God Is Dead #48

Ήρθε το Τέλος! Με αυτό το τεύχος πέφτει η αυλαία του GOD IS DEAD, ενός σύγχρονου έπους που περιέγραφε την επιστροφή των θεών της μυθολογίας στον κόσμο μας. Το κλείσιμο (δίνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα spoilers) ήταν αρκετά αναμενόμενο και ως ένα σημείο λυτρωτικό, όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά και για την ίδια τη σειρά.

Στην κύρια ιστορία, τα αδέρφια “εξολοθρευτές των θεών”, Nayenezgani και Tobadzisitsini, έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Σκοτώνουν όποια θεότητα έχει απομείνει, στοχεύοντας στο ολοκληρωτικό τέλος της Ύπαρξης. Από την άλλη, η “Πεφωτισμένη”, η κοπέλα που εξαρχής έφερε τους θεούς σε αυτόν το “Νέο Κόσμο” αγωνίζεται να σώσει την ανθρωπότητα. Το τέλος, νομίζω, ήταν κατά πολύ μονόδρομος.

Στη δευτερεύουσα ιστορία βλέπουμε να ολοκληρώνεται η εκδίκηση του πρωταγωνιστή απέναντι στις ιρλανδικές θεότητες, για την οποία εκδίκηση πρόσφερε τη ζωή του. Το μεγαλύτερο μέρος του τεύχους, πάντως, καταλαμβάνεται από μια πληθώρα variant covers του German Nobile.

Το σχέδιο, τόσο του Emiliano Urdinola όσο και του Michael DiPascale, ακολουθεί με πίστη την πεπατημένη της σειράς: βία και γυμνό χωρίς όρια. Σαν παρατήρηση, θα έλεγα ότι η δουλειά του DiPascale φαίνεται χαρακτηριστικά πιο “ψεύτικη” από αυτή του Urdinola.

Συνολικά, θα έλεγα ότι το GOD IS DEAD κατάφερε σε 48 τεύχη (και δύο special, τα οποία ήταν και το πρώτο μου review σε αυτήν την ιστοσελίδα) να χτίσει ένα μεγαλειώδες έπος, που θα ζήλευαν πολλές ongoing σειρές, με πολύ περισσότερα τεύχη. Μέχρι και ένα πειστικότατο reboot κατάφερε να κάνει και μπορώ να πω ότι θα το ξαναδιάβαζα άνετα.

Θα κλείσω, βέβαια, με μια απορία. Όλες αυτές οι δραστηριότητες που φαίνονται να κάνουν οι άνθρωποι στο τέλος της ιστορίας, δε γεννούν θεούς;