Homo #5: Ιστορίες Από Το Μέτωπο

Homo #5: Ιστορίες Από Το Μέτωπο

Ήταν μετά το Comicdom Con Athens 2013, όταν είχα γράψει τη γνώμη μου για το HOMO #1, και βρίσκω ακόμα απίστευτη την ιδέα του Δημήτρη Καμένου, για ένα παράλληλο σύμπαν όπου άνθρωποι και ανθρωποειδή ζουν μαζί σε απόλυτη… δυσαρμονία. Σε αυτό το τεύχος, περιλαμβάνονται τρεις ιστορίες που λαμβάνουν χώρα κατά τον Μεγάλο Πόλεμο των Ειδών.

Η πρώτη ιστορία, σε σχέδιο Χρήστου Σταμπουλή, φέρνει στο νου τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί όπου το ένα – ανώτερο – είδος εξοντώνει το κατώτερο. Μέσα σε αυτόν τον χαλασμό, ο πατέρας Κόλμπε αποδεικνύει ότι η χριστιανική αγάπη δεν είναι προνόμιο ενός μόνο είδους. Βρήκα την ιστορία και το σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, εξαιρετικά.

Η δεύτερη ιστορία είναι σχεδιασμένη από τον Γιάννη Ρουμπούλια και παρακολουθεί μια ομάδα μισθοφόρων, με ανθρώπους και ανθρωποειδή, που αναζητεί έναν διάσημο πίνακα μέσα σε ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο. Ας πούμε απλά ότι η Τέχνη είναι κάτι που αξίζει σε λίγους. Αναρωτιέμαι, όμως, αν συνεργάστηκαν στη γραφή οι δύο δημιουργοί, ή αν ο Καμένος προσαρμόστηκε στο ύφος του Ρουμπούλια.

Η τρίτη ιστορία, βασισμένη σε ιδέα του Χρήστου Σταμπουλή, γραμμένη και σχεδιασμένη από τον Δημήτρη Καμένο είναι και η αγαπημένη μου. Η ηθοποιός Σιμόνοβα είναι, στην πραγματικότητα, μια πράκτορας, που μεταδίδει κρυφά μηνύματα, αλλάζοντας τα θεατρικά κείμενα που ερμηνεύει. Και έχει μια αδυναμία στο Μαύρο Βελούδο, ένα ποτό που συνδυάζει τη φινέτσα της σαμπάνιας και την αρρενωπότητα της μαύρης μπύρας.

Όπως είπα στην αρχή, μου αρέσει το HOMO και κυρίως το ότι ο δημιουργός καταφέρνει να διατηρεί τον ενθουσιασμό μου για αυτή την πρωτότυπη σειρά.