Captain America: Civil War

Αυτή δεν είναι μια “κανονική” κριτική για το CAPTAIN AMERICA: CIVIL WAR, κι ας φέρει, καθαρά για λόγους κατηγοριοποίησης, την ένδειξη “review”. Είναι η συνύπαρξη 10 λόγων (θα μπορούσε και περισσότερων, αλλά το 10 έχει πάντα ένα βάρος στις λίστες) που καθιστά αυτήν την ταινία το πιο απολαυστικό υπερηρωικό blockbuster (με όρους αμιγώς κινηματογραφικούς, τον τίτλο “καλύτερο” μάλλον θα τον έδινα στο CAPTAIN AMERICA: THE WINTER SOLDIER, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία την οποία και αναλύω εδώ). Μέχρι να επιστρέψω σε μία αίθουσα προβολής για να την ξαναδώ (ναι, μιλάμε για τέτοιο ενθουσιασμό), ιδού σε αντίστροφη μέτρηση – και τυχαία σειρά – οι 10 λόγοι που εντόπισα από την πρώτη θέαση. Φυσικά, συνεχίζετε με δική σας ευθύνη, καθώς περιέχονται major spoilers!

10. Η ισορροπία
Ισορροπία ανάμεσα στις σκηνές δράσεις και την ανάπτυξη χαρακτήρων. Ισορροπία (ή, αλλιώς, ίσες αποστάσεις) ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Ισορροπία ανάμεσα στο γεγονός ότι δεν παύει να είναι μια ταινία με επίκεντρο τον Captain America και στο γεγονός ότι λειτουργεί στο ευρύτερο πλαίσιο του Marvel Cinematic Universe, προχωρώντας την ευρύτερη ιστορία, αλλά και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Όλα τα παραπάνω οδηγούν αναπόφευκτα στον 9ο λόγο, που δεν είναι άλλος από:

9. Το σενάριο
Πολλά έχουν γραφτεί για την εξαιρετική σκηνοθεσία των Russo Bros, παραβλέποντας, από την κεκτημένη ταχύτητα που προκαλεί η κυριαρχία της εικόνας, την ύπαρξη ενός υποδειγματικά δουλεμένου σεναρίου από τους Christopher Markus και Stephen McFeely. Πέρα από την επιτυχημένη αλληλουχία σκηνών, υπάρχει μια ακρίβεια στους διαλόγους, ακόμη και στην επιλογή συγκεκριμένων λέξεων, που χωρίς να αφαιρεί το ειδικό βάρος (όπου αυτό υπάρχει) διευκολύνει τη ροή και χτίζει sub-plots με λειτουργικό τρόπο, χωρίς να δημιουργεί σκαλώματα και δεύτερες σκέψεις στον θεατή. Δεν υπάρχουν “σκηνές χαρακτήρων” που φρενάρουν την πλοκή. Όλα εξυπηρετούν τις ανάγκες ενός ευρύτερου σεναριακού πλάνου, που δικαιώνεται καθ’ ολοκληρία μέχρι το τέλος της ταινίας. Με άλλα λόγια, ένα από τα καλύτερα σενάρια που έχω δει μέχρι σήμερα σε ταινία blockbuster!

8. Captain America VS Iron Man
Από τη στιχομυθία που εξηγεί την ουσία της διαφωνίας τους, μέχρι τη γενικευμένη μάχη στο αεροδρόμιο και τη σκηνή της τελικής σύγκρουσής τους, δεν αμφιβάλλεις στιγμή ότι αυτή η κόντρα δεν είναι συγκυριακή, αλλά ότι πρόκειται για μία ουσιαστικά διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας ανάμεσα στους δύο ήρωες. Η σύγκρουσή τους είναι βίαιη, γιατί είναι σύγκρουση αρχών. Και, παρότι το διακύβευμα είναι μεγάλο, κανείς από τους δύο δεν περνά την οριακή κόκκινη γραμμή του να λειτουργήσει ως villain, κάτι που αντίστοιχα στο ομώνυμο comic, δε συνέβη με τον Iron Man, όταν ο σεναριογράφος Mark Millar υπέκυψε στην προφανή σεναριακή ευκολία.

7. Κανείς περιττός, κανείς “εκτός χαρακτήρα”
Όλοι έχουν κάποιο ρόλο να διαδραματίσουν και, ευτυχώς για τον θεατή, είναι ο ρόλος που αναμένει με βάση τα δείγματα γραφής από προηγούμενες ταινίες. Η Black Widow δε φοβάται έστω και πρόσκαιρα να αλλάξει στρατόπεδο, όταν της το υπαγορεύει η λογική της, ο Hawkeye επανεξετάζει τις αποφάσεις του, όταν το απαιτούν οι συνθήκες, η Scarlet Witch γνωρίζει από πρώτο χέρι τους κινδύνους των περιορισμών και αντιδρά όπως αναμένεται, ο Vision σκέφτεται αυστηρά με βάση τη λογική, όπως θα έκανε ένα ανδροειδές. Η ταινία εκμεταλλεύεται στο έπακρο όσα έχουν προηγηθεί, δημιουργώντας την πολύτιμη αίσθηση της συνέχειας, ακόμη κι αν πρόκειται για τον – εντελώς – outsider Ant-Man.

6. Enter Black Panther
Διατηρώντας το σημαντικότερο στοιχείο διαφοροποίησης του χαρακτήρα, δηλαδή τον ξεχωριστό του τρόπο να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, η ταινία πετυχαίνει να παρουσιάσει τον T’Challa ως έναν απόλυτα ρεαλιστικό ήρωα, με ξεκάθαρο σύστημα αξιών, παρά τη μοναδικότητά του, και ταυτόχρονα να προετοιμάσει το έδαφος για τη μελλοντική, πιο επικεντρωμένη παρουσίασή του. Αν και το “αφρικανός, γαλαζοαίματος υπερήρωας” θα μπορούσε να είναι ο τίτλος από ένα στερεοτυπικό ανέκδοτο, το σετάρισμα είναι σχεδόν υποδειγματικό, διαλύοντας κάθε αμφιβολία για την αληθοφάνεια της ιστορίας του και καθιστώντας τον σημαντικό στοιχείο της πλοκής. Θα έλεγε κανείς ότι κλέβει την παράσταση, αν δεν υπήρχε η εμφάνιση του…

5. All-New Spider-Man
Το πόσο ανόητο ήταν, ακόμη και αναφορικά με τα company politics, να μην υπάρχει ο Spider-Man στο Marvel Cinematic Universe, αποδείχθηκε με την εμφάνισή του σε αυτή την ταινία. Είναι το ίδιο συναίσθημα όπως όταν τα ξαναβρίσκουν δύο φίλοι μετά από καιρό και απορούν για ποιο λόγο είχαν απομακρυνθεί. Πέραν αυτού, όμως, η ένταξή του είναι θεαματική! Τρανή απόδειξη της ισορροπίας που επικαλέστηκα παραπάνω, το γεγονός του πόσο γρήγορα και λειτουργικά εντάσσεται ο ήρωας στο γενικότερο πλάνο, χωρίς να αφήνεται η παραμικρή βεβιασμένη αίσθηση, αλλά και τα απολαυστικά bits and pieces του χαρακτήρα του, που αφήνονται να φανούν στη διάρκεια της μεγάλης μάχης. Με τη σωστή ποσόστωση geeky χιούμορ, αλλά και άλλων, γνώριμων χαρακτηριστικών, αυτός είναι ο πιο πιστός στον κομιξικό Peter Parker, που έχουμε δει στον κινηματογράφο μέχρι σήμερα. Και ναι, η θεία May παραείναι νέα και ναι, μπορεί μόλις βγει το SPIDER-MAN: HOMECOMING να πάρω πίσω ό,τι είπα, αλλά μέχρι στιγμής, ο στόχος δείχνει να έχει επιτευχθεί.

4. To χιούμορ
Ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι στις υπερηρωικές ταινίες, είναι ότι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες, ανεξαρτήτως background και ιδιοσυγκρασίας, συμπεριφέρονται ανά στιγμές σαν stand-up comedians. Οι πνευματώδεις ατάκες και ο εύκολος κυνισμός πάνε κι έρχονται, σε βαθμό που, και να μην έχεις διαβάσει ούτε μία σελίδα από τα αντίστοιχα comics, κάτι δεν σου πάει καθόλου καλά. Εδώ, λοιπόν, η εν λόγω “ασθένεια” απουσιάζει. Οι περισσότερες ατάκες του είδους έρχονται από τον Ant-Man και τον Spider-Man και, όποτε υπάρχει μια αστεία ή κυνική ατάκα στο στόμα κάποιου, αυτό γίνεται με μέτρο και ποτέ δεν αλλοιώνει τη βαρύτητα της στιγμής.

3. Η μάχη του αεροδρομίου
Ή, αλλιως, a fanboy’s dream comes true. Άριστα χορογραφημένη, με εντυπωσιακά – στα όρια του flamboyant – πλάνα, όπως εξάλλου απαιτεί η περίσταση, το γνωστό κομιξικό μοτίβο των δύο υπερηρωικών ομάδων που στέκονται αντικριστά πριν αρχίσουν να συγκρούονται παίρνει εδώ σάρκα και οστά, στο ξεκίνημα μιας άκρως απολαυστικής μάχης, που αποτελεί ένα από τα highlights του δεύτερου μέρους της ταινίας. Δεκαπέντε λεπτά ατόφιας on screen αδρεναλίνης, από δώδεκα ήρωες, χωρίς ούτε μία βαρετή στιγμή, είναι κάτι που δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί (και που ελπίζω να ξαναδώ).

2. Ξεχνάς τους Thor και Hulk
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου ήταν ότι η απουσία αυτών των δύο σημαντικών – στη μέχρι τώρα εξέλιξη του cinematic universe – ηρώων, θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην ταινία. Εν τούτοις, όχι μόνο αυτό δεν συνέβη, αλλά και η έλλειψη πειστικών απαντήσεων για την απουσία τους με έναν περίεργο τρόπο περνάει κάτω από το ραντάρ. Κι αυτό εξηγείται: ο θεατής σκέφτεται αυτές τις ανακολουθίες, όταν παίζουν βαρετές σκηνές, και το μυαλό κόβει βόλτες, αναζητώντας σεναριακές ή άλλου τύπου ασυνέπειες. Με αυτή την ταινία, αφενός δεν υφίσταται η εν λόγω πολυτέλεια, λόγω της υποδειγματικής ροής της, αφετέρου έχεις τόσους και τόσο συναρπαστικούς χαρακτήρες να ασχοληθείς, που το πού θα στέκονταν αυτοί οι δύο είναι το τελευταίο πράγμα που σου περνάει από το μυαλό σου, κατά τη διάρκειά της.

1. Έτοιμοι για το Phase 3!
Ο Captain America και η ομάδα του είναι πλέον στην παρανομία, ο Black Panther και ο Spider-Man είναι έτοιμοι για να λάμψουν στις solo ταινίες τους, ο Ant-Man είναι και πάλι εκτός νόμου, η Scarlet Witch και ο Vision έχουν έρθει τόσο κοντά, ώστε να δούμε την ανορθόδοξη σχέση τους και κινηματογραφικά… Χωρίς να χάσει στιγμή τον στόχο του να διηγηθεί μια συγκεκριμένη ιστορία, το CAPTAIN AMERICA: CIVIL WAR έχει ήδη σετάρει την επόμενη φάση, αποτελώντας “σχολή” τόσο για τους… απέναντι όσο και για το μέλλον αυτής της μεγάλης εν εξελίξει ιστορίας που λέγεται Marvel Cinematic Universe.

Συνοψίζοντας: Ακόμα κι αν βρείτε υπερβολικά τα όσα γράφω, μην πέσετε στην παγίδα να τα κρίνετε πριν δείτε την ταινία. Και μην ξεχνάτε: βλέπετε ένα υπερηρωικό blockbuster και όχι το CITIZEN KANE. Κάντε στον εαυτό σας το δώρο αυτού του διαχωρισμού και θα περάσετε σούπερ!