Superman #50

Οι προσδοκίες είναι, πολλές φορές, ένας πολύ καθοριστικός παράγοντας, στην αξιολόγηση οποιουδήποτε πράγματος. Το πόσο ευχαριστήθηκες μια ταινία, ή μια έξοδο, έχει να κάνει, σε μεγάλο βαθμό, από το με πόση αγωνία ή αδιαφορία την περίμενες. Πριν διαβάσω το SUPERMAN #50, δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Το storyline με τον Superman που είχε χάσει μεγάλο μέρος των δυνάμεών του και η ταυτότητά του είχε αποκαλυφθεί, με είχε κουράσει πολύ καιρό πριν. Ακόμη και η αναμενόμενη σύγκρουση με τον Vandal Savage, δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα. Το γεγονός ότι είχαμε επέκταση της ιστορίας και σε άλλους τίτλους (ACTION COMICS, SUPERMAN/WONDER WOMAN), έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Με αυτά στο μυαλό, αφ’ ενός δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο από το SUPERMAN #50 (αν και επετειακό τεύχος), αφ’ ετέρου πίστευα ότι θα αρκούσε ένα απλό snapshot review. Ήμουν, όμως, γελασμένος. Το τεύχος αποδείχθηκε πολύ καλύτερο του αναμενομένου και ένα από τα καλύτερα των δύο βασικών μηνιαίων σειρών, επί ημερών NEW 52 (όχι ότι αυτό είναι και κανένα φοβερό κατόρθωμα). Ο Yang βάζει, σε μεγάλο βαθμό, μια τάξη στην ιστορία που προσπαθεί εδώ και καιρό να μας αφηγηθεί, και παρ’ όλο που γίνονται πάρα πολλά πράγματα στο τεύχος (σε βαθμό που να θεωρηθεί υπερβολικό), η παρακολούθηση των γεγονότων είναι και εύκολη και ευχάριστη.

Η τελική αναμέτρηση ανάμεσα στον Superman (που μόλις έχει ανακτήσει τις δυνάμεις του) και τον Vandal Savage είναι πράγματι επική και δεν περιορίζεται σε απλή επίδειξη σωματικής δύναμης. Μέσα από διάφορες εικονικές πραγματικότητες, ο Vandal Savage προσπαθεί να “σπάσει” τον Superman και να τον πείσει πως ένας κόσμος, όπου ο Savage θα έχει κυριαρχήσει και θα τον έχει στο πλευρό του ως δεξί του χέρι, μπορεί να είναι καλύτερος. Αυτό το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο ήρωας, είναι που απογειώνει την ιστορία.

Δυστυχώς, το φαινόμενο των πολλών σχεδιαστών σε ένα τεύχος, κάνει και εδώ την εμφάνισή του. Το θετικό είναι ότι ο κάθε σχεδιαστής αναλαμβάνει το κομμάτι του, με τον Howard Porter να σχεδιάζει τη βασική ιστορία και τους Ardrian Syaf και Patrick Zircher τις παράλληλες εικονικές πραγματικότητες. Και οι τρεις τους αρκετά καλοί στο έργο τους, με μερικές σελίδες να είναι ιδιαίτερα όμορφες. (Συμμετοχή έχει και ο αγαπημένος, από την λατρεμένη εποχή των 90s, Jon Bogdanove). Αν και υπάρχει διαφορά στο στιλ των τριών, δεν βγάζει μάτι, ώστε να τονίζεται αρνητικά. Επίσης, το γεγονός ότι σχεδιάζουν διαφορετικές εποχές και τοποθεσίες, δίνει έναν θετικό τόνο στις αλλαγές, αφού δίνουν έμφαση στο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την ίδια αφήγηση.

Συνολικά, το SUPERMAN #50 είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Με το REBIRTH να πλησιάζει και το NEW 52 να μην έχει αφήσει και την καλύτερη παρακαταθήκη, ίσως είναι ένα αισιόδοξο κλείσιμο και τα καλύτερα να έρχονται. Σίγουρα, το όλο “Savage Dawn” storyline δεν θα μείνει στην ιστορία ως μια καλή ιστορία του Man Of Steel, αλλά το φινάλε της όχι απλά έσωσε τα προσχήματα, αλλά αφήνει μια γλυκιά γεύση. Ας ελπίσουμε πως τα καλύτερα όντως έρχονται!