H Mνημειώδης Απόδραση Του Οράτιου Σουώρτς

Το Η ΜΝΗΜΕΙΩΔΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΑΤΙΟΥ ΣΟΥΩΡΤΣ είναι η απόδειξη ότι (ευτυχώς) κάποια πράγματα είναι σχεδόν αδύνατο να τα περιγράψεις. Είναι απλά αυτά που είναι. Θα κάνω, όμως, μια απόπειρα για το συγκεκριμένο comic για όποιον δεν το έχει δει, με την ελπίδα ότι θα τον προτρέψω να το αναζητήσει. O Οράτιος Σουώρτς, λοιπόν, απέδρασε από φυλακές υψίστης ασφαλείας, τον Δεκέμβρη του 1956, πηδώντας από κτίριο σε κτίριο, πρωτού επιβιβαστεί σε ένα πλοίο και εξαφανιστεί για πάντα. Το βιβλίο αυτό (το οποίο δεν είναι comic με την κλασική έννοια του όρου – αλλά έχει εικόνες, έχει λόγια και λειτουργούν αλληλένδετα, οπότε στα δικά μου μάτια μετράει για comic) έχει από τη μία “μαρτυρίες” για κτίρια, πάνω από τα οποία είδαν τον Οράτιο Σουώρτς, και από την άλλη την εικόνα του κτιρίου με τον Οράτιο να βρίσκεται εκεί.

Το απέκτησα κατά τη διάρκεια του Comicdom Con Athens 2016 στο Αrtists Alley. Και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά που του έριξα… Απέκτησα το δικό μου αντίτυπο μαζί με το FISH AND STRIPES (την άλλη νέα έκδοση του ‘Εκτορα, που συγκεντρώνει κάποιες από τις πιο όμορφες γελοιογραφίες του). Αν θυμάμαι καλά, το μόνο πράγμα που καταφέρα να πω στον Έκτορα όταν τον είδα στον πάγκο του και ξεφύλισσα το comic ήταν: “Είσαι θεότρελος. Είναι πανέμορφο”. Ελπίζω να μη με παρεξήγησε…

Το Η ΜΝΗΜΕΙΩΔΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΑΤΙΟΥ ΣΟΥΩΡΤΣ είναι ένα από τα πιο όμορφα comics που έχω δει και έχω στην κατοχή μου. Η αγάπη, η φροντίδα και η δουλειά που βρίσκεται σε κάθε εικόνα, σε κάθε φιγούρα και σε κάθε γραμμή του comic είναι μοναδική και εκπέμπει μια ομορφιά που όμοια της νομίζω πως μόνο σε δουλειές του Seth στα μεγάλα βιβλία του Chris Ware έχω ξανασυναντήσει. Είναι τέτοια η λεπτομέρεια το πλήθος των γραμμών και τόσο συμπαγής και συγκροτημένη η συνολική εικόνα που αφήνει τον αναγνώστη απολύτως άναυδο. Η ιστορία (η απόδραση καθαυτή και ο Οράτιος) βρίσκονται στο παρασκήνιο, ή μάλλον καλύτερα είναι λεπτομέρειες σε εικόνες κτιρίων που βρίσκονται στο επίκεντρο και που ζουν τις δικές τους μεγάλες στιγμές. Η απόδραση είναι απλά το άλλοθι για να βρεθούμε να ξεφυλλίζουμε αυτή τη συλλογή φανταστικών και ταυτόχρονα μεγαλοπρεπών και μικροσκοπικών αναμνήσεων.

Σκέφτηκα για μια στιγμή πόσο impact μπορεί να έχουν αυτές οι εικόνες, αν αποτελούσαν το περιβάλλον για μια πιο συμβατική ιστορία. Ας πούμε, σε ένα λίγο πιο συμβατικό storytelling format, με την υποψία δράματος να ταλαιπωρεί κάποια από τα (όχι και τόσο μικρά – απλά φαίνονται έτσι, επειδή το περιβάλλον τους είναι μεγάλο) πλάσματα που έχει δημιουργήσει ο Έκτορας. Σκέφτηκα την ιστορία αυτή σε ένα υπερμεγέθες πολυτελές hardcover, με το δράμα του πρωταγωνιστή να φαίνεται μικροσκοπικό μπροστά στα τεράστια panels. Ή σε ένα πολυσέλιδο μικρότερο format με τις μικροσκοπικές φιγούρες να συνθλίβονται από τα προσωπικά τους δράματα. Και νομίζω πως πραγματικά είμαι ευγνώμων στον Έκτορα, γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να με κάνει συναισθηματικά σμπαράλια. Ευτυχώς, προς το παρόν, ο Έκτορας προτιμά να αποτυπώνει στιγμιότυπα ενός μεγαλειώδους και εντελώς down to earth κόσμου που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις συστάδες των δέντρων ενός δάσους και στα παρασκήνια μιας αμερικάνικης ταινίας του ’50. Ευτυχώς, προς το παρόν, προβληματίζομαι μόνο για ποιο έγκλημα είχε καταδικαστεί ο Οράτιος και το πώς γράφεται το “Σουώρτς” στα αγγλικά.