοφόρησε την περασμένη χρονιά, είχε σημαντική επιτυχία, επαναφέρει τον τίτλο στηριζόμενη στη νοσταλγία των αναγνωστών για το τότε επιτυχημένο cartoon. Στη σειρα αυτή, το creative team προσπαθεί να επικεντρωθεί γύρω από ένα cast που συνδυάζει τις Gold/Blue teams και τους πρωταγωνιστές του animated series. Η πλοκή εξελίσσεται γύρω από αυτο το cast, καθώς μια υπερομάδα ρώσικης προέλευσης, κάνει την εμφάνιση της στις πύλες του Xavier’s School for Gifted Youngsters, οδηγώντας σε μια αψιμαχία μεταξύ των δυο ομάδων, ενώ συγχρόνως οι Χ-Men πληροφορούνται για την ύπαρξη ενός νέου κινδύνου, που αναμένεται να απειλήσει τη συνύπαρξη ανθρώπων και μεταλλαγμένων. Παράλληλα, όλα τα στοιχεία εκείνα τα οποία καταλαμβάνουν το μυαλό κάθε αναγνώστη, όταν του αναφερθούν συγχρόνως οι όροι “X-men” και “δεκαετία του ’90”, κάνουν την εμφάνιση τους. Jubilee, Generation X, Omega Red, Maverick, είναι μερικοί από τους χαρακτήρες που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο τεύχος.

Οι συγγραφείς προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα ολόκληρο σύμπαν, μέσα από αυτό το πρώτο τεύχος, και για αυτό επεκτείνουν το roster των X-Men, κατά ένα μεγάλο βαθμό, εισάγοντας παράλληλα πολλούς χαρακτήρες και καταστάσεις να τους απασχολούν. Έτσι, στο τέλος του τεύχους, ένιωσα μια ικανοποίηση για την “ύλη” που κάλυψε, καθώς συνδυάζει σκηνές δράσης και character moments, δημιουργώντας διάφορα subplots για τη συνέχεια της σειράς και παρεμβάλλοντας Easter eggs, σε διάφορα πλάνα, ικανά να τρελάνουν τους λάτρεις εκείνης της περιόδου. Ήταν αδιαμφισβήτητα ένα γεμάτο τεύχος.

Ως γνωστόν, όμως, η ποσότητα δεν συμβαδίζει πάντα με την ποιότητα. Ο συγγραφείς, Chris Sims και Chad Bowers, σκιαγραφούν τους χαρακτήρες, δίνοντας στον καθένα από αυτούς την δική του φωνή, αλλά όλοι τους απεικονίζονται μονοδιάστατα. Όπως είναι φυσικό, σε ένα τεύχος με τόσα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα και ένα αρκετά γεμάτο roster, είναι δύσκολο να εξελιχθεί ένας χαρακτήρας. Σίγουρα, αυτή η μονοδιάστατή σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι επιτηδευμένη, προκειμένου η σειρά να θυμίζει περισσότερο την 90s εκδοχή της μεταλλαγμένης υπερομάδας, αλλά μια τέτοια δικαιολογία δεν μπορεί να ικανοποιήσει το προσωπικό μου γούστο.

Η σειρά δεν κυκλοφορεί το 1992, αλλά σήμερα. Μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια, η 9η Τέχνη δεν έμεινε στάσιμη, αλλά βελτιώθηκε. Οι απαιτήσεις ενός ευρύτερου, πλέον, αναγνωστικού κοινού, μεταβλήθηκαν και οι χαρακτήρες εξελίχθηκαν. Τα mainstream comics προσαρμόστηκαν, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας. H Psylocke δεν φοράει πλέον τη στολή-μαγιό, κι αυτό όχι επειδή άλλαξε η μόδα, αλλά επειδή άλλαξε ο τρόπος απεικόνισης των γυναικείων χαρακτήρων στα comics, επειδή ενισχύθηκε ο ρόλος τους σε έναν άλλοτε ανδροκρατούμενο χώρο.

Το artwork είναι πλήρως επηρεασμένο από το animated series. Ο σχεδιαστής απεικονίζει τα πρόσωπα και τα σώματα των ηρώων, διατηρώντας κάποια κακά στοιχεία της δεκαετίας (δυσαναλογία μεταξύ των μελών του σώματος, υπερμυώδεις άντρες, έλλειψη λεπτομερειών), που όμως αποτυπώνουν πλήρως το vintage σχεδιαστικό στιλ που θέλει να προσδώσει στον τίτλο.  Το στιλιζαρισμένο σχέδιο του Firmansyah είναι πιο έντονο και τα χρώματα πιο ζωηρά στα x-related πλάνα. Για κάποιον λόγο, το creative team συνεχίζει, όπως και στο προηγούμενο volume, να χρησιμοποιεί panels βασισμένα σε διάφορα iconic X-covers του παρελθόντος, που όμως δεν σχετίζονται με αυτή τη δεκαετία.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μερικές από τις αμφιβολίες που έχω για αυτό το τεύχος, μπορεί να έχουν την ρίζα τους στις έμμεσες διαφωνίες που έχω με την κυκλοφορία αυτής της σειράς, τις οποίες προσπάθησα να παραλείψω στην καταγραφή αυτού του review. Σίγουρα, για τους hardcore fans-νοσταλγούς της πιο εμπορικής δεκαετίας του x-franchise, ο τίτλος αυτός πιθανώς να προστεθεί στα έξοδο του μηνιαίου προϋπολογισμού τους. Όμως δεν παύει να αποτελεί ένα ακόμη δείγμα στασιμότητας στο x-franchise, που δεν έχει να προσθέσει τίποτα καινούριο, πέρα από το να επαναλαμβάνει παλαιότερα concepts και ιστορίες.