Strange Attractors #1

Το STRANGE ATTRACTORS ξεκινά με ένα σκηνικό το οποίο ίσως να μας δίνει κάποια στοιχεία για την εξέλιξη και το θέμα της ιστορίας. Και αυτό το σκηνικό είναι τόσο περίεργο όσο θα μπορούσε να περιμένει κανείς.

Ένας, φαινομενικά, φυσιολογικός καθηγητής στο Columbia, αφού τελειώσει τη διάλεξη του, κατευθύνεται προς το γραφείο του. Η διαδρομή του, όμως, δεν είναι όπως τη φανταζόμασταν. Στα δικά του μάτια, ο κόσμος φλέγεται και περιτριγυρίζεται από κόκκινες δέσμες laser. Αυτή την εικόνα δεν μπορεί να την αντέξει ένα ανθρώπινο μυαλό, οπότε ο καθηγητής καταλήγει να πηδήξει από το παράθυρό του.

Κάπου εδώ αρχίζει να μη βγάζει τίποτα απολύτως νόημα. Αλλά για να συνεχίσουμε, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής σε ένα diner, παρακολουθεί – έως και stalker τον λες – έναν διάσημο μαθηματικό. Δηλαδή, έναν τελείως ξεμωραμένο, περίεργο και τρελό επιστήμονα. Με τα πολλά, καταλήγουν σε μία συμφωνία. Εκείνος θα τον βοηθήσει με την εργασία του, η οποία περιστρέφεται γύρω από τις μαθηματικές φόρμουλες που σχετίζονται με την ανοικοδόμηση της Νέας Υόρκης μετά από διάφορες καταστροφές, και ο φοιτητής, με τη σειρά του, θα τον υπακούσει, χωρίς πολλές ερωτήσεις, σε ό,τι του πει.

Βαθιά προβληματισμένος, αλλά εντελώς αποφασισμένος, πηγαίνει στη φωλιά του κούκου (το σπίτι του μαθηματικού). Εκεί ανακαλύπτει πως η δουλειά για την οποία τον χρειάζεται είναι τελείως παράλογη και εκτός εαυτού. Ακόμη, όμως, δεν έχει σηκωθεί να φύγει.

Είναι αυτό το κάτι που βγάζει ο επιστήμονας, όπου βλέπεις μία μικρή ηλιαχτίδα λογικής στο μαύρο της τρέλας του. Τώρα, πώς θα εξελιχθούν όλα αυτά, δεν έχω ιδέα. Ελπίζω να αξίζει, διότι I felt a bit excited – ειδικά ο μισός μαθηματικός που ζει μέσα μου, συγκινήθηκε ιδιαίτερα. Και ακόμα πιο πολύ γιατί είναι μία καλογραμμένη ιστορία, με ροή, πλοκή και μυστήριο. Μας δίνει τη γεύση μιας μικρής περιπέτειας και βλέπουμε χαρακτήρες που δεν έχουν υπερδυνάμεις. Τουλάχιστον όχι τις συνηθισμένες.

Μαζί με αυτά, υπάρχει το σχέδιο του Greg Scott, το οποίο αλλού φαίνεται αρκετά πρόχειρο και αλλού όχι. Η προχειρότητα αυτή, κατά τα άλλα, ταιριάζει με την ιστορία, και με το παραπάνω. Ειδικά όταν έχει αυτές τις σκιές στα χρώματα και το έντονο μελάνι. Αλήθεια σας λέω, υπάρχουν panels που αποτελούνται από 95% μαύρο!

Εν τέλει, όλα τα στοιχεία δένουν ωραία και μας παρουσιάζουν ένα comic που το θεωρώ ενδιαφέρον. Έχει αρχή, μέση και τέλος που ζητάει τη συνέχεια. Είναι μυστηριώδες και ελαφρώς ασυνήθιστο, και φαίνεται πως όσο συνεχίζει θα πρέπει να γίνεται ακόμη καλύτερο. Άρα, ελπίζω να μην απογοητευτώ, αλλά και να μην απογοητεύσω οποιονδήποτε αποφασίσει να το διαβάσει!