Hellboy In Hell

Ο αποχαιρετισμός του Mike Mignola στον fan-favorite Hellboy, είναι μια ιστορία χωρίς εξάρσεις και χωρίς υπερβολές. Ο bad-ass χαρακτήρας που όλοι θυμόμαστε να πλακώνει στο ξύλο τέρατα και δαίμονες, τώρα περιφέρεται στις πόλεις της κόλασης, σχεδόν χωρίς σκοπό και χωρίς momentum. Και αυτός, με την μαγική πένα του Mignola, υπήρξε ο πιο όμορφος και πιο λυτρωτικός τρόπος για τον ίδιο τον ήρωα, αλλά και για τους fans του, να πουν το ύστατο αντίο.

Μετά τον θάνατο του Hellboy στο HELLBOY: THE FURY, o ήρωας μας ανακαλύπτει ότι ο θάνατος, για αυτόν, δεν είναι πολύ διαφορετικός από τη ζωή… απλά πολύ λιγότερο θορυβώδης. Κατά τα άλλα, παλεύει με τους ίδιους εχθρούς που τον δυνάστευαν και στο παρελθόν του, με δαίμονες, κολασμένους και με την ίδια του την κληρονομιά. Φτάνοντας στην κόλαση, ο Hellboy την βρίσκει… άδεια. Άδεια και γαλήνια. Από τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους, μαθαίνει πως οι περισσότεροι δούκες, οι πρίγκιπες, οι μαρκήσιοι της κόλασης, μαζί με τους στρατούς τους, είχαν τρέξει τρομοκρατημένοι από τα νέα του ερχομού του, και κάπου στη μέση του δρόμου, συνάντησαν και το απροσδόκητο τέλος τους, σκοτωμένοι από τους υπηρέτες τους. Ο Hellboy, στην πορεία του, συναντά παλιούς γνωστούς, γνωρίζει συγγενείς, κάνει φίλους και σώζει ψυχές, μέχρι να έρθει η ώρα του να ξεκουραστεί.

Το Hellboy in Hell δίνει μια πολύ διαφορετική εκδοχή της κόλασης, μία πολύ διαφορετική εικόνα του Hellboy και ένα πολύ ιδιαίτερο, αφηγηματικά, comic. Η πορεία που ακολουθεί ο πρωταγωνιστής, περιφερόμενος μέσα σε άδειους δρόμους, συναντώντας γνωστούς και αγνώστους, και οι μάχες, ακόμη και αυτές στις οποίες συμμετέχει και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, παρουσιάζονται με αποστασιοποίηση, ή και μέσω διηγήσεων τρίτων. Η εγκαταλειμμένη κόλαση, οι άδειοι δρόμοι, οι κάτοικοι που απέμειναν μην έχοντας που να πάνε, δημιουργούν ένα περιβάλλον πολύ περισσότερο θλιβερό παρά τρομαχτικό. Οι ευκαιρίες που δίνονται σε κάθε γωνία στον Hellboy, να αδράξει την εξουσία, να διοικήσει έναν ολόκληρο στρατό, να γίνει βασιλιάς στην θέση του βασιλιά, και η συνεχής απαξίωση του προς αυτές, δίνουν την ουσία του ως χαρακτήρα, καλύτερα από κάθε bad-ass ατάκα.

Πραγματικά, ο Mignola κατάφερε να φτιάξει τον μόνο αποδεκτό τρόπο να αποχαιρετίσουμε έναν χαρακτήρα, ο οποίος, είτε στη γη είτε στην κόλαση, είναι πανίσχυρος. Όχι μέσα σε εκρήξεις και αίμα (he’s been there and he’s done that!) αλλά μέσα σε σιωπή. Μία από τις επιτυχίες της τελευταίας σειράς, αλλά και του τελευταίου τεύχους συγκεκριμένα, είναι το γεγονός πως αποτελεί ανοιχτό διάλογο και με τους παλιούς fans του Hellboy, συμπεριλαμβάνοντας συμβολισμούς που υπάρχουν μόνο εντός του κόσμου του, και ενέχουν νοήματα μόνο για τους γνώστες του κόσμου αυτού, αλλά θα μπορούσε άνετα να απευθυνθεί και σε έναν νέο αναγνώστη, χωρίς να του αφήσει μεγάλα νοηματικά κενά, αλλά μόνο την επιθυμία να μάθει περισσότερα για το universe του HELLBOY.

Το artwork του Mignola είναι, όπως αναμενόταν, απίστευτο. Όπως πολλοί συντετριμμένοι fans, έτσι και εγώ, μαθαίνοντας για το τέλος του Hellboy, έψαξα να μάθω το γιατί, και διαβάζοντας συνεντεύξεις και άρθρα, ανακάλυψα ότι ο Mignola σκοπεύει να αφιερώσει χρόνο δοκιμάζοντας την τύχη του με τη ζωγραφική. Διαβάζοντας το HELLBOY IN HELL διαπιστώνει εύκολα κανείς ότι, όντως, ο δημιουργός έχει τέτοιους προβληματισμούς. Εστιάζει, και στο comic, περισσότερο στα τοπία και στα χρώματα, και προσπαθεί να δημιουργήσει συναισθήματα, με έναν όχι τόσο “κλασικό comic book” τρόπο. Πάντως, ανεξαρτήτως από το πόσο συμβατικό, ή όχι, ήταν το σχέδιο και η αισθητική, σίγουρα ο δημιουργός καταφέρνει να περάσει τα συναισθήματα που επιδιώκει και με το παραπάνω.

Η είδηση ότι το Hellboy έφτασε στο τέλος του, μετά από 23 περίπου χρόνια, είναι, προφανώς, συνταρακτική για τους fans. Το τέλος αυτό, όμως, δείχνει την ωρίμανση του δημιουργού και του ήρωα. Σε μια βιομηχανία που το όνομα του Hellboy θα μπορούσε να αποδίδει χρήμα και δόξα για ακόμη 23 χρόνια τουλάχιστον, ο Mignola αποφασίζει να αφήσει τον χαρακτήρα που πολύς κόσμος αγάπησε, να ξεκουραστεί με έναν τρόπο, που δίνει, ακόμη και στους πιο die-hard fans, την αίσθηση της ανταμοιβής και όχι της απώλειας. Αναμφίβολα, ένα τέλος αντάξιο ενός από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της Ιστορίας των comics.