X-Men: Apocalypse

Το Χ-MEN: APOCALYPSE ολοκληρώνει τη δεύτερη τριλογία του έπους των μεταλλαγμένων της Μarvel και, μολονότι δεν φτάνει το επίπεδο του αξεπέραστου, απ’ ό,τι φαίνεται, DAYS OF FUTURE PAST, στέκεται αξιοπρεπώς δίπλα του.

Η τέταρτη “μεταλλαγμένη” ταινία του Bryan Singer ολοκληρώνει έναν κύκλο, που εστίασε στους δυο χαρακτήρες-πόλους του Χ-Universe: στους Professor X και Magneto, στις θέσεων που αυτοί οι δυο συμβολίζουν, καθώς δε και στην κινηματογραφική Mystique, η οποία, ανάλογα με τον σκηνοθέτη, εκφράζει μια τρίτη, άλλοτε συνθετική και άλλοτε εντελώς διακριτή θέση. Σε αυτό το μέρος της τριλογίας, ακολουθούμε τους ήρωες στη δεκαετία του 1980, δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του παρελθοντικού timeline του προηγούμενου film. Ο Xavier έχει αφιερωθεί στη λειτουργία της σχολής του για νεαρούς μεταλλαγμένους, με τη βοήθεια του Beast. O Magneto προσπαθεί να κρατήσει χαμηλό προφίλ και να φτιάξει τη ζωή του από την αρχή στην Ευρώπη, ενώ η Mystique αναλώνεται στην προσπάθεια διάσωσης αναξιοπαθούντων μεταλλαγμένων.

Ο πανίσχυρος Apocalypse, o πρώτος μεταλλαγμένος της ιστορίας, ξυπνά μετά από χιλιετίες λήθαργου και, απογοητευμένος από την εξέλιξη της ανθρωπότητας, αποφασίζει να κάνει reboot τον κόσμο. Φυσικά, η επανεκκίνηση που έχει κατά νου ξεκινά με ολική καταστροφή και στη συνέχεια ανοικοδόμηση του νέου κόσμου μόνο από τους ικανούς να επιβιώσουν, με αυτόν βέβαια, ως επίκεντρο και απόλυτο άρχοντα-θεό. Για να πετύχει τον στόχο του, αναζητά τους ισχυρότερους μεταλλαγμένους για να γίνουν οι τέσσερις Horsemen Of The Apocalypse και τους βρίσκει στους Magneto, Storm, Psylocke και Archangel. Όπως είναι φυσικό, τα σχέδια του Apocalypse δεν συνάδουν με τα ιδεώδη του Charles Xavier, ο οποίος προσπαθεί με τη βοήθεια παλιών φίλων (Beast, Mystique) και μαθητών – νεοφώτιστων X-Men (Jean Gray, Cyclops, Nightcrawler, Quicksilver) να τον σταματήσει.

Η ταινία είναι εντυπωσιακή, με πλούσια οπτικά εφέ και σωστή επιλογή soundtrack. Για άλλη μια φορά, είναι πολύ καλές οι ερμηνείες των James ΜcAvoy, Michael Fassbender και Jennifer Lawrence. Από την άλλη, ο Oscar Isaak, αν και αρκετά καλός, δεν είναι… αποκαλυπτικός, μάλλον και λόγω της κακής εικονικής απόδοσης του Apocalypse. Οι δευτερεύοντες ρόλοι, αυτοί των νεαρών μεταλλαγμένων, στελεχώθηκαν επάξια από τους ηθοποιούς και εν τέλει για πρώτη φορά σε ταινία Χ-ΜΕΝ το εκτεταμένο cast μεταλλαγμένων συμμετέχει στην εξέλιξη της ιστορίας, πλαισιώνοντας τους βασικούς πρωταγωνιστές, και δεν αποτελεί απλά τον στρατό των κομπάρσων για παραπάνω εφέ. Όπως και στο DAYS OF FUTURE PAST, η σκηνή-video clip του Quicksilver κλέβει τις εντυπώσεις! Το κωμικό στοιχείο είναι παρόν σε πολλά σημεία του έργου, με ωραίο χιούμορ, αλλά και αυτοσαρκασμό. Οι σκηνές δράσης συνεπαίρνουν, ενώ δεν λείπουν και τα σημεία συναισθηματικής φόρτισης, χωρίς ωστόσο η ταινία να εκπίπτει στο μελό.

Στα αρνητικά βρίσκεται η καταφυγή στη χρήση deus ex machina, όχι για μια, αλλά για δυο φορές μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας και ιδίως σε σκηνές μάχης, γεγονός που καταδεικνύει μια προχειρότητα. Παράλληλα, δε γίνεται να παραβλέψει κανείς και σημεία του σεναρίου που χωλαίνουν, όπως τη φτωχή ανάπτυξη χαρακτήρων, την προχειρότητα στην κορύφωση και ολοκλήρωση της πλοκής και αντιφάσεις. Γενικά, το σενάριο δεν είναι το δυνατό σημείο της ταινίας, καθώς μεγάλο μέρος της αναλώθηκε στην ανακεφαλαίωση ή στις συστάσεις νέων/παλιών χαρακτήρων για προφανείς λόγους.

Σε γενικές γραμμές, όμως, το Χ-ΜΕΝ: APOCALYPSE, παρά τα σεναριακά του προβλήματα, στέκεται αξιοπρεπώς και παρακολουθείται ευχάριστα. Καταφέρνει να διασκεδάσει τον θεατή, χωρίς να τον κουράσει, και διατηρεί, έστω και λίγο, τη θέση περί του τι συνιστά η λίγο παραπάνω από μισό αιώνα μυθολογία των μεταλλαγμένων της Μarvel, δηλαδή ένα σχόλιο πάνω στη διαφορετικότητα, στην αποδοχή, στη διεκδίκηση δικαιωμάτων και στη μάχη για βελτίωση του κόσμου.

Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, σίγουρα θα έχετε περάσει δυόμιση ώρες ευχάριστα! Επίσης, επειδή πρόκειται για ταινία του MCU, περιττεύει να πούμε ότι, πρώτον, όταν τελειώσει η ταινία ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΜΕΣΩΣ, αλλά περιμένουμε για το post credit scene που προοικονομεί την επόμενη κινηματογραφική παραγωγή και, δεύτερον, έχουμε τεταμένη την προσοχή μας για το cameo του Stan Lee, ίσως το πιο μεγάλο σε διάρκεια μέχρι σήμερα.