House Of Penance #1

Ξεκινάω, λοιπόν, με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση την ανάγνωση του HOUSE OF PENANCE, για το οποίο περίμενα και κάνα μήνα μέχρι να βγει, οπότε έχοντας τρομερή ανυπομονησία, τίποτα δεν θα μπορούσε να μου το χαλάσει. Και τίποτα δεν μου το χάλασε.

Πιστεύω, όμως, πως δεν είναι τελείως προσωπικό το θέμα και πραγματικά θεωρώ πως γίνεται κάτι αρκετά καλό εδώ πέρα. Αλλά επειδή βρισκόμαστε μόνο στην αρχή, ας μη λέω μεγάλες κουβέντες. (Μεγάλη μπουκιά φάε!)

Η ιστορία μας, λοιπόν, λαμβάνει χώρα στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια, την εποχή που ο λευκός άνθρωπος αφάνιζε τους ιθαγενείς και οι Ινδιάνοι βρίσκονταν στο τέλος της εποχής τους. Αλλά δεν είναι  western! Γιατί προχωράει και τα περισσότερα γεγονότα εξελίσσονται στην αχανή έπαυλη της Mrs. Winchester, η οποία τυχαίνει να είναι χήρα και τυχαίνει, επίσης, να έχει χάσει και την πεντάχρονη κορούλα της. Και είναι κάτι που ανακοινώνεται πολύ νωρίς, καθώς, στις πρώτες σελίδες, βλέπουμε το ταξίδι δύο φέρετρων και την επανατοποθέτησή τους στη γη. Από την ίδια την Mrs. Winchester.

Η οποία είναι μία πολύ μυστήρια παρουσία. Όχι μόνο μυστήρια, αλλά και άκρως αξιοπερίεργη. Το ίσως πιο περίεργο – από όσα συμβαίνουν σε αυτό το σπίτι – είναι η διαρκής επέκτασή του σε τελείως ανάποδη και καθόλου χρηστική αρχιτεκτονική. Πόρτες, σκάλες και φεγγίτες σε άκυρα σημεία. Δωμάτια σε μέγεθος κουνελιού και διάδρομοι που οδηγούν (ή και όχι) σε αδιέξοδο. Και σε όλα αυτά, η γεμάτη ιδιαιτερότητες κυρία του σπιτιού, φοβάται τη νύχτα, το κενό και τις τρύπες.

Στην άλλη πλευρά του comic, έχουμε το ελαφρώς western με τον “ήρωα” να αφανίζει μία ολόκληρη φυλή. Δυστυχώς, ο δρόμος του, όντας τραυματισμένος, τον έβγαλε στην έπαυλη. Όπου και ο ίδιος θα καταλάβει πως έκανε μεγάλο λάθος που πάτησε το πόδι του εκεί. Εννοείται, βέβαια, πως η εμφάνιση του άλλου μυστηριώδους χαρακτήρα παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτόν, πιθανολογώ, θα τον μάθουμε στη συνέχεια, με τον χειρότερο τρόπο, γιατί η ιστορία δεν φαίνεται να είναι από αυτές που έχουν ευχάριστη εξέλιξη. Την περιβάλει μία αρκετά σκοτεινή σκιά. Τόσο σκοτεινή που έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με το υπέροχο και έντονο χρώμα. Αλλά θα κάνω μία παύση και θα αναφερθώ στο πάρα πολύ καλό σενάριο του Tomasi. Ίσως υπερβάλω με το “πάρα πολύ καλό”, αλλά η αλήθεια είναι πως, για πρώτο τεύχος και για καινούρια ιστορία τρόμου/μυστηρίου, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.

Το κακό είναι πως μας γεμίζει με ερωτήσεις (καμιά φορά και καθόλου σημαντικές), αλλά αφήνει την αγωνία και την περιέργεια στο πιο σωστό επίπεδο. Λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω, θα χαλούσε και θα γινόταν τελείως υπερβολικό. Όχι πως αυτό θα ενοχλούσε ιδιαίτερα, μια και το υπέροχα περίεργο σχέδιο νομίζω πως κλέβει, έτσι κι αλλιώς, τις εντυπώσεις, αρκετά γρήγορα.

Παρόλο που είναι αρκετά πολύχρωμο, έχει πάρα πολύ δυνατά και έντονα μελάνια, που δίνουν βάθος, μέχρι και διαφορετικές υφές στο, κατά τα άλλα, αρκετά “ενοχλητικό” artwork. Ενοχλητικό με την έννοια πως σου σηκώνει λίγο την τρίχα στο χέρι, αλλά χωρίς να προσπαθεί σχεδόν καθόλου να σε τρομάξει. Η Mrs. Winchester δεν θα μπορούσε να είχε παρουσιαστεί καθόλου καλύτερα!

Και θα σταματήσω εδώ, γιατί είναι αρκετά πιθανό να καταστρέψω το HOUSE OF PENANCE για εκείνον που θα με ακούσει, καθώς θα φωνάζω αρκετά δυνατά (μέσω του πληκτρολογίου μου), “πήγαινε τώρα και διάβασέ το”!