Legends

Ιστορία

Λίγο μετά τα δραματικά γεγονότα του CRISIS ON INFINITE EARTHS, η επόμενη απειλή για το DC Universe και τους ήρωές του, δεν είναι κάποια εξωγήινη ή εξώκοσμη δύναμη, που θα αποπειραθεί να καταστρέψει το σύμπαν, αλλά ο πολύ πιο “ανθρώπινος” κίνδυνος του να βλέπουν τους πολίτες τους οποίους έχουν ορκιστεί να προστατεύουν, να γίνονται δύσπιστοι απέναντί τους.

Ο Darkseid βάζει στοίχημα με τον Phantom Stranger, ότι μπορεί να κατορθώσει να στρέψει την ανθρωπότητα κατά των ηρώων και για να το πετύχει, στέλνει στη Γη (τη μία και μοναδική Γη που υπάρχει στο DC Universe μετά το CRISIS!) το “πρωτοπαλίκαρό” του, Glorious Godfrey, ο οποίος χρησιμοποιεί την mind-controlling δύναμη που έχει το ηχόχρωμα της φωνής του (πόσο υπέροχα campy είναι αυτές οι 70s δημιουργίες του Jack Kirby!) για να τα καταφέρει. Οι ικανότητες του Godfrey, σε συνδυασμό με ορισμένες σατανικές ενέργειες που κάνει ο Darkseid (όπως το να στρέψει την αστραπή που μεταμορφώνει τον Billy Batson σε Captain Marvel, πάνω σε έναν τριτοκλασάτο villain, με αποτέλεσμα τον θάνατό του τελευταίου), αλλά και κάποιες ακόμη ατυχείς συγκυρίες, οδηγούν στο να στραφεί η κοινή γνώμη σχεδόν ολοκληρωτικά ενάντια στους ήρωες και “αναγκάζουν” τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ (τόσο των αληθινών όσο και αυτών του DC Universe), Ronald Reagan, να κηρύξει στρατιωτικό νόμο και να απαγορεύσει τις υπερηρωικές δραστηριότητες στη χώρα.

Άραγε, θα καταφέρουν να βγουν οι υπερήρωες από αυτή την εξαιρετικά δυσχερή θέση και να επαναφέρουν την ηρεμία και την τάξη στον κόσμο τους;

Τι Μας Άρεσε

Ότι παρά τις κοινωνικο-πολιτικές προεκτάσεις και το ρεαλιστικό context του, το LEGENDS παραμένει ένα καθαρό, αγνό, ανόθευτο υπερηρωικό comic! Από αυτά όπου οι κακοί είναι πραγματικά κακοί, όπου ξέρεις ότι στο τέλος οι καλοί θα νικήσουν, όπου παρά τις αλλαγές που επέρχονται, το status quo παραμένει σε γενικές γραμμές αναλλοίωτο, όπου τα interactions και τα plot points δομούνται με βάση το verisimilitude και όχι τον ωμό ρεαλισμό, και όπου οι χαρακτήρες έχουν ξεχωριστές φωνές, διακριτές προσωπικότητες, είναι πλήρως αναγνωρίσιμοι και σε κανένα σημείο δεν είναι off character!

ΟΚ, και το υπερ-γαμάτο artwork του John Byrne δεν βλάπτει…

Τι Μας Ενόχλησε

Δύο πράγματα μπορώ να προσάψω ως αρνητικά στο LEGENDS. Το πρώτο είναι περισσότερο “θεωρητικό” και έχει να κάνει με την αναπόφευκτη σύγκρισή του με το CRISIS, του οποίου υπήρξε φυσική συνέχεια, όπου δυστυχώς υστερεί σαφώς, αν και θα ήταν σχεδόν ουτοπικό να περίμενε κανείς κάτι αντίστοιχα υψηλού επιπέδου με το πιο επικό υπερηρωικό story όλων των εποχών! Το δεύτερο είναι πως, επειδή το plot της ιστορίας είναι ιδιαίτερα γεμάτο και ταυτόχρονα τα subplots των διαφόρων εμφανιζόμενων χαρακτήρων είναι πάρα πολλά, τα έξι τεύχη φαίνονται μάλλον λίγα για να χωρέσουν ολόκληρη την υπόθεση, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σημεία όπου η αφήγηση μοιάζει κάπως βεβιασμένη.

Στο δεύτερο “παράπονο”, θα πρέπει να συμπληρώσω πως, επειδή ακριβώς η υπόθεση πρέπει να προχωρήσει γρήγορα για να στριμωχτεί σε έξι τεύχη, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις όπου οι λύσεις στα προβλήματα φαίνονται να έρχονται με ελαφρώς “deus ex machina” τρόπο και όχι ιδιαίτερα οργανικά. Τίποτα από αυτά, πάντως, δεν είναι ενοχλητικό και δεν χαλάει τη γενικότερη θετική αίσθηση που αφήνει η ανάγνωση της ιστορίας, η οποία κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή έως το τέλος.

Συνολική Εκτίμηση

Το LEGENDS, παρ’ όλο που δεν φτάνει στο awesomeness level του CRISIS (και δεν πλησιάζει καν το “wow factor” του – χωρίς όμως να το επιδιώκει κιόλας) καταφέρνει να αποτελεί ένα best of both worlds. Είναι σύγχρονο, relevant, σοβαρό, ρεαλιστικό και ώριμο, χωρίς όμως να χάνει την παιδικότητα, την αθωότητα και τη “φωτεινότητα” που οφείλει να έχει ένα all-ages υπερηρωικό comic. Δεν είναι ούτε τόσο σοβαρό και ενήλικο ώστε να γίνεται είτε βαρετό είτε ακατάλληλο για ένα παιδί, αλλά ούτε και τόσο παιδικό και εύκολο ώστε να μοιάζει περιττό ή “προσβλητικό” για έναν ενήλικο αναγνώστη.

Παράλληλα, καταφέρνει και το έτερο δυσεύρετο δίπτυχο, του να είναι ταυτόχρονα σημαντικό για την εξέλιξη των χαρακτήρων και του σύμπαντος (ας μην ξεχνάμε πως εκεί πρωτοεμφανίστηκε η Suicide Squad και εντάχθηκε στο DC Universe ο Captain Marvel!), αλλά και να μην πατάει στο κλισέ (που τότε δεν είχε γίνει ακόμη κλισέ, but still…) του “nothing will ever be the same again”. Αυτό είναι που το καθιστά ιδανικό follow-up του CRISIS ON INFINITE EARTHS: είναι αρκετά “μεγάλο” για να μην αισθανόμαστε πως έπεσαν υπερβολικά οι τόνοι, αλλά παράλληλα είναι όσο συμμαζεμένο και προσγειωμένο χρειάζεται, ώστε να κάνουν οι αναγνώστες μια απαραίτητη αποσυμπίεση.

Παράλληλες Προτάσεις

Όλα τα events/crossovers της DC, από τα μέσα των 80s μέχρι και τα τέλη των 90s, κυμαίνονται από αξιόλογα έως εξαιρετικά (ή και αριστουργηματικά) και αξίζουν την προσοχή κάθε αναγνώστη που γουστάρει να διαβάζει υπερηρωικά comics κλασικού ύφους (ή ήθους) και αφήγησης.

CRISIS, MILLENNIUM, INVASION, ARMAGEDDON 2001, WAR OF THE GODS, ECLIPSO, BLOODLINES, ZERO HOUR, UNDERWORLD UNLEASHED, FINAL NIGHT, GENESIS, ONE MILLION, αλλά ακόμη και, σε ένα βαθμό, το DAY OF JUDGMENT του Geoff Johns (μολονότι, στην πραγματικότητα, υπήρξε, κατά κάποιον τρόπο, η “αρχή του κακού” για εμάς τους old school fans), είναι comics που διαβάζονται ευχάριστα και είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία χιλιάδων hardcore DC fans.

Σίγουρα είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία του hardcore DC fan που υπογράφει το κείμενο που μόλις διαβάσατε…