Black Jack Ketchum #4

Black Jack Ketchum #4

Το BLACK JACK KETCHUM, στο 4ο και τελευταίο τεύχος του, αποκαλύπτεται ως ένα comic πάνω στην αλήθεια, την ταυτότητα και την ύπαρξη, το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα – και χωρίς αποτέλεσμα – να φανεί πολυεπίπεδο. Ο ωραίος κόσμος και το γαργαλιστικό μυστήριο των πρώτων τευχών, δεν εξαργυρώνονται ποτέ, το story βουλιάζει στην παράνοια και το σενάριο υποβιβάζεται σε μια σειρά από φιλοσοφικά one-liners, που αποτυγχάνουν να τραβήξουν το ενδιαφέρον, ή να διδάξουν οτιδήποτε στον αναγνώστη.

Μελετώντας εκ των υστέρων, αντιλήφθηκα πως η σειρά ήταν, ουσιαστικά, μία δοκιμή των δημιουργών στον σουρεαλισμό, στο ύφος του Tarkovsky και του Antonioni. Και μπορώ να καταλάβω που το πήγαιναν, αλλά η μικρή έκταση του comic, σε συνδυασμό με τον μεγάλο αριθμό ιδεών που παρουσιάζονται και την παραφουσκωμένη υπαρξιακή διάλεξη του φινάλε, το καθιστούν φοβερά ανεπαρκές. Και ενώ, ενίοτε, υπάρχει αξία σε τέτοιου είδους ιστορίες (που ξεκινούν ως οργανωμένα μυστήρια και καταλήγουν ως ψυχεδελικά τριπάκια), το BLACK JACK KETCHUM δυσκολεύεται να στήσει σωστά τα δύο συστατικά της αφήγησης, δημιουργεί ένα ασταθές και άχαρο αποτέλεσμα, με χαρακτήρες χωρίς βάθος και φιλοσοφία χωρίς θεμέλια, και τελικά, έχει ελάχιστο impact στον αναγνώστη.

Ένα πολλά υποσχόμενο story ξεφτίζει και ένα comic αλλάζει εντελώς κατεύθυνση, στο τελευταίο του τέυχος, προσπαθώντας να πετύχει ο,τι πετυχαίνουν οι ταινίες του David Lynch. Φιλότιμη προσπάθεια, αλλά το αφηγηματικό υπόβαθρο απλώς δεν υπάρχει και το μεγάλο twist πέφτει στο κενό. Η φιλοσοφία πάει άπατη, το οποιοδήποτε νόημα (αν υπάρχει) μένει πολύ καλά κρυμμένο, και το artwork (που πιθανώς μπορούσε να σώσει την κατάσταση) είναι τελικά μουντό και ανύπαρκτο. Η συνολική εικόνα είναι απογοητευτική και – το χειρότερο – καταλήγει απόλυτα λησμονίσημη.