Batman: Rebirth #1

Μετά το, κατά πολλούς, φιάσκο του New 52, η DC αποφάσισε να αναθεωρήσει (πάλι) όλο το σύμπαν της και, ουσιαστικά, να τερματίσει έμμεσα το όλο concept που ξεκίνησε το 2011. Αυτή τη φορά, τα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας, έχοντας δηλώσει πως θα επιστρέψουν οι χαρακτήρες στις ρίζες τους, χωρίς όμως να χάσουν τον μοντέρνο τόνο τους, είχαν κυριολεκτικά διατυμπανίσει το “Rebirth” τους. Και είναι λογικό, μιας και το New 52 δεν είχε, τελικά, την αναμενόμενη απήχηση.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το REBIRTH αποτελεί μια νέα προσπάθεια προσέγγισης “αμύητων” αναγνωστών και γι’ αυτό δίνει την (ψευδ)αίσθηση πως, ξεκινώντας από το πρώτο τεύχος, μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποιον τίτλο, ακόμη και αν είμαστε τελείως άσχετοι με το ποιόν του. Ό,τι ακριβώς διαφημίστηκε, δηλαδή, και για το New 52. Ελπίζω οι αναγνώστες αυτού του review να συγχωρέσουν τις αλλεπάλληλες αναφορές στο New 52, αλλά κάτι τέτοιο είναι, ουσιαστικά, αναπόφευκτο. Σας διαβεβαιώνω, πάντως, πως οι σχετικές συγκρίσεις θα περιοριστούν – έως εξαφανιστούν – στις επόμενες γραμμές.

Ο Batman του New 52 (Ουπς! Να το πάλι) είχε έναν τίτλο που ήταν ξεκάθαρα ο καλύτερος από τους υπόλοιπους της DC. Ο Scott Snyder έκανε εξαιρετική δουλειά και επαναπροσδιόρισε τον μύθο του Σκοτεινού Ιππότη. Δεν ήταν, λοιπόν, έκπληξη, ότι συμμετέχει σε αυτό το προλογικό τεύχος του νέου ξεκινήματος του Batman. Συνοδηγός είναι ο Tom King, ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο του πρώτου τεύχους. Ξεχάστε τα ατελείωτα μπαλονάκια με τις σκέψεις του Batman για το οτιδήποτε – το σενάριο είναι πιο μονοδιάστατο, προφανώς λόγω του King, αλλά όχι το ίδιο ενδιαφέρον. Ναι, με κούραζε το ατελείωτο “μπλα-μπλα” του Batman του Snyder, αλλά ταυτόχρονα του προσέδιδε μια γοητεία. Μια σκοτεινή ομορφιά. Εδώ τα πράγματα είναι πιο “επίπεδα”. Υπάρχει μια απλότητα στον τρόπο που αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες που δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο μου άρεσε.

Σεναριακά, μην περιμένετε να διαβάσετε τίποτα το εξαιρετικό. Ναι, OK, είναι μόλις η αρχή, συμφωνώ μαζί σας, αλλά δώσε μας, ρε παιδί μου, κάτι για να μας ανοίξεις την όρεξη! Πέρα από μια νέα, ενδιαφέρουσα προσέγγιση του – κατά τη γνώμη μου, απελπιστικά αδιάφορου – Calendar Man, δεν βλέπουμε και πολλά. Ο Batman προπονείται πέρα από τα φυσικά ανθρώπινα όρια, δέρνει τους κακούς και αποφασίζει να πάρει υπό την προστασία του άλλον έναν νεαρό και να τον κάνει διώκτη του εγκλήματος. Πρώτο τεύχος είναι. Δεν καταδικάζω το σενάριο. Μπορεί η συνέχεια να με αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Οπότε, για την ώρα, βάζουμε μια άνω τελεία.

Για το σχέδιο, ό,τι και να πω είναι λίγο. Ο Mikel Janin είναι μέσα στους αγαπημένους μου σχεδιαστές και η δουλειά που έκανε στο JUSTICE LEAGUE DARK ήταν απίστευτη. Φυσικά, όταν έμαθα πως θα ασχοληθεί με το νέο BATMAN, χάρηκα ιδιαίτερα. (Προσοχή, ακολουθεί η άποψη ενός μεγάλου fan του σχεδιαστή!) Ο Janin κάνει καθαρές γραμμές και μου αρέσει πολύ αυτό, ενώ έχει ένα στιλ που ταιριάζει πολύ στον Batman, αλλά ειδικά στον Bruce Wayne. Μπορεί και δίνει μια σκοτεινή όψη στους χαρακτήρες, ακόμη και όταν αυτή απουσιάζει (ανέφερα πως σχεδίασε το JUSTICE LEAGUE DARK;). Ταυτόχρονα, οι σκηνές δράσης περιέχουν αρκετή ένταση, όπως ακριβώς πρέπει. Σίγουρα, το σχέδιο είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά του τίτλου.

Και η γενική εικόνα ποιά είναι; Καλή. Όχι τέλεια, αλλά καλή. Ίσως τα όμορφα πράγματα που έχω δει από τους συντελεστές να με έκαναν να περιμένω ακόμη περισσότερα. Όμως, και αυτό είναι ένα μεγάλο “όμως”, ποτέ δεν προδικάζω κάτι από το πρώτο τεύχος (ναι, OK, εκτός αν μου κάνει τρομακτικά καλή/κακή εντύπωση). Δεν θα πω ψέμματα, ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια, όχι γι’αυτά που μου έδωσε το ξεκίνημα, αλλά γι’αυτά που ελπίζω πως θα διαβάσω μετά.

Και φυσικά, για να δω για άλλη μια φορά το υπέροχο σχέδιο του φοβερού Mikel Janin! (Σας είπα ότι είμαι fan, σωστά;)