The Fix #1

Δεν έχει πολύ καιρό που το νέο πόνημα των Nick Spencer και Steve Lieber κυκλοφόρησε από την Image και η πλειοψηφία κριτών και αναγνωστών το χαρακτήρισε ως το “next big thing” της εκδοτικής. Πράγματι, δεν πρόλαβε να κλείσει μια βδομάδα κυκλοφορίας το πρώτο (38σέλιδο, παρακαλώ) τεύχος της σειράς και η εταιρία ανακοίνωσε δεύτερο printing, το οποίο θα κυκλοφορήσει μαζί με το δεύτερο τεύχος.

Οι δύο δημιουργοί, μετά το επιτυχημένο πέρασμά τους από τη superhero παρωδία THE SUPERIOR FOES OF SPIDER-MAΝ, επέλεξαν να ασχοληθούν με ένα άλλο αγαπημένο είδος και να του αλλάξουν τα φώτα με τον δικό τους κωμικό τρόπο. Για το εν λόγω comic είχε αναφερθεί ήδη θετικά η Βασιλεία Βαξεβάνη, στο PREVIEWS PICKS Φεβρουαρίου και το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε για την υπόθεση είναι ότι εμπεριέχει όλα τα κλισέ μιας crime περιπέτειας, όπως το 100 BULLETS, ή το THE LOSERS, ή ακόμα και το τηλεοπτικό ΤΗΕ WIRE. Εν ολίγοις, το σενάριο εμπλέκει κακοποιούς, διεφθαρμένους αστυνομικούς και πολιτικούς, ανθρώπους του θεάματος, ναρκωτικά και έναν σκύλο μπάτσο, με την εξαίρεση ότι τα παρωδεί με εξαιρετικό χιούμορ.

Η ιστορία αρχίζει με την παραδοχή του πρωταγωνιστή, ότι το να είσαι κακοποιός τη σήμερον ημέρα, είναι χάλια, και το τεύχος εκτυλίσσεται εξηγώντας μας το γιατί. Δεν μπορώ να πω περισσότερα χωρίς να χαλάσω τις εκπλήξεις του σεναρίου, οπότε θα πρέπει να αρκεστείτε σε αυτή την πληροφορία. Αυτό, όμως, που μπορώ να αναφέρω είναι ότι, πέραν των συστάσεων των χαρακτήρων, η ιστορία εκτυλίσσεται άμεσα, χωρίς το πρώτο τεύχος να αποτελεί μια μακροσκελή εισαγωγή. Μάλιστα, στο τέλος του τεύχους έχουμε ήδη πληροφορηθεί όλα όσα είναι απαραίτητα για να αναμένουμε με αγωνία το επόμενο.

Κατά τα λοιπά, η αφηγηματική διαδικασία θυμίζει τη σκηνοθεσία του Guy Ritchie στις πολύ πετυχημένες κωμωδίες του. H γνωριμία μας με τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στην εξέλιξη της ιστορίας γίνεται με τρόπο καθαρά κινηματογραφικό, με μικρά, εμβόλιμα και αστεία flash-backs. Παρά το γεγονός ότι το plot είναι πολύ καλό και ιντριγκάρει τον αναγνώστη, δεν θα το χαρακτήριζα ως το ατού του τεύχους. Αυτό συμβαίνει διότι το ιδιαίτερα σαρκαστικό και συχνά σοκαριστικό χιούμορ του comic, είναι το στοιχείο που πραγματικά κερδίζει τις εντυπώσεις και που τελικά προσδίδει στο δημιούργημα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Ο Spencer δεν διστάζει να προκαλέσει και να φτάσει, ενδεχομένως, στα όρια την ανοχή των πιο συντηρητικών αναγνωστών, παίζοντας με κλισέ, αλλά και κοινωνικώς ευαίσθητα θέματα (αυτά που κάνουν “τζίζ”), χωρίς ωστόσο να προσβάλει τη νοημοσύνη, ή την αισθητική μας. Παρά ταύτα, ακόμη και αν κάποιος ενοχληθεί με ένα αστείο, σίγουρα θα γελάσει με πολλά από τα υπόλοιπα.

Το σχέδιο του Lieber είναι άψογο, με καθαρές γραμμές, ενισχύοντας τα κωμικά σημεία. Οι χρωματικές επιλογές, με χρώματα φωτεινά και διακριτά, καθιστούν την ανάγνωση ευχάριστη και ανάλαφρη, ενώ η παλέτα θυμίζει σε πολλά την αισθητική του παλαιότερου THE LOSERS (Vertigo), αλλά και του παιχνιδιού GRAND THEFT AUTO.

Κοντολογίς, το πρώτο, χορταστικό λόγω μεγέθους και περιεχομένου, τεύχος, δικαίως απέσπασε καλές κριτικές και επάξια έλαβε την αποδοχή από το κοινό. Ελπίζω να διατηρήσει το υψηλό του επίπεδο και στη συνέχεια.