CCA 2016 Interview: Al Ewing

Στο Comicdom Con Athens 2016, που πια φαντάζει μακρινό, ένας από τους καλεσμένους μας ήταν ο Βρετανός συγγραφέας Al Ewing. Ξεκινώντας από το 2000AD, όπως και πολυάριθμοι άλλοι Βρετανοί καλλιτέχνες, στις μέρες μας αφήνει την σφραγίδα του στην αμερικανική αγορά. Γνωστός για τα βρετανικά ZOMBO, ZAUCER OF ZILK, JUDGE DREDD: TRIFECTA και DAMNATION STATION, έκανε το πέρασμα στην Αμερική, όταν ο Garth Ennis του εμπιστεύτηκε τα JENNIFER BLOOD και το NINJETTES. Μετακινήθηκε στην Marvel και έγινε ευρέως γνωστός για το LOKI: AGENT OF ASGARD. Αυτή τη στιγμή είναι ο συγγραφέας σε τρεις σειρές της ίδιας εταιρείας, τα ULTIMATES, NEW AVENGERS και CONTEST OF CHAMPIONS.

Στην συνέντευξη που ακολουθεί, ξεκλέψαμε λίγο χρόνο από το βαρύ πρόγραμμα του Al Ewing και σε μια γωνιά του όγδοου ορόφου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, μας απάντησε όλες τις ερωτήσεις, ακόμα και στις δύσκολες!

Πώς είναι να διαχειρίζεσαι ένα universe με βαρύ continuity; Είναι πια ευκολότερο στην μετά SECRET WARS Marvel;

Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ουσιαστικά είναι το ίδιο universe με ένα μικρό “λόξυγκα” στο continuity, μετά το SECRET WARS. Στις μέρες μας είναι πραγματικά ευκολότερο, δε χρειάζεται ένας άνθρωπος να τα έχει όλα αυτά στο μυαλό του – υπάρχει το διαδίκτυο. Δε θεωρώ ότι πρέπει να γράφει κανείς με γνώμονα το continuity, είναι απλά ένα μπόνους, ένα ωραίο easter egg για τους γνώστες. Αν κάτι πιστεύω ότι είναι cool θα το βρουν και οι αναγνώστες cool. Είμαι άλλωστε ένας από αυτούς, από πολύ μικρός.

Δύο από τις σειρές που γράφεις αυτή τη στιγμή θα εμπλακούν στο CIVIL WAR II (ULTIMATES, NEW AVENGERS). Πώς νιώθεις που είσαι μέρος ενός τόσο μεγάλου event;

Είναι αρκετά τρομακτικό. Συμβαίνουν πολλά αυτή τη στιγμή. Πρέπει να είμαι σίγουρος ότι όλα είναι έτοιμα και ευθυγραμμισμένα με το βασικό event και ότι θα βγουν στην ώρα τους. Προφανώς και υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος (σ.σ. από ψηλά) οπότε υπάρχει παραπάνω άγχος από ότι συνήθως. Παρ’ όλα αυτά, το διασκεδάζω.

Να υποθέσω ότι πήρες μέρος στο διαβόητο Marvel’s Writers’ Retreat για να σχεδιάσετε τις κατευθυντήριες γραμμές του CIVIL WAR II;

Ήμουν μέρος του “Δωματίου” μια-δυο φορές, αλλά δε νομίζω ότι συνέβαλλα σε κάτι σημαντικό, απλά έκανα τους γύρω μου να αντιληφθούν τι ακριβώς κάνω εγώ, οπότε αυτό είναι καλό. Είναι καλό, για να μην υπάρχουν αντιφάσεις στις σειρές μας.

Οι πιο κυνικοί λένε ότι στα συγκεκριμένα retreats, οι συγγραφείς μαζεύονται και πετάνε ιδέες στον αέρα και ό,τι κάτσει, σαν ένα τυχαίο παιχνίδι με βελάκια. Είναι πράγματι έτσι;

Μα αυτή είναι η βασική λειτουργία ενός writers room! Ο καθένας ίσως έχει το δικό του πλάνο, αλλά σε αυτές τις συναντήσεις πρέπει να πολεμήσεις για να το περάσεις. Λέγεται ότι, εάν πείσεις ένα δωμάτιο γεμάτο συγγραφείς με την ιστορία σου, τότε θα μπορείς να πείσεις και το αναγνωστικό κοινό. Φυσικά υπάρχει μπόλικο brainstorming, το οποίο το βρίσκω απόλυτα υγιές και, πριν ένα σχέδιο γίνει σχέδιο, ήταν απλά μια ιδέα. Μπορεί η ιδέα σου να μην περάσει, αλλά να γεννήσει την έμπνευση για κάτι άλλο. Μου αρέσει να δουλεύω μόνος μου, αλλά καμιά φορά αυτές οι συναντήσεις κάνουν τα γρανάζια του εγκεφάλου να γυρνούν ταχύτερα.

Πάνω σε αυτό, πάντα αναρωτιόμουν αν οι συγγραφείς ξυπνάνε και απλά έχουν ιδέες ή είναι μια διαδικασία που απαιτεί συνειδητή προσπάθεια;

Κάποιες φορές, οι ιδέες απλά έρχονται από μόνες τους και κάποιες άλλες φορές πρέπει να τις βγάλεις με τη βία. Νομίζω ότι, εάν περιμένεις πάντα την έμπνευση να έρθει, πολύ απλά δε θα έρχεται αρκετές φορές ώστε να βγάλεις τα προς το ζην. Κάνω μια βόλτα, κάνω ένα ντους ή τα πιάτα και βάζω το μυαλό μου να δουλεύει το παρόν έργο. Ο καλύτερος τρόπος που έχω βρει είναι να αναγκάζω το εαυτό μου να κάθεται στο γραφείο και απλά να πληκτρολογεί. Αυτή η διαδικασία συνήθως πυροδοτεί την φαντασία μου.

Με τον Rob Williams και τον Simon Spurrier έχετε μια κοινή πορεία στον χώρο. Από το 2000AD, το συγγραφικό πείραμα JUDGE DREDD: TRIFECTA, την συνεργασία του καθενός με την Marvel κτλ.. Τι σας κάνει να ξεχωρίζετε και πού μοιάζετε;

Η σύνδεση μας από το 2000 AD είναι αρκετά δυνατή και μετά μεταπηδήσαμε και οι τρεις στη Marvel, οπότε, ναι, έχουμε περίπου την ίδια πορεία, αν και ο Rob εργάζεται για τη DC αυτή τη στιγμή. Διαφέρουμε στον τύπο ιστοριών που λέμε. Για παράδειγμα, μιλούσα με τον Si πρόσφατα και πειραματίζεται με meta-fiction και φορμαλισμό, πολύ μακριά πια από το δικό μου στιλ. Είμαστε όλοι καλοί φίλοι, όπως άλλωστε οι περισσότεροι Βρετανοί δημιουργοί μεταξύ τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πάμε στα ίδια conventions.

Επομένως, με βάση την κοινή σας πορεία, θα μπορούσα να μαντέψω ότι θα σε δούμε σύντομα να μπαίνεις σε creator-owned μονοπάτια, όπως ακριβώς οι συνάδελφοι σου, σωστά;

Θα το ήθελα πάρα πολύ! Το συζητάω πολύ αυτή την περίοδο και θα πρέπει να το κάνω κάποια στιγμή. Ένας λόγος είναι ότι θα ήταν πολύ ωραία να έχω για πρώτη φορά τον απόλυτο έλεγχο σε όλα. Εμπεριέχει μεγαλύτερο ρίσκο, αλλά η δημιουργική ανταμοιβή είναι και αυτή μεγαλύτερη. Ο πρακτικός λόγος είναι ότι είναι απαραίτητο πια να μου ανήκει κάτι. Εάν περάσω ολόκληρη την ζωή μου δουλεύοντας μόνο ως “work for hire” για properties που ανήκουν σε άλλους, στο τέλος τι μου απομένει; Πρέπει να πάρω το ρίσκο από σήμερα κιόλας. Σίγουρα μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια θα έχω βγάλει κάτι. Έχω ιδέες, αλλά όχι κάτι στερεό.

Και με ποιόν καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς πάνω σε creator-owned δουλειά, που όμως να μην έχεις συνεργαστεί στο παρελθόν;

Και μόλις ήμουν έτοιμος να σου πω ολόκληρη λίστα με καλλιτέχνες που έχω ήδη δουλέψει. Με δυσκολεύεις… Σε αυτή την περίπτωση, θα ήθελα πολύ να είναι ο Frazer Irving, τώρα που το σκέφτομαι. Είδα τι έκανε με το ANNIHILATOR και ήταν σαν να έκανε κβαντικό άλμα στο σχέδιο του, ήταν σαν να διοχέτευε Bill Sienkiewicz κατά τόπους.

Θα σε βάλω λίγο σε δύσκολη θέση. Όσο δούλευες για το 2000AD είχες κάνει μια δήλωση: “Νομίζω ότι είναι μια τεράστια ντροπή ότι τα αμερικανικά comics κάνουν συνεχώς επανεκκινήσεις και επαναριθμήσεις. Σημαίνει ότι δεν θα έρθει ποτέ η πραγματική αλλαγή”. Τώρα που δουλεύεις για την Marvel τι έχεις να πεις;

Δε με πειράζει τόσο η επαναρίθμηση. Ο αριθμός πάνω σε ένα τεύχος είναι απλά αυτό, ένας αριθμός. Με πειράζει όταν τα πράγματα πάνε προς τα πίσω. Οπότε, δε θεωρώ ότι με βάζεις σε δύσκολη θέση, γιατί πιστεύω ότι όλες οι δουλειές που έχω κάνει στη Marvel κοιτούν μπροστά. Γράφω τους ήρωες με βάση αυτό που πιστεύω ότι θα είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξής τους. Η επανεκκίνηση ενός universe, από την άλλη, είναι η extreme επιλογή μιας οπισθοδρομική κίνησης και δεν είμαι ιδιαίτερα ζεστός στην ιδέα. Γενικά, δε μου αρέσει οποιαδήποτε μορφή κίνησης προς τα πίσω.

Μιλώντας για κίνηση προς τα πίσω, είχα μια ερώτηση στο μυαλό μου, αλλά θα την διατυπώσω αλλιώς. Θα ξαναγύρναγες να γράψεις ZOMBO ή θα το θεωρούσες οπισθοπορεία;

Σίγουρα θα γύρναγα να ξαναγράψω ZOMBO! Μίλαγα με τον Henry (Flint) και οι δύο θέλουμε να το κάνουμε, απλά πρέπει να βρούμε τον χρόνο. Θα ήταν οπισθοδρόμηση εάν ξαναέγραφα την πρώτη του ιστορία ή την ξαναλέγαμε αλλιώς. Πιστεύω ότι ο λόγος που το ZOMBO άρεσε τόσο πολύ, ήταν ότι σε κάθε σειρά κάναμε κάτι καινούργιο, το προχωρούσαμε μπροστά. Δεν επαναπαυθήκαμε στις δάφνες μας. Νομίζω ότι η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα, το αφήσαμε σε cliffhanger, άλλωστε, και αισθάνομαι άσχημα για αυτό.

Πώς αντιμετωπίζεις τις κριτικές στις δουλειές που γράφεις; Συγκεκριμένα, καθώς το ULTIMATES παίρνει εξαιρετικές κριτικές, τα CONTEST OF CHAMPIONS και NEW AVENGERS λαμβάνουν μέτριες έως καλές και κάποιες σκόρπιες κακές.

Είμαι ευχαριστημένος και με αυτές τις κριτικές. Καλές, μέτριες ή κακές, ο κόσμος φαίνεται να καταλαβαίνει τι προσπαθούμε να κάνουμε σε αυτές τις σειρές. Φυσικά, χαίρομαι ιδιαίτερα για την αποδοχή του ULTIMATES. Και οι τρεις τίτλοι έχουν διαφορετική πορεία. Το ULTIMATES είναι το πιο σοβαρό από τα τρία, αν και οι καλές κριτικές μου έχουν προσθέσει λίγο άγχος παραπάνω, γράφοντας το. Το CONTEST OF CHAMPIONS είναι το πιο ελεύθερο και με λιγότερους περιορισμούς comic που γράφω και το NEW AVENGERS έχει το περισσότερο χιούμορ.

Η δουλειά για την οποία είσαι πιο περήφανος απ΄όλες;

Μάλλον η δεύτερη συλλογη του ΖΟΜΒΟ (σ.σ. YOU SMELL OF CRIME AND I’M THE DEODORANT). Αλλά και το LOKI: AGENT OF ASGARD, γιατί είναι αυτό για το οποίο με πλησιάζουν οι περισσότεροι. Έρχονται πολλοί και μου λένε ότι αυτή η ιστορία τους άγγιξε και τους επηρέασε. Αυτό είναι και το σημαντικότερο, να ακούω ότι βοήθησε κάποιους και τους άγγιξε έστω και λίγο. Ξέρεις, δε θεωρώ ότι οι συγγραφείς comics κάνουμε και κάτι σπουδαίο, δεν είναι σημαντική δουλειά, δε θα αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά είναι ωραίο να ξέρω ότι κάτι που βοήθησα να δημιουργηθεί μπορεί να είναι σημαντικό για κάποιον…

… προσωπικά μου αρέσει πολύ το ZAUCER OF ZILK…

…αυτό είναι ένα παράξενο “φρούτο”, αλλά το ευχαριστήθηκα πολύ δημιουργώντας το!

Το καλύτερο comic που διάβασες πρόσφατα;

Απολαμβάνω πολύ το WICKED & THE DIVINE, αυτή τη στιγμή. Επίσης εισέπραξα πολλά από το καινούριο comic του Nick Spencer, το THE FIX.

Και κλείνοντας, κάτι που έχεις να πεις στους αναγνώστες μας;

Ευχαριστώ που διαβάζετε!