The Revisionist #1

Ο Frank Barbiere είναι από τα ονόματα που ακούγονται όλο και περισσότερο, τα τελευταία χρόνια, στη βιομηχανία των comics, αφού, ξεκινώντας από FIVE GHOSTS της Image, το 2013, έχει πια να επιδείξει συνεργασίες με τις μεγαλύτερες εταιρίες, σε δυνατούς τίτλους, που έχουν ακουστεί αρκετά και με θετικό πρόσημο. Παρομοίως, ο artist, Garry Brown, είναι ένας ταλαντούχος και αρκετά έμπειρος καλλιτέχνης. Ως αποτέλεσμα, το THE REVISIONIST #1 είναι λογικό και επόμενο να είναι τόσο πολλά υποσχόμενο, όσο και επιτυχημένο στο κοινό του.

Ο Martin Monroe ταξιδεύει στο χρόνο, για να διορθώσει την πραγματικότητα, η οποία είναι ένα σύνθετο ψέμα. Αντί, όμως, να πάρει το κόκκινο χάπι σαν νορμάλ άνθρωπος, και να επιλέξει μια ζωή μακριά, ή και παλεύοντας ενάντια στα ψέματα, ο Martin αφιερώνει τη ζωή του στο να συντηρεί και να επιδιορθώνει την πραγματικότητα για “χάρη” όλων των υπολοίπων. Είναι ο Revisionist, ένας στυγνός εκτελεστής (μισθωμένος από ποίον;), για την διατήρηση και προστασία του timeline. (Του οποίου η ορθή πορεία ορίζεται από ποιόν;)

Και ήρθε η ώρα για το flashback: Ο Martin, προτού γίνει Revisionist, ήταν φυλακισμένος (για φόνο, όπως υπονοείται). Παρά τα βίαια ένστικτά του, έχει μία αγάπη προς τον νόμο και την τάξη, (ακόμη και αν λειτουργεί εναντίον τους) και φέρεται ως υπόδειγμα φυλακισμένου, καρφώνοντας τους άλλους έγκλειστους, όταν μπλέκονται σε παρανομίες, βάζοντας σε ρίσκο τη ζωή του. Κάπου εκεί, όπου οι κακές του συνήθειες τον φτάνουν σε ένα σημείο life or death, με την πλάστιγγα να γέρνει μάλλον υπέρ του “death”, εμφανίζεται, μέσα σε μία ψυχεδελική παραίσθηση, το τεράστιο, ασώματο και απαστράπτον κεφάλι του πατέρα του, να του ζητήσει συγγνώμη για την κατεστραμμένη σχέση τους και να του αναθέσει την “reality repairing” δουλειά.

Μετά από πολλά ψυχαναλυτικά καμπανάκια και αρκετή τύπου “αμερικάνικης crime σειράς” ηθική, τελειώνει το πρώτο τεύχος και συνειδητοποιείς ότι αν και ο χαρακτήρας χρειαζόταν ένα mini προσωπικό δράμα και έναν τραυλό και αδύναμο prison buddy (ή μάλλον προστατευόμενο), για να είναι στοιχειωδώς αποδεκτός, ο Barbiere έχει φτιάξει, μία ακόμη ιστορία ικανή να σε παρασύρει. Πρόκειται, αναμφίβολα, για έναν συγγραφέα που ξέρει να πει μία ιστορία, απλά τις περισσότερες φορές, στη μέχρι τώρα καριέρα του, σε αφήνει να αμφιβάλλεις για το αν έχει μια ιστορία να πει.

Από την πλευρά του, ο Brown κάνει όμορφη δουλειά, από αυτές που συνήθως μέμφονται οι υπέρμαχοι του καθαρού κλασικού σχεδίου, αλλά με, επί της ουσίας, πολύ εκφραστικό και αισθητικά ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ειδική αναφορά χρειάζεται να γίνει και στην colorist, Lauren Affe, της οποίας η δουλειά ανεβάζει κατά πολύ το συνολικό αποτέλεσμα.

To REVISIONIST δεν έχει να ζηλέψει από τα μεγάλα έργα του είδους του, κυρίως γιατί αν κάτι αξιοζήλευτο υφίσταται, το παίρνει όπως είναι και το χρησιμοποιεί. Αυτό δεν το λέω απαραίτητα για κακό, με το δεδομένο ότι θα συνεχίσει, έχοντας κάτι να πει. Πέρα από τα, όποια, αντικρουόμενα συναισθήματα μου προκαλεί ο Barbiere ως δημιουργός (λατρεύω το FIVE GHOSTS και απογοητεύομαι συχνά με τις μετέπειτα δουλειές του) και το συγκεκριμένο project (πιασάρικο, αλλά ελαφρώς ανούσιο), τόσο ο ρυθμός της αφήγησης όσο και το artwork, βοηθάνε αυτό το comic να γίνει, εν τέλει, ελκυστικό (ίσως και κάτι παραπάνω).