A-Force #1-4

Τα τελευταία χρόνια, η βιομηχανία των αμερικάνικων comics, στην προσπάθειά της να ενισχύσει το λεγόμενο “diversity”, έτσι ώστε να γίνει προσφιλής σε περισσότερους αναγνώστες, δημιουργεί συνεχώς νέους τίτλους, στους οποίους πρωταγωνιστούν χαρακτήρες από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Παράλληλα, όμως, στη βιομηχανία φαίνεται να έχει δημιουργηθεί και μια ιδέα, η οποία αναφέρει ότι τα πλέον κατάλληλα πρόσωπα που ενδείκνυνται για την περιγραφή των ιστοριών και των χαρακτήρων αυτών, είναι τα άτομα εκείνα που προέρχονται από τις ίδιες κοινωνικές ομάδες, στις οποίες έχουν τις ρίζες τους οι χαρακτήρες.

Το A-FORCE είναι μια σειρά που προωθήθηκε και στηρίχθηκε, ως ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του All-New All-Different Marvel Universe και αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα με ένα all-female συγγραφικό team να κατέχει τα ηνία του τίτλου των all-female Avengers, με το αποτέλεσμα, όμως, προς το παρόν, να μη φαίνεται να δικαιώνει τις φιλοδοξίες των εκδοτών.

Τα γεγονότα τη σειράς λαμβάνουν χώρα αμέσως μετά το προηγούμενο volume της σειράς, που κυκλοφόρησε ως tie-in του SECRET WARS. Η πλοκή της σειράς αποτελεί ξαναζεσταμένο φαγητό – η ομάδα ενώνεται, προκειμένου να αντιμετωπίσει μια νέα κοσμική απειλή, η οποία αποκαλείται Antimatter. Aρχικά, η Α-Force δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με τον νέο “παντοδύναμο” εχθρό, όμως, στο τέλος, βρίσκει τον τρόπο για να τον περιορίσει, αν και το μέσο με το οποίο θα τα καταφέρει, μπορεί να αποβεί μοιραίο για το νεότερο μέλος της, τη Singularity, ενός χαρακτήρα που έκανε την παρθενική της εμφάνιση την περσινή χρονιά, στις σελίδες του ομώνυμου τίτλου, και βρίσκεται σε πρώτο πλάνο σε αυτή τη σειρά.

Όντας το μοναδικό άτομο που θυμάται τα πεπραχθέντα του event της Μarvel, χρησιμοποιείται από τους συγγραφείς ως πολυεργαλείο. Είναι το μέσο εκείνο που θα ενώσει τους υπόλοιπους χαρακτήρες και θα δημιουργήσει την ομάδα, αλλά και ο χαρακτήρας από την σκοπιά του οποίου παρακολουθούμε την ιστορία. Οι συγγραφείς δείχνουν να προτιμούν τον εύκολο δρόμο, από το να σκεφτούν κάποιο πιο έξυπνο και πρωτότυπο κόλπο, στον τρόπο με τον οποίο προκύπτει η δημιουργία της ομάδας. To creative team, επίσης, φαίνεται να διχάζεται ως προς την απεικόνιση της προσωπικότητάς της. Ενώ στις πρώτες σελίδες του πρώτου τεύχους, εμφανίζεται ως ένας χαρακτήρας ελαφρά φιλοσοφημένος, ως προς την έννοια της ύπαρξης, στη συνέχεια, η απεικόνισή της μεταβάλλεται και πότε ψυχογραφείται ως ένα αφελές comic relief και πότε ως ένα άτομο που προσπαθεί να μάθει και να ωριμάσει από τα λάθη της.

Το υπόλοιπο cast, στο μεγαλύτερο μέρος του arc, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αν και το ρόστερ είναι αρκετά ενδιαφέρον. Captain Marvel, Nico Minoru, Dazzler, She-Hulk, Medusa. Οι συγγραφείς θέλουν να δώσουν στη σειρά έντονη κωμική χροιά, αλλά το αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να προσφέρει ούτε ένα μειδίαμα. Όμως, οι συγγραφείς φαίνεται πως έχουν αντίθετη άποψη και τείνουν να επαναλαμβάνουν συχνά κάποιες ατάκες και “κωμικές” καταστάσεις.

Ο τίτλος, γενικά, φαίνεται ότι στερείται έμπνευσης. Μπορεί η A-Force να αποτελεί μια ομάδα που απαρτίζεται από γυναίκες, αλλά οι συγγραφείς μένουν σε αυτό και δεν προσπαθούν καν να αποτυπώσουν στο χαρτί τη σημασία που έχει αυτό το γεγονός για τον κόσμο της Marvel, αλλά και για την Ένατη Τέχνη γενικότερα, με το mission statement της A-Force να μην διαφέρει καθόλου από αυτό των Ultimates, ή κάποιας άλλης ομάδας. Αντί αυτού, η A-Force εμφανίζει πολλές ομοιότητες με το γαλατικό χωριό του Αστεριξ, όπου οι κάτοικοί του τσακώνονται στην πλατεία του χωριού, αλλά μονοιάζουν στη θέα της επίθεσης των ρωμαϊκών λεγεώνων. Βασικά, αυτή ακριβώς ήταν και η πλοκή του δεύτερου τεύχους της σειράς. Υποτίθεται ότι η αποτύπωση των γυναικών ως μονίμως υστερικών και νευρικών ατόμων, αποτελεί τεχνική των ανδρών δημιουργών προς τέρψη των αναγνωστών, και όχι γυναικών, εδώ όμως συμβαίνει ακριβώς αυτό.

Το artwork αποτελεί το μεγάλου ατού του τίτλου, και σε αρκετά σημεία καλύπτει τις ατέλειες της πλοκής. Ο Gorge Mollina, αν και αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο της αντικατάστασης του Oliver Coipel, καταφέρνει να ανταποκριθεί στο ρόλο του, παρ’ όλο που ποτέ δεν φτάνει τα επίπεδα του προκατόχου του. Τα πλάνα που απεικονίζουν εικόνες από το διάστημα, πάντως, είναι, αν μη τι άλλο, μαγευτικά. Αν και ο τρόπος σχεδιασμού των χαρακτήρων δεν αποτελεί κάτι το αξιοσημείωτο, το οπτικό αποτέλεσμα, συνολικά, είναι καλαίσθητο.

Η Marvel έχει προσπαθήσει και στο παρελθόν, να κυκλοφορήσει τίτλους στους οποίους πρωταγωνιστούσαν all-female teams, όμως καμία φορά δεν κατάφερε να εισπράξει την επιτυχία και αναγνώριση που ανέμενε. To πρώτο story arc της πιο πρόσφατης εκδοχής ήταν απογοητευτικό. Αν και το τέταρτο τεύχος ήταν καλό, άργησε πολύ και ακολούθησε τρία αδύνατα τεύχη, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως αποτελεί περισσότερο την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Με την αποχώρηση της Wilson και την αντικατάσταση του art team, εύχομαι η σειρά να καταφέρει να βρει τον τρόπο να αφήσει την σφραγίδα της στην ιστορία των comics και να μη χαθεί στo πηγάδι της λήθης.