Smosh #1

Τις προάλλες, χάζευα στο Comixology και μαντέψτε πάνω σε τι έπεσα: στο πρώτο τεύχος της καινούργιας σειράς των Smosh. Για όσους δε ξέρουν, οι Smosh είναι δύο αμερικάνοι Youtubers που ανέβαζουν κωμικά βιντεάκια από το 2003 και, από τότε, το κανάλι τους έχει αναδειχθεί τρεις φορές το πιο suscribed στο Υoutube. Και, κάπου στο μακρινό 2006, ήμουν μεγάλη fan, έβλεπα τα βίντεό τους στο repeat και τα έκανα share στο Hi5 (το Facebook για τα παιδιά της 1ης γυμνασίου τότε).

Η εποχή αυτή πήρε τέλος κάποια στιγμή, γιατί μεγάλωσα, σταμάτησα να τους βρίσκω αστείους, στράφηκα προς πιο ποιοτικές διασκεδάσεις (γκουχ-γκουχ, ειρωνικό βήξιμο), άρχισα να τους θεωρώ ψιλο-γελοίους και, τέλος πάντων, η σχέση μας πήρε τέλος.
Μα, παρά τα χρόνια που πέρασαν, πώς θα μπορούσα ποτέ να αγνοήσω το νέο τους comic; Θέλω να πω, ένα comic έχει δουλειά, έχει σκέψη, ένα comic έχει σενάριο, character design, ένα comic δεν μπορεί να είναι σαχλό σαν τα βίντεό τους. Σωστά;

Είμαι μεγάλο κορόϊδο λοιπόν, και δεν πρέπει να αφήνω τη νοσταλγία να με κάνει ό,τι θέλει. Γιατί τελικά το SMOSH #1 ήταν βλακειούλα.
Βρισκόμαστε στο καταφύγιο των SVG (Super Virgin Squad), όπου τρεις νεαροί geeks εξασκούν τις υπερδυνάμεις τους. Στο comic καταλαβαίνουμε ότι δύο από τους πρωταγωνιστές θυμίζουν έντονα τους Smosh, χωρίς να αναφέρεται ξεκάθαρα ότι είναι αυτοί. Το τρίτο μέλος των SVG θυμίζει μάλλον κωμικό sidekick. Όταν κάποια στιγμή ανεβαίνουν στο σπίτι τους να πιούν μια πορτοκαλαδίτσα, ανακαλύπτουν ότι η μαμά του ενός έχει βγει τυφλό ραντεβού με κάποιον που γνώρισε στο internet. Φοβούμενοι ότι πρόκειται για πιθανό απατεώνα, αποφασίζουν να ακολουθήσουν το ζευγαράκι και να σαμποτάρουν τη φάση. Το ένα φέρνει το άλλο και καταλήγουν να βάλουν φωτιά στο σπίτι του τύπου, ο οποίος στο τέλος αποδεικνύεται επίσης geek.

Σας διηγούμαι όλη την ιστορία, γιατί δε σας την προτείνω και δεν περιμένω να τη διαβάσετε. Είναι μέτρια. Δεν έχει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν κάποιοι αστείοι διάλογοι, ναι, αλλά δεν είναι ούτε αρκετά τρελοί ούτε αρκετά έξυπνοι για κάνουν ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Γενικά, το comic προσπαθεί πολύ για να είναι αστείο και νιώθω σχεδόν αμήχανα που δεν τα καταφέρνει. Πρόκειται για ένα comic 19 σελίδων και, ενώ το διάβαζα έκανα διάλειμμα για τσάι, για να πάω στην αγορά, για να χαζέψω στο Facebook… Δεν είναι πράγματα αυτά!

Το σχέδιο δεν προσθέτει κάτι. Δεν είναι κακό, απλά λίγο ασχημούλι εκ γεννησιμιού του και χωρίς ενδιαφέρον. Τα χρώματα είναι ΟΚ, και βοηθούν στην ανάγνωση. Το μόνο cool στοιχείο ήταν τα panels που απεικόνιζαν τα δωμάτια των νεαρών, τα οποία απέπνεαν μια ωραία νοσταλγική 90ίλα (είχα κι εγώ αφίσες Pokémon!).

Πολύ πιο ενδιαφέρον μου φάνηκε το δεύτερο comic του SMOSH #1, με άλλους πρωταγωνιστές και άλλους δημιουργούς. Πρόκειται για την ιστορία ένος αγώνα αυτοκινήτων. Απλό, χαριτωμένο, με σενάριο και σχέδιο από τον Yale Stewart – συμπαθέστατο! Μακάρι να ήταν όλο το τεύχος έτσι.

Και όσοι από εσάς νομίζετε ότι έχω απογοητευτεί επειδή είμαι εκτός του target age, να ξέρετε ότι ήμουν ΠΟΛΥ πρόθημη να γελάσω με ανώριμα αστειάκια. ΕΞΥΠΝΑ ανώριμα αστειάκια, όμως. Σεβασμός στους προέφηβους. Το SMOSH #1 δε μου έδωσε όρεξη να συνεχίσω τη σειρά, αν και είμαι σίγουρη ότι, αν πέσω σε κάποια από τα επόμενα πέντε τεύχη που ακολουθούν, θα ρίξω μια ματιά, γιατί μου θυμίζει τις χρυσές εποχές που γελούσα με αυτό.